برکه مورد علاقه جان کنستبل پس از دو قرن بازسازی می شود | جان کنستبل

این منظره ای بود که جان کنستبل ده ها بار طرح و نقاشی کرد. از بالای همپستد هیث، بلندترین نقطه لندن با 134 متر (440 فوت)، هنرمند به سمت غرب و شمال به سمت حومه‌های امروزی Willesden، Edgware و Harrow نگاه می‌کرد. حدود 100 متر دورتر، پایین تر، یک برکه طبیعی زیبا بود.

اما در دهه 1880، برکه هیل برانچ خشک شد. اکنون، نزدیک به دو قرن پس از اینکه پاسبان منظره مورد علاقه خود را در پایتخت روی بوم جاودانه کرد، این حوض دوباره بازسازی شده است.

به تازگی یک گودال با پوششی از خاک رس حفر شده برای نگهداری آب باران که پس از خشکسالی تابستان رسیده است، حفر شده است. در بهار آینده با معرفی دوزیستان، البته نه ماهی، و همچنین گیاهانی مانند گل همیشه بهار و نیزارهایی که در داخل و اطراف حوضچه قرار دارند، تکمیل خواهد شد. امید می رود حشراتی مانند سنجاقک ها جذب شوند، در حالی که زیستگاه احیا شده باید جوجه تیغی ها، گونه های در حال مرگ در لندن، را تشویق کند تا به مسیر و منطقه ای که زمانی رفت و آمد می کردند بازگردند.

جف وایج، رئیس انجمن هیث و همپستد، می‌گوید: «بازآفرینی حوض به ما امکان می‌دهد یک بار دیگر منظره‌ای را که پاسبان 200 سال پیش گرفته بود، تجسم کنیم. این برای محیط محلی نیز مهم است. این برای حیات وحش از همه نوع در جایی که در نهایت تنوع زیستی ترین منطقه زمین لندن است حیاتی است.

پاسبان برای اولین بار به عنوان دانشجو در آکادمی سلطنتی در اواخر قرن نوزدهم وارد گرما شد. او چند طرح انجام داد. اما زمانی که در سال 1819 به هامپستد نقل مکان کرد، عمدتاً به این دلیل که همسرش ماریا از سل رنج می برد، این مکان به پر رفت و آمدترین مکان او تبدیل شد. همپستد که در آن زمان عمدتاً روستایی بود با اسب‌هایی که از برکه آب می‌نوشیدند و گاوهایی در حال جویدن گل بودند، او را به یاد دوران جوانی‌اش در سافولک با مزارع آن و آب‌های رودخانه استور انداخت.

بسیاری گمان می‌کنند که پاسبان اسلحه و روغن‌هایش را برای نقاشی به هیت برده است هوای عمومی (خارج) مانند کلود مونه یا پیر آگوست رنوار بعدها. استل لوات، که تورهای هفتگی از پاسبان هامپستد را برگزار می کند، گفت: «اینطور نیست. به علاوه مداد، زغال چوب یا آبرنگ. تنها زمانی که به استودیوی خود بازگشت از طرح‌ها برای تبدیل آنها به نقاشی رنگ روغن استفاده کرد.»

این طرح‌ها هرگز قرار نبود نمایش داده شوند، اما، پس از مرگ او، دخترش ایزابل، تعداد زیادی را به آکادمی سلطنتی، موزه بریتانیا و موزه ویکتوریا و آلبرت داد. چند روغن مانند برکه هیل برانچ، همپستد هیث، با پسری که روی یک بانک نشسته است (c1825) و برانچ هیل پاند، همپستد هیث، با گاری و کارترز (c1825)، متعلق به تیت بریتانیا هستند.

منظره ای از برکه برانچ هیل، چشم اندازی از گرما به اضافه آسمان بالای سر به پاسبان ارائه می دهد. او به طور غریزی محافظه کار بود، به خاطر خود روستای تغییرناپذیر را دوست داشت و از آغاز صنعتی شدن بریتانیا متنفر بود. او حتی نقاشی مناظر را وظیفه ای می دانست و معتقد بود که “خدا آنها را ساخته است”.

با این حال، در دهه‌های ابتدایی قرن نوزدهم، هنر منظره اغلب مورد بی‌توجهی قرار می‌گرفت، زیرا پرتره‌سازی هنوز بسیار مد روز بود. در اوایل دهه 1820، سر توماس لارنس، رئیس آکادمی سلطنتی و خود هنرمند پرتره، حتی با نارضایتی مناظر پاسبان را «چیزهای کوچک سبز ناخوشایند» نامید. تنها چند ماه قبل از مرگ لارنس در سال 1830 بود که کانستبل سرانجام در حالی که 52 سال داشت به عنوان آکادمیک سلطنتی انتخاب شد.

لوات گفت: «به همان اندازه آسمان و ابرها او را مجذوب خود کردند. پاسبان توسط یک پدر تاجر ذرت بزرگ شده بود که همیشه مراقب آب و هوا برای محصولات و تجارت خود بود. او نیز به نوبه خود آموخته های خود را به پسرش منتقل کرد.

پاسبان یادداشت های فراوانی در مورد آب و هوا، ابرها و سرعت باد در یادداشت های روزانه نوشت. در یکی از مدخل‌ها، او به یک زن محلی اشاره کرد که روی غلاف به او نزدیک شد و به هنرمند گفت که “ابرهایی را که تو نقاشی می‌کنی دیده است”. پاسبان پاسخ داد: «اینها ابرهای من نیستند. آنها خیلی قبل از شروع من اینجا بودند.»

همچنین بسیار محتمل است که آسمان در چیزی که احتمالاً مشهورترین نقاشی او است، هی وین، مرز سافولک-اسکس و استور نبود، بلکه مربوط به همپستد بود که به بیرون از برکه نگاه می کرد. به هر حال، تا سال 1821 تکمیل نشد، تا آن زمان، پاسبان به مدت دو سال در همپستد زندگی می کرد.

بازآفرینی حوض برانچ هیل یک پروژه بلندمدت است که اکنون محقق شده است، توسط انجمن ردینگتون فروگنال. Frognal منطقه ای محلی است که در قرن سیزدهم به دلیل وجود قورباغه های فراوان در منطقه باتلاقی به این نام خوانده شد. نزدیک به 40000 پوند توسط انجمن از شرکت شهر لندن، دفتر شهردار و شورای کامدن جمع آوری شده است. این شرکت که مالک همپستد هیث است، ماشین آلات و نیروی انسانی را برای بازسازی حوض فراهم کرده است.

آن ماری اوکانر، رئیس انجمن قورباغه سرخ، گفت: “اکنون، ما باید یک بار دیگر آن قورباغه ها را ببینیم.” “این یک برد-برد است. حوضچه حیات وحشی مانند دو قرن پیش، به ویژه با وجود حوضچه های بسیار زیادی در بریتانیا که به دلیل خشک شدن یا ساخته شدن از بین رفته اند. و آن منظره ای که پاسبان، که خود ساکن محلی بود، بسیار دوستش داشت.»