مسکن پایدار به بی خانمان ها کمک می کند اما همه مشکلات آنها را درمان نمی کند | تورستن بل

آهمه ما در سال‌های اخیر شاهد افزایش بی‌خانمان‌ها در سراسر بریتانیا بوده‌ایم، به طوری که تقریباً 150000 خانوار در سال‌های 2021-2022 بی‌خانمان ارزیابی شده‌اند. اجتناب از این نتیجه‌گیری که افزایش هزینه‌های مسکن به معنای اخبار بد بیشتری است، دشوار است.

در این باره چکار کنیم؟ خوش‌بینی اخیر در محافل سیاست‌گذاری بر رویکردهای «اول مسکن» متمرکز شده است – ارائه مسکن دائمی به نیازمندان بدون پیش‌شرط. که توسط فنلاند رایج شده و در ولز به تصویب رسیده است، نسخه هایی در سراسر جهان دیده شده است.

بیشتر ارزیابی‌ها از چنین سیاست‌هایی مثبت هستند و نشان می‌دهند که افراد مورد حمایت وضعیت مسکن پایدارتری دارند. اما این مطالعات معمولاً کوتاه مدت هستند و مهم است که اخبار کمتر مثبت را نادیده نگیرید. این همان چیزی است که یک ارزیابی جدید از اولین برنامه مسکن سه ساله استرالیا به ارمغان می آورد، که افراد حمایت شده را برای سه سال پس از آن ردیابی می کند. در طول برنامه، و در راستای کار گسترده تر، آنها نتایج قابل ملاحظه ای مسکن (و اشتغال اندکی بهتر) می یابند. اما در طول سه سال بعد، شکاف‌های بین کسانی که در برنامه حضور دارند یا نیستند ناپدید می‌شوند – در نهایت حتی دو سوم از افراد، خواه در برنامه بوده باشند یا نباشند، خانه‌نشین می‌شوند.

نتیجه گیری نویسندگان این است که بی خانمان های مزمن با مشکلات طولانی مدت زیادی روبرو هستند که مسکن به تنهایی نمی تواند آنها را حل کند. این باید درست باشد. همچنین باید توجه داشته باشم که تأثیر اندازه‌گیری شده این طرح به این دلیل کاهش می‌یابد که آنهایی که در برنامه نیستند در طول زمان به مسکن می‌رسند، نه اینکه موقعیت کسانی که حمایت داشتند رو به وخامت بگذارد. بنابراین خواندن مثبت‌تر من این است که اگرچه چنین برنامه‌هایی ممکن است آنطور که ما می‌خواهیم تحول‌آفرین نباشند، اما ارزش آن را دارد که سرعت ورود مردم به مسکن پایدار را تسریع کنیم.