زنان اوکراینی در کوزوو برای یافتن و پاکسازی مین ها آموزش می بینند

یادگیری شناسایی و خنثی کردن مواد منفجره چیزی است که آناستازیا مینچوکوا هرگز فکر نمی کرد که مجبور باشد به عنوان یک معلم انگلیسی در اوکراین انجام دهد. با این حال، در آنجا سپر صورت پوشیده بود، مجهز به مین یاب و در حال ورود به میدانی بود که مملو از هشدارهای خطر بود.

جنگ روسیه در اوکراین، مینچوکوا، 20 ساله و پنج زن دیگر را به کوزوو برد، جایی که آنها در یک دوره عملی برای پاکسازی مین ها و سایر خطراتی که ممکن است پس از پایان جنگ در سراسر کشورشان پنهان بماند، شرکت می کنند.

مینچوکوا گفت: «تقاضای زیادی برای افرادی وجود دارد که می دانند چگونه مین زدایی کنند، زیرا جنگ به زودی به پایان خواهد رسید. ما معتقدیم که کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد.»

اردوی آموزشی 18 روزه در محدوده ای در شهر پژا در غرب برگزار می شود که در آن یک شرکت مستقر در مالتا به طور منظم دوره هایی را برای جویندگان کار، شرکت های شاغل در مناطق جنگی سابق، سازمان های بشردوستانه و سازمان های دولتی ارائه می دهد.

کوزوو محل درگیری مسلحانه ویرانگر 1998-1999 بین جدایی طلبان آلبانیایی قومی و نیروهای صرب بود که حدود 13000 نفر را کشت و هزاران مین منفجر نشده را به پاکسازی برجای گذاشت.

مربی آرتور تیگانی، که برنامه درسی را برای انعکاس محیط اوکراین طراحی کرد، گفت که خوشحال است که تجربه کشور کوچک بالکان خود را با زنان اوکراینی به اشتراک می گذارد. تیگانی گفت، اگرچه 23 سال از آن زمان می گذرد، “هنوز در خاطرات ما باقی مانده است، مشکلاتی که در زمان شروع پاکسازی در کوزوو با آن مواجه شدیم.”

تیگانی یک افسر عملیات مین بسیار آموزش دیده و با تجربه است که در دهه 1980 به عنوان مهندس در ارتش یوگسلاوی سابق خدمت می کرد. او در زادگاهش کوزوو، سریلانکا، اوگاندا، کنگو، رواندا و کنیا مستقر شده و مأموریت های آموزشی در سوریه و عراق انجام داده است.

هفته گذشته در طی کلاسی، او کارآموزان خود را از طریق یک میدان مین موقت پیش از رفتن به یک کلاس درس در فضای باز که تابلوی بزرگی با نمونه‌های مختلف مواد منفجره و مین داشت، برد. در حالی که ارزیابی میزان مملو از مین و مهمات منفجر نشده اوکراین در حال حاضر غیرممکن است، پیامدهای درگیری های دیگر نشان می دهد که این مشکل بسیار بزرگ خواهد بود.

راهی برای پیوستن به تلاش برای کمک به اوکراین

در حالی که مردان اوکراینی 18 تا 60 ساله از خروج از کشور خود منع شده بودند و بیشتر درگیر دفاع از آن بودند، زنان می خواستند با وجود خطرات موجود در پاکسازی مین، به هر نحوی که می توانند کمک کنند.

مینچوکوا که اهل اوکراین مرکزی است، گفت: «این در سراسر اوکراین خطرناک است، حتی اگر در یک منطقه نسبتا امن باشید.

یکی دیگر از دانش‌آموزان اوکراینی، یولیا کاتلیک، 38 ساله، در اوایل جنگ، سه فرزند خود را به امن در لهستان برد. او به اوکراین بازگشت و سپس به آموزش مین زدایی ملحق شد تا مطمئن شود که برای فرزندانش هنگام بازگشت به خانه در شرق شهر کراماتورسک، جایی که حمله موشکی به ایستگاه قطار شلوغ بیش از 50 نفر در این ماه جان خود را از دست داد، مطمئن شود.

کاتلیک گفت تنها آرزویش این است که دوباره به خانواده‌اش بپیوندد و “پایان این کابوس” را ببیند. او گفت که دانستن اینکه چگونه تله‌های انفجاری را که می‌توانند دوباره زندگی آن‌ها را متلاشی کنند، شناسایی کنیم، یک مهارت ضروری است.

کاتلیک گفت: “به طور جدی، احتمالاً به عنوان یک مادر، من می دانم که مشکلی وجود دارد و کاملاً جدی است، به خصوص برای کودکان.”

مینچوکوا که لباس‌های نظامی به تن داشت، گفت که شک دارد که زندگی عادی، همانطور که همه آن‌ها قبل از جنگ می‌دانستند، هرگز به طور کامل بازگردد.

“چه چیزی را از دست داده ام؟ او گفت: “آرامش.”

مرکز آموزشی کوزوو قصد دارد با گروه های بیشتری از زنان اوکراینی، هم در پژا و هم در اوکراین همکاری کند.

تیگانی گفت: “ما همچنین قصد داریم به زودی به اوکراین برویم و با ارائه دوره های آموزشی در آنجا، در مورد تئاتر” جنگ شروع کنیم.