نور و سایه ای که می تواند افراد غیر مومن را به اتحادیه راگبی تبدیل کند | شش ملت 2022

پاتحادیه راگبی باید ساده ترین بازی در هفته هایی مانند این باشد. شش ملت در جریان است، ولز در Twickenham قرار دارد و شور و اشتیاق به خودی خود آشکار است. چه کسی ممکن است نیاز به ترغیب برای تماشای تلویزیون یا با گرفتن وام مسکن مورد نیاز برای خرید بلیط داشته باشد؟

پاسخ میلیون ها نفر است. هیچ کمبودی برای افراد بی ایمان وجود ندارد و اخیراً C های بزرگ – کووید و ضربه مغزی – نیز کمکی نکرده اند. نرخ مشارکت مردان بزرگسال کاهش یافته است و راگبی در بسیاری از مدارس داخل شهر اولویت ندارد. که باعث می شود این لحظه به موقع برای تفکر در مورد بهترین روش جذب افراد تبدیل نشده باشد. آیا کلیپ‌های رسانه‌های اجتماعی، افراد مشهور و پلتفرم‌های بازی واقعاً راهی برای وابستگی مادام‌العمر هستند؟ در نهایت USP راگبی چیست؟ و چه چیزی آن را برای کسانی که آن را دوست دارند اعتیاد آور می کند؟

کتابخانه محلی مکان مناسبی برای شروع است. برخی از ذهن‌های برجسته ادبی، از آرتور کانن دویل تا پی‌جی وودهاوس، مدت‌هاست که تلاش کرده‌اند راگبی را به مخاطبان بیشتری نشان دهند. جیمز جویس در «پرتره هنرمند در جوانی» نیز چنین کرد: «هوای عصر رنگ پریده و سرد بود و پس از هر بار ضرب و جرح فوتبالیست‌ها، گوی چرم چرب مانند پرنده‌ای سنگین در نور خاکستری پرواز می‌کرد».

جویس به نور و سایه و چالش فیزیکی و ذهنی دو جانبه راگبی پی برد. و همچنین چگونه قدرت تخیل می تواند قوی تر از همه باشد. آیا می‌تواند این باشد که ابرقدرت راگبی، فراتر از خوش‌گذرانی خارج از زمین، طنین عاطفی ظریف آن است، نه ایجاد مسابقات درخشان جدید (یا گسترش‌یافته) که ممکن است به نتیجه نرسد یا خیر؟

در این مرحله به وضوح به یک گوروی امروزی نیاز است، کسی که بتواند فوراً چنین چیزهای ناملموسی را بیان و باز کند. ریچارد بیرد فهیم، نویسنده برجسته ترین کتاب راگبی که در این قرن منتشر شده است، قدم به جلو بگذارید. تقریباً 20 سال از اولین ظهور Muddied Oafs می گذرد، اما همچنان یک کلاسیک از ژانر کم جمعیت خود است. فرانک کیتینگ فقید و بزرگ در آن زمان آن را به عنوان “کتابی که راگبی در انتظارش بود” توصیف کرد.

این روزها ریش یک رمان نویس و نویسنده غیرداستانی تحسین شده است. جدیدترین کتاب او، «مردان کوچک غمگین»، مطالعه‌ای درخشان درباره کشتار عاطفی است که آموزش مدرسه شبانه‌روزی می‌تواند ایجاد کند و احتمالاً باید در برنامه درسی ملی باشد. در زمان خود او همچنین در انگلستان، اسکاتلند، فرانسه، سوئیس و ژاپن راگبی باشگاهی بازی کرده است و از دیدگاه و احساس تعلقی که این بازی به او داده است بسیار سپاسگزار است.

پس او چه فکر می کند؟ به عقیده او، چند کلیشه تنبل، فوراً نیاز دارند. او می‌گوید: «تخیل محدودی درباره راگبی وجود دارد. بسیاری از مردم همچنین تجربه باشگاه های راگبی دانشگاهی را دارند که همیشه تأثیر خوبی بر جای نمی گذارد. اما این واقعاً چیزی نیست که بازی در مورد آن باشد و مدتی است که چنین نبوده است.”

در عوض، فراتر از انقباض عضلانی و فیزیک احشایی، Beard معتقد است که بازی باید بیشتر تلاش کند تا امکانات بی‌شمار خود را برجسته کند. بوکس راگبی اما با دوستان. لذت بزرگ آن به نوعی همین است. اما این فقط در مورد بوکس نیست، بلکه در مورد یافتن فضا است.

توضیح دادن به کسی که هرگز آن را تجربه نکرده، سخت است. تصور کنید که یک صف از افراد بزرگ جلوی شما وجود دارد که همه می خواهند شما را به زمین بکوبند. سپس به نوعی راهی پیدا می کنید بدون اینکه کسی دستی روی شما بگذارد و فضا به طور معجزه آسایی باز می شود. این لحظه ای از تعالی مطلق و شادی است که هرگز در ورزش دیگری پیدا نکرده ام. این وحشتناک است، زیرا همه اکنون در تلاش هستند تا شما را بگیرند، اما آن لحظه که کل میدان باز می شود، فوق العاده است.”

چیزی که به این معنا نیست که “جنبه عنصری” برای خیلی ها بزرگ ترین چیزی نیست. همانطور که بیرد می گوید: «برخورد اساسی افراد بسیار متعهد – چه در راگبی مردان و چه در زنان – هنوز هم یک تماشای بزرگ است. برای لذت بردن از آن، لازم نیست همه قوانین را بدانید.» اما در تجربه او می تواند از نظر عاطفی پیچیده تر از آن نیز باشد.

«مردم ورزش‌هایی را دوست دارند که به نحوی با ایده‌شان درباره نحوه کار دنیا نقشه می‌کشند. زندگی می تواند بسیار استراتژیک، بسیار کند و در جهت نزدیک شدن به هدف خود تا حد امکان باشد. کمی شبیه کاسه. اما اگر فردی هستید که زندگی را به عنوان یک مبارزه می بینید و با لحظات روشنگری کاملاً جنگنده می بینید، راگبی بهترین بازی برای شماست.

حتی جویس که به طور غریزی با بچه مدرسه‌ای لرزان که با اکراه روی بالش گیر کرده بود همدلی می‌کرد، به وضوح ورزشی را با عمق کمیاب حس کرد. همانطور که بیرد با هولناکی می‌گوید: «ظاهراً ویک فینیگان مملو از ارجاعات به راگبی ایرلندی است، اما هیچ‌کس آن را نخوانده است».

ساموئل بکت، که نیمه جوانی بود، یکی دیگر از علاقه مندان بود. اگر او نمی توانست بلیت تماشای فرانسه و ایرلند در پاریس را تهیه کند، در عوض به خیابان می رفت و قبل از عقب نشینی در داخل برای دنبال کردن تفسیر رادیو، به صدای غرش جمعیت گوش می داد. فقط یک ورزش معمولی دیگر؟ به ندرت.

تقریباً یک قرن به جلو و اهمیت باقی ماندن شش ملت در روح ملی نمی توان به اندازه کافی تأکید کرد. ریش می گوید: «شش ملت بخشی از آیین سال بریتانیاست. اگر تلویزیون زمینی خاموش شود، خیلی سریع خاموش می شود. این مایه شرمساری بزرگ خواهد بود.»

بنابراین، چه هشت ساله یا 80 ساله، روز شنبه، کمی قبل از تمام شدن انگلستان و ولز، موقع صرف چای روی مبل بنشینید. و سپس، درست مانند جویس و بکت، اجازه دهید تخیل شما آزادانه پرسه بزند.