ویکتوریا ویلیامز از برایتون: یادم می‌آید که شروع کردیم و نمی‌توانستم نفس بکشم | فوتبال

افیا کاپیتان برایتون، ویکتوریا ویلیامز، غلبه بر مبارزه خود با، به قول خودش، «فقدان اعتماد به نفس»، یکی از بزرگترین موانع در دوران بازی او بوده است. در واقع، این یکی از دلایلی است که او می‌خواهد امروز صحبت کند، زمانی که ما در یک اتاق تمرین در مجموعه تمرینی باشگاه او ملاقات می‌کنیم. او می‌گوید: «من فکر می‌کنم احتمالاً افراد زیادی در همان موقعیت هستند که احساس می‌کنید در آن جا نیستید. و من فقط می خواهم بگویم: شما این کار را می کنید. شما فقط باید محیط مناسب را برای خود پیدا کنید.»

ویلیامز که در دانکاستر، یک شهر عمدتاً سفیدپوست در یورکشایر بزرگ شد، به یاد می‌آورد که چگونه تجربیاتش، از جمله نژادپرستی، بر او تأثیر گذاشته است. او می‌گوید: «زمانی که در مدرسه نوزادی بودم مجبور شدم مدرسه را جابه‌جا کنم، در واقع به دلیل نژادپرستی. من واقعاً نمی‌دانم چگونه آن را به درستی در مورد احساسی که در آن زمان در من ایجاد می‌کرد، تنظیم کنم.» او می‌افزاید: «فکر می‌کنم وقتی بزرگ می‌شوی، به نوعی عجیب‌وغریب هستی، و فقط می‌خواهی با هم ترکیب شوی، فکر می‌کنم می‌توانی چقدر می‌تواند روی تو به‌عنوان یک فرد تأثیر بگذارد، دست کم بگیری.»

ویلیامز، 32 ساله، یکی از مهره های خط دفاعی آلبیون است که در سال 2018 از ساندرلند برای اولین فصل این باشگاه در سوپرلیگ زنان به این تیم پیوست. امسال او به عنوان کاپیتان منصوب شد، افتخار آفرینی او در باشگاه تا کنون. او می‌گوید: «این فقط یک افتخار است که تیم را رهبری کنیم و ارزش‌هایی را که در چهار سال گذشته ایجاد کرده‌ایم زندگی کنیم و آن‌ها را نشان دهیم و همچنین افتخار کنیم.»

ویلیامز می گوید که برای رسیدن به این نقطه سفر طولانی بوده است. به عنوان یک بازیکن جوان، او “واقعاً با فشار دست و پنجه نرم می کرد”، استرس او از نظر فیزیکی در زمین ظاهر می شد. من اساساً در بازی‌ها خیلی خفه می‌شدم. این در اوایل نوجوانی من شروع شد. یادم می‌آید در بازی‌ها شروع می‌کردیم و من نمی‌توانستم نفس بکشم.»

حرفه ویلیامز در زمین بازی مدرسه، بازی فوتبال با پسران، قبل از آزمایش موفقیت آمیز برای زیر 10 سال دانکاستر بلز آغاز شد. بلز در آن زمان یک باشگاه مشهور در بازی زنان بود، تیم بزرگسالان آنها در اولین فصل لیگ ملی WFA در سال 1992 قهرمان لیگ برتر شد. در حدود 14 سالگی او برای لیدز یونایتد در سطح جوانان بازی کرد و همچنان طرفدار لیدز است. (او به شوخی می گوید: برای گناهانم.)

او در طول ماه تاریخ سیاه، بر اهمیت داشتن نمایندگی های متنوع در بازی زنان تاکید می کند. جسیکا کلارک، یکی از معدود بازیکنان غیرسفیدپوست باشگاه، تا حدی برای پیوستن به لیدز الهام گرفت. او می‌گوید: «در آن زمان به یاد می‌آورم – حالا گفتنش احمقانه به نظر می‌رسد – اما دلیل بزرگی که می‌خواستم به آنجا بروم، آن‌ها یک جس کلارک جوان داشتند که در آن زمان یک بازیکن موفق واقعی بود. “به نوعی اینطور بود: “آنها بازیکنانی دارند که شبیه من هستند، و آنها خوب کار می کنند.”

ویلیامز همچنین دو سال را در آکادمی آرسنال گذراند و زیر نظر اما هیز و کلی اسمیت تمرین کرد. او بعداً برای دانکاستر بلز در سطح بزرگسالان بازی کرد و مدتی در چلسی نیز حضور داشت.

سالها طول کشید تا ویلیامز بر مبارزات ذهنی خود غلبه کند، فقط از اواسط 20 سالگی. اما این چیزی است که او به آن افتخار می کند و می خواهد بر آن تأکید کند. من واقعاً هیچ جام مهمی برای صحبت در مورد یا چیز دیگری ندارم، اما می توان قدردانی کرد که از این نظر چقدر پیشرفت کرده اید، زیرا این یک نوع مانع واقعی برای من بود: اعتماد به نفس و چگونگی آن او می گوید که به عملکرد ورزشی تبدیل می شود. “اکنون، این چیز عالی در مورد حرفه ای شدن بازی است زیرا شما این شبکه های پشتیبانی مناسب را اکنون در باشگاه ها برای چنین چیزهایی دارید.”

او برایتون را به دلیل افزایش اعتماد به نفس خود می‌داند و توضیح می‌دهد: “از زمان امضای قرارداد، من به عنوان یک فرد پیشرفت زیادی کرده‌ام.” او در مورد مربیگری او توسط هوپ پاول، مربی سابق زنان انگلیس و یکی از چهره های مهم در این بازی، می گوید: “این فوق العاده است، او مربی بسیار دقیقی است.”

در خارج از فوتبال، ویلیامز خود را به عنوان “فردی در فضای باز” توصیف می کند. او می گوید: “من چند اسپانیل و یک ویپت دارم – من واقعاً دوست دارم با آنها بیرون بروم.” او در میان افرادی که او را شکل داده اند، به خانواده و به خصوص پدر و مادرش اشاره می کند که با وجود طلاق در جوانی، از او حمایت کرده اند. او می گوید: «مادر من همه چیز را فدا کرده تا من این کار را انجام دهم. “پدرم، با وجود طلاق و آن، او همیشه در اطراف بود.”

ویلیامز اذعان می کند که برخی از مردم او را به عنوان “به سمت پایان دوران حرفه ای من می بینند”. اگرچه او هیچ برنامه ای برای پس از بازنشستگی خود ندارد، اما از این نیز دلسرد نیست. او به پشتی صندلی خود تکیه می دهد و توضیح می دهد که چگونه از آنچه بازی به او داده است “قدردان” است.

او می‌گوید: «این یک سفر ذهنی دیوانه‌کننده برای من بیش از هر چیز دیگری بوده است. “پس این چیزی است که در مورد آن بسیار جالب است، واقعا. چون الان اینجا نشسته ام و هنوز کمی ساکت هستم، اما آدم مطمئنی هستم و از چیزی که هستم راضی هستم. من از ظاهرم راضی هستم. احساس می کنم با ارزش هستم. من ارزش را در خودم می بینم.»

با پخش کننده WSL ما در سری فوکوس، بازیکنان لیگ برتر انگلیس را بهتر بشناسید. تمام مصاحبه های ما را اینجا بخوانید.