چرا اقتصاد قطره چکانی هنوز با ما همراه است؟ | رابرت رایش

دبلیودر چند هفته پس از روی کار آمدن، نخست وزیر جدید بریتانیا، لیز تراس، و وزیر خزانه داری او، کواسی کوارتنگ، مجموعه جدیدی از اقدامات اقتصادی رادیکال را پیشنهاد کردند که بازتاب سیاست‌های کاهشی مارگارت تاچر و رونالد ریگان بود – سنگین در کاهش مالیات. برای ثروتمندان و مقررات زدایی

دوشنبه گذشته، پس از واکنش شدید سرمایه‌گذاران، اقتصاددانان و اعضای حزب خود، آقای کوارتنگ یکی از این پیشنهادها را تغییر داد و تصمیم گرفت که نرخ مالیات 45 درصدی را برای افرادی که بیشترین درآمد را دارند لغو کند. اما پیشنهادات برای کاهش مالیات های دیگر به ارزش ده ها میلیارد پوند دست نخورده باقی مانده است، زیرا دولت اصرار دارد که در مسیر درست قرار دارد.

آنچه در مورد این آخرین قسمت از اقتصاد قطره چکان عجیب است – ایمان پایدار به راست سیاسی مبنی بر اینکه کاهش مالیات و مقررات زدایی برای یک اقتصاد خوب است – این است که این نظریه اقتصادی گونزو علیرغم شکست های مکرر به حیات خود ادامه می دهد.

از زمانی که ریگان و تاچر برای اولین بار آنها را امتحان کردند، سیاست های کاهشی باعث افزایش کسری بودجه و افزایش نابرابری شده است. در بهترین حالت، آنها به طور موقت تقاضای مصرف کننده را افزایش داده اند (برعکس آنچه در طول تورم بالایی که بریتانیا و بسیاری از کشورهای جهان تجربه می کنند مورد نیاز است).

کاهش مالیات و مقررات زدایی ریگان در آغاز دهه 1980 مسئول رشد سریع آمریکا در اواخر دهه 1980 نبود. مخارج گزاف او (بیشتر برای دفاع ملی) به رونق موقتی دامن زد که به رکودی شدید ختم شد. کاهش مالیات کاخ سفید توسط دونالد ترامپ هرگز پایین نیامد.

با این حال، ایالات متحده هرگز بالاترین نرخ های مالیاتی نهایی را قبل از ریگان بازگرداند، و مقررات زدایی – به ویژه بازارهای مالی – یک میراث مستمر است.

نتیجه؟ از سال 1989 تا 2019، خانواده‌های کارگری معمولی در ایالات متحده شاهد افزایش ناچیز در درآمد و ثروت واقعی (تعدیل شده با تورم) بودند.

در همین دوره، یک درصد از ثروتمندترین آمریکایی ها 29 تریلیون دلار ثروتمندتر شدند. بدهی ملی منفجر شد. و تسلط وال استریت بر اقتصاد ادامه یافت.

در همین حال، و تا حد زیادی در نتیجه، آمریکا در امتداد شکاف های طبقاتی و آموزشی به شدت تقسیم شده است. ترامپ باعث این کار نشد. او از آن بهره برداری کرد.

وضعیت بریتانیا پس از تاچر تفاوت چشمگیری نداشته است.

حتی در طول دهه گذشته رشد اقتصادی، پیشرفت اجتماعی در بسیاری از جبهه ها – از آموزش و مراقبت های بهداشتی گرفته تا حقوق و مدارا – در بریتانیا کاهش یافته است. بر اساس شاخص پیشرفت اجتماعی، بریتانیا یکی از چهار کشوری است که از سال 2011 به بعد کاهش یافته است (سایر کشورهای سوریه، ونزوئلا و لیبی).

پس چرا اقتصاد قطره چکانی هنوز با ما همراه است؟ چه چیزی جذابیت مهلک این تئوری اقتصادی مکرر شکست خورده را توضیح می دهد؟

ساده‌ترین پاسخ این است که منافع سیاسی قدرتمندی را که می‌خواهند سود بیشتری به دست آورند، برآورده می‌کند. ارتش لابی‌ها در واشنگتن، لندن و بروکسل به طور مداوم خواهان کاهش مالیات و «تسکین مقررات» برای حامیان ثروتمند خود هستند.

اما چرا مردم بارها و بارها مایل به همراهی با اقتصاد قطره چکان بوده اند، در حالی که هیچ چیز از بین نمی رود؟ علت فراموشی جمعی چیست؟

پاسخ این است که ذینفعان پولی نیز بخشی از دستاوردهای خود را در زیرساخت های فکری از اقتصاددانان و صاحب نظران سرمایه گذاری کرده اند که به ترویج این دکترین شکست خورده ادامه می دهند – همراه با مؤسساتی که آنها را در خود جای داده است، مانند بنیاد هریتیج، کاتو در ایالات متحده. موسسه و باشگاه رشد.

استفان مور، موسس و رئیس سابق باشگاه رشد و اقتصاددان برجسته در بنیاد هریتیج را در نظر بگیرید، که ستون‌هایش به طور مرتب در وال استریت ژورنال ظاهر می‌شود و مهمان مکرر فاکس نیوز است.

مور به تدوین و ترویج مالیات کاهشی ترامپ کمک کرد. در هفته‌های اخیر، او خانم تراس را به خاطر تمایل او به «به چالش کشیدن ارتدوکس‌های حاکم با کاهش شدید مالیات‌ها برای تقویت رشد» ستود و بسته او را «یک تصمیم سیاستی جسورانه و درست» خواند که «شغل، سرمایه و کسب‌وکارها را به بریتانیا بازگرداند». .

مور و دیگران مانند او خوشحال هستند که شواهد و تاریخچه شکست‌های افتضاح trickle-down را نادیده می‌گیرند. آنها به سادگی همان مجموعه وعده‌هایی را تکرار می‌کنند که ده‌ها سال پیش، زمانی که ریگان و تاچر قصد داشتند مردم را متقاعد کنند که فروپاشی به‌خوبی کار خواهد کرد.

افکار عمومی خیلی چیزهای دیگری در ذهن خود دارند و آنقدر گیج و سردرگم هستند که به یاد نمی آورند – تا بلافاصله پس از شکست بعدی.