رقابت خواهر و برادری Springboks v Wallabies را تعریف می کند اما درخشش آن کم رنگ شده است | قهرمانی راگبی

دبلیوایده فضاهای باز، هوای گرم در تمام طول سال، گوشت پخته شده روی شعله های آتش، اتکای بیش از حد به سوخت های فسیلی، گذشته مشکل ساز، ایمان ذاتی به ورزش طبیعی شهروندانش، وسواس متعصبانه به ورزش. آفریقای جنوبی و استرالیا ممکن است با بیش از 10 هزار کیلومتر از اقیانوس هند جدا شوند، اما حداقل از نظر فرهنگی، آنها عملاً همسایه هستند.

دشمنان بزرگ تری در زمین راگبی پیدا می شوند. All Blacks برای هر دو بزرگ‌تر است، و توشه‌های تاریخی باقی‌مانده از انگلیسی‌ها به این معنی است که باخت به رز سرخ می‌تواند مانند خار خار کند، اما چیزی شبیه خواهر و برادر در رقابت بین Springboks و Wallabies وجود دارد.

کلاید راثبون، وینگر سابق والابی با 26 تیم آزمایشی که کاپیتان زادگاهش آفریقای جنوبی بود تا در جام جهانی زیر 21 سال 2002 افتخارآفرینی کند، می‌گوید: «این شباهت‌ها است، بیش از تفاوت‌ها، که آن را هدایت می‌کند. با این حال، هنگامی که وارد زمین می شوید، تضاد تئوری های قطبی راگبی است. برای من که بزرگ می‌شدم، همیشه ضربه‌های صریح اسپرینگ‌باک‌ها در برابر نیرنگ والابی‌ها بود.»

در آفریقای جنوبی، راگبی یک دین شبه دینی است و از دیرباز به عنوان یک ابزار سیاسی مورد استفاده قرار گرفته است. در طول آپارتاید، حزب ملی از این ورزش برای اثبات ایدئولوژی نژادپرستانه خود استفاده کرد. بعدها، نلسون ماندلا نشان اسپرینگ باک را به عنوان یک نیروی متحد در دست داشت. موفقیت ها یا شکست های تیم ملی به وضعیت کشور وابسته است. و هنگامی که با ناملایمات روبرو می شوید، شور و شوق شدید بازیکنان را به جلو می راند.

با این حال، در استرالیا، اتحادیه به وضعیت حاشیه ای واگذار شده است. مربیان به ندرت بهترین ورزشکاران را انتخاب می کنند. نوآوری و لذت صرفاً کلمات رایج نیستند، بلکه مکانیسم های بقا هستند. بدون آنها والابی ها روی درخت انگور پژمرده می شدند.

راثبون که در سال 2003 دوربان را برای پیوستن به برامبی ها ترک کرد، می گوید: “یکی از اولین چیزهایی که هنگام ورود به استرالیا متوجه شدم این بود که بازیکنان چگونه با مربیان صحبت می کنند.” بسیار منضبط تر، گاهی اوقات حتی سختگیرانه. در استرالیا سلسله مراتب صاف‌تری بود که فکر می‌کنم خلاقیت بیشتری را پرورش داد. آنها به همان اندازه رقابتی بودند، اما به نظر نمی رسید که زندگی یا مرگ آنطور که در آفریقای جنوبی وجود داشت.

مانند اکثر آفریقای جنوبی که در دهه 1980 در دوران انزوای ورزشی کشور بزرگ شدند، راثبون به تسلیم ناپذیری اسپرینگ باکس اعتقادی تزلزل ناپذیر داشت. از سال 1933 تا 1971، آفریقای جنوبی 21 بار استرالیا را با تنها 7 شکست شکست داده بود. این تیم به طور مشابه رکوردهای مثبتی در مقابل هر تیم دیگر داشت. هنگامی که آنها در سال 1992 به صحنه جهانی بازگشتند، آنها را بررسی کردند و در پنج آزمون به چهار کشور مختلف باختند، از جمله یک بار به استرالیا با امتیاز 26-3 در کیپ تاون.

یک سال بعد، آفریقای جنوبی تور استرالیا را برگزار کرد و سری سه تست را 2-1 شکست داد. هنگامی که جام جهانی راگبی 1995 طلوع کرد، کارشناسانی که از وطن پرستی خود کور نشده بودند، امید اندکی به Springboks فرانسوا پینار برای شکست مدافع عنوان قهرمانی در روز افتتاحیه مسابقات دادند.

راثبون در مورد برد 27-18 اسپرینگ باکس در کیپ تاون می گوید: “من هرگز آن را فراموش نمی کنم.” فکر می‌کنم آن بازی طرفداران جوان زیادی را در هر دو کشور شکل داد.»

راثبون «درد» را به یاد می‌آورد که وقتی استفن لارکام اولین گل بین‌المللی خود را در نیمه نهایی جام جهانی 1999 زد و آفریقای جنوبی را شکست داد. چهار سال بعد، زمانی که راثبون در کانبرا مستقر شد، آنها هم تیمی بودند.

او می گوید: «این سورئال بود. من هم مثل هر فرد مغرور آفریقای جنوبی به این بازیکنان فحش می دادم. اما بعد با آنها در رختکن شریک می شوید و شباهت های فرهنگ های ما را می بینید. تفاوت هایی وجود دارد اما آنها بسیار ظریف هستند. من هرگز احساس غریبگی نکردم.»

جذب او توسط مربی زیر 21 ساله‌اش، جیک وایت، مربی قهرمان جام جهانی 2007 با آفریقای جنوبی و هنوز هم تنها غیراسترالیایی که هدایت برامبی‌ها را بر عهده داشت، کمک کرد. تحت وایت، «بچه‌ها» از والابی‌ها و برومبی‌ها در زمین تمرین تقلید می‌کردند.

راثبون می‌گوید: «هیچ کاری که ما انجام دادیم که مستقیماً از آن تیم‌ها خارج نشده باشد، وجود نداشت. “این نشان دهنده احترام متقابل است. ما متوجه شدیم که آنها در آن زمان رهبران فکری بودند.»

در میدان، رقابت پابرجاست. پیروزی 25-17 استرالیا در آدلاید در روز شنبه، برتری آنها پس از اتحاد مجدد را به 33 برد به 27 در کنار سه تساوی افزایش داد. اما مقداری از درخشش خراشیده شده است.

هر دو کشور اکنون مسیرهای متفاوتی را دنبال می کنند. فرنچایزهای برتر آفریقای جنوبی به شمال به اروپا نقل مکان کرده اند و ممکن است اسپرینگ باکس نیز به دنبال آن باشد. راگبی استرالیا دیگر به رفقای بزرگ جنوبی خود تکیه نمی کند زیرا پیشنهادهای موفق جام جهانی و پول قرض گرفته شده از راگبی جهانی به روشن ماندن چراغ کمک کرده است.

هر اتفاقی که در آینده بیفتد، و در حالی که در رقابتی ترین دوران بازی حرکت می کنیم، اجازه دهید از این اتحاد بزرگ دو فلسفه متضاد که از مواد خام یکسان ساخته شده اند لذت ببریم و از آن محافظت کنیم. شرم آور است اگر رقابت خواهر و برادر به بی تفاوتی تبدیل شود.