اتحادیه باشگاه های اروپا به عنوان یک نخبه شیطانی در حال کشتن فوتبال معرفی می شود. چه مزخرفی | فوتبال

بحث هایی در فوتبال وجود دارد که هرگز از بین نمی روند: پله یا مارادونا؟ قانون هندبال دقیقاً چگونه باید باشد؟ و شاید خشم‌انگیزتر از همه، چه چیزی یک باشگاه «بزرگ» را می‌سازد؟

این سوال آخر در چند هفته گذشته دوباره مطرح شده است، اما با پیچ و تاب عجیبی. برخی از مردم به جای اینکه خود را بزرگ کنند، ناگهان می خواهند ادعا کنند که در واقع «کوچک» هستند و به اصطلاح «نخبگان» با آنها رفتار وحشتناکی می کند. به ویژه، این باشگاه‌های «کوچک» ظاهراً از بازی نکردن در اروپا رنج می‌برند و به یوفا نیاز دارند تا برای جبران آن پول بیشتری به آنها بدهد. در واقع، در کنفرانس اخیر، خاویر تباس، رئیس لالیگا و استیو پریش، رئیس کریستال پالاس، خود را قهرمان این باشگاه‌های «کوچک» معرفی کردند.

در نقش خود به عنوان مدیر عامل اتحادیه باشگاه های اروپا (ECA)، من خوش شانس بودم که وقت خود را در باشگاه هایی با اشکال و اندازه های مختلف سپری کردم و می دانم که مانند بسیاری از چیزها در زندگی، زمینه کلیدی است.

هواداران تیم‌هایی که بیشتر وقت خود را صرف مبارزه با سقوط می‌کنند، مانند تیم‌هایی که به انتهای لیگ برتر می‌رسند، باید احساس کنند که افراد ضعیفی هستند که با افراد بزرگ مبارزه می‌کنند. اما این بحث در مورد فوتبال اروپا است، بنابراین ما باید به آن در سطح اروپایی نگاه کنیم و واقعیت ها را به جای احساسات مقایسه کنیم.

یکی از معاونان ECA، آکی ریهیلهتی، هافبک سابق پالاس و مدیر عامل فعلی HJK هلسینکی است. گردش مالی HJK در سال گذشته، زمانی که آنها قهرمان فنلاند شدند، حدود 13 میلیون پوند بود. گردش مالی پالاس، زمانی که آنها در رده دوازدهم لیگ برتر قرار گرفتند، کمتر از 160 میلیون پوند بود – بیش از 12 برابر. در واقع، تیمی که در این فصل در لیگ برتر به پایان می رسد، درآمد بیشتری نسبت به اکثر قهرمانان داخلی اروپا خواهد داشت.

بنابراین، می‌توانید تعجب من را متوجه شوید که ECA ظاهراً «نخبگان شیطانی» است که فوتبال را می‌کشد. از همکارانم در هیئت مدیره ECA از باشگاه هایی مانند لژیا ورشو در لهستان، مالمو در سوئد، یانگ بویز در سوئیس، اف سی کپنهاگ در دانمارک و FH Hafnarfjörður در ایسلند پرسیدم که آیا آنها متوجه شده اند که ما در همه چیز از سوپرلیگ گرفته تا غرب مقصریم. هام مبارزه با سقوط. برای همه ما خبر بود.

اکنون، من اینجا نیستم تا از لیگ برتر یا هر یک از لیگ های بزرگ داخلی انتقاد کنم – آنها به دلایلی فوق العاده محبوب هستند. اما باید یک بررسی واقعیت در مورد نحوه صحبت ما در مورد “باشگاه های بزرگ” وجود داشته باشد – حتی کوچکترین باشگاه های لیگ برتر از نظر درآمد تقریباً نسبت به سایرین کوتوله هستند.

اکثر کشورهای اروپا حجم جمعیتی برای نوع معاملات تلویزیونی داخلی بزرگی که در انگلیس و اسپانیا از آن برخوردار هستند را ندارند – تنها راهی که می توانند تلاش کنند رقابت های اروپایی است. سه رقابت باشگاهی مردان یوفا برای بسیاری از باشگاه‌ها در سراسر قاره حیاتی است. نه فقط 108 نفری که از سال 2024 هر سال در آنها بازی خواهند کرد، بلکه صدها نفر دیگر که در مرحله مقدماتی بازی می کنند یا از پرداخت های همبستگی به باشگاه هایی که در آن شرکت نمی کنند بهره مند می شوند.

بنابراین دیدن باشگاه‌هایی که از قبل پول بیشتری نسبت به دیگران دارند، ناگهان ادعای فقر می‌کنند و تکه‌ای بزرگ‌تر از کیک را طلب می‌کنند، کمی ثروتمند است. اگر آنها واقعاً به همبستگی اعتقاد دارند، شاید بتوانیم بحثی را شروع کنیم که لیگ برتر و لالیگا – که 40 باشگاه آن دو برابر مجموع رقابت‌های یوفا درآمد دارند – به باشگاه‌های کشورهای دیگر که این لیگ‌ها از آن‌ها هستند چقدر باید بدهند. از طریق معاملات تلویزیونی کلان پول بگیرید. خیلی آسان است که از شخص دیگری پول بخواهید، خیلی سخت تر است که خودتان پول بدهید.

همانطور که گفتم، زمینه کلیدی است. هر کس بر اساس موضع خود دیدگاه متفاوتی دارد و به همین دلیل است که ECA وجود دارد: گرد هم آوردن باشگاه ها برای دستیابی به اجماع و اطمینان از شنیده شدن این مواضع. تا پایان تابستان امسال ECA 330 عضو رای‌دهنده از تمام 55 کشور یوفا خواهد داشت – از بزرگ‌ترین تا کوچک‌ترین. همه می توانند به نمایندگان خود در هیئت مدیره رأی دهند و در انتخابات شرکت کنند.

بی نقص نیست – هیچ چیز نیست – اما تغییرات مثبت زیادی ایجاد کرده است که به نفع همه باشگاه هاست، از آن پرداخت های همبستگی گرفته تا غرامت از سوی یوفا و فیفا برای آزادی بازیکنان برای تورنمنت های بین المللی و گسترش رقابت هایی مانند لیگ کنفرانس اروپا.

این وظیفه یوفا است که هنگام تصمیم گیری بین این دیدگاه های مختلف تعادل برقرار کند. به همین دلیل است که ECA را به‌عنوان تنها نهاد نمایندگی باشگاه‌ها در سطح اروپا، همراه با لیگ‌های اروپایی به‌عنوان نماینده فوتبال داخلی و اتحادیه‌های ملی به‌عنوان نمایندگان همه چیز، از پایه گرفته تا بازی‌های بین‌المللی، می‌شناسد. باز هم، کامل نیست، اما کار می کند. ما دیدیم که چه اتفاقی افتاد وقتی تعداد کمی از باشگاه ها سعی کردند ساختار را تغییر دهند و کارها را به روش خودشان انجام دهند – آن را سوپرلیگ نامیدند و به طرز بدی شکست خورد.

پس بیایید بحث کنیم. این یکی از ویژگی های درخشان فوتبال اروپا است که ما چنین تنوع و هرم قوی داریم. اما بیایید با خودمان صادق باشیم که نخبگان واقعی چه کسانی هستند و بقیه فقط برای تلاش برای زنده ماندن چه می کنند.

چارلی مارشال مدیر عامل اتحادیه باشگاه های اروپا است