رئال مادرید و منچسترسیتی مانند یک فینال به نظر می رسد زیرا دو تیم مسلط به هم می رسند | فوتبال

من بی صبرانه منتظر بایرن مونیخ مقابل منچسترسیتی بود. در ماه آوریل، زمانی که بهترین ها ملاقات می کنند، انتظار مسابقات هیجان انگیز را دارید. اما من ناامید شدم. سیتی از بازی رفت به برتری 3-0 دست یافت. بایرن نتوانست حریف خود را به چالش بکشد.

حالا بی صبرانه منتظر رئال مادرید مقابل سیتی هستم. این نیمه نهایی سال گذشته است، و در آن زمان با یک برنده باریک در آخرین فصل، نقطه برجسته فصل بود. باز هم، این دو باشگاه قوی در لیگ قهرمانان اروپا هستند که چیزهای زیادی در مورد فوتبال اروپا می گوید. لیگ های انگلیس و اسپانیا در حال حاضر تیم دوم را تولید نمی کنند، بوندسلیگا اصلاً هیچ تیمی را تولید نمی کند. PSG قول می دهد اما عمل نمی کند. ایتالیا در حال صعود است و اینتر و میلان از این تساوی استفاده کرده اند. اما رئال مقابل سیتی فینال واقعی است.

رئال و سیتی چگونه می توانند بر رقابت ها مسلط شوند؟ از طریق فوتبالیست های درجه یک، از طریق مدیران درجه یک، از طریق وضوح، هویت، وحدت. همه افراد باشگاه، چه مربی، چه مدیر و چه تیم، چشم انداز یکسانی را دنبال می کنند. تنها در این صورت است که هماهنگی در زمین امکان پذیر است.

و موقعیت مکانی نقش دارد. رئال مادرید، 14 بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا، همیشه در صدر جدول بوده است. سیتی با پپ گواردیولا و با کمک مدیر ورزشی تکسیکی بیگیریستین به آنجا رسیده است. سیتی تاکنون تنها یک عنوان بین المللی کسب کرده است، جام برندگان جام در سال 1970. سیتی حتی برای چندین دهه در شهر خود شماره 2 بود. آنچه 1860 در مونیخ است، سیتی در منچستر بود. شهرت و شکوه با چنین باشگاهی همراه نیست. این مکان طبیعی برای ستاره های برجسته فوتبال نیست.

که تغییر کرده است. یک سال پیش، دنیای فوتبال درگیر این سوال بود: ارلینگ هالند به کجا می رود؟ این یک دستاورد سیتی است که گلزن محبوب نروژی مجبور نشد دو بار فکر کند. این باشگاه اکنون به یک برند تبدیل شده است – گواردیولا در 7 سال به آن رسیده است. چیزی که بسیار غیرعادی است و این چیزی است که سیتی را از رئال متمایز می کند: نیمی از این برند را پپ تشکیل می دهد. سبک او باشگاهی است و با پول زیادی به آن شکل داده است. دقیقاً به همین دلیل است که مالکان او را وارد کردند: با این مربی تماشایی و موفقیت تضمین شده است.

گواردیولا از سال 2008 روند را در فوتبال ایجاد کرده است، زیرا ال پایس می نویسد: “او می داند چگونه نه تنها تیم های خود، بلکه استراتژی های خود را نیز توسعه دهد”. امضای او ایده او از بازی است که از دوران حضورش در بارسلونا و مونیخ آشنا بود: بازیکنانش با پاس ها ارتباط برقرار می کنند. در انگلیس، او با تکیه بر فیزیک بدنی در دفاع و حمله، سازگار شده است. اما در اینجا نیز او تیم خود را ساخته است که اکنون بسیار بالغ به نظر می رسند. تصور اینکه چه کسی در دوئل بارسا در سال 2011 و سیتی در سال 2023 برنده شود، بازی ذهنی خوبی است.

گواردیولا که همیشه عملکرد را در منطقه مربیگری کنترل می کند، نظم واضحی را فراهم می کند اما فضای کافی برای خلاقیت باقی می گذارد. بازیکنان او از این موضوع سود می برند. ایلکای گوندوگان چنین تاثیری روی هیچ تیم برتر دیگری نخواهد داشت. شاید فراموش کنید کوین دی بروین از ولفسبورگ به سیتی نقل مکان کرد، پس از اینکه چلسی قبلا او را جدا کرده بود. و جک گریلیش، تقریباً در 26 سالگی، از استون ویلا بدون تجربه لیگ قهرمانان اروپا آمد، و تفسیر فردی او از یک وینگر هنوز هم دیدنی است. اکنون، علاوه بر این، او هر دقیقه مانند بخشی از یک کل رفتار می کند.

رویکرد کارلو آنچلوتی متفاوت است. او با امکانات موجود و با DNA باشگاه کار می کند. به لطف تجربه خود به عنوان مربی و حرفه خود به عنوان یک بازیکن، او می تواند دقیقاً افراد و موسسات را در هر مکان مانند هیچ مکان دیگری ارزیابی کند و نقاط قوت و محدودیت های آنها را متعادل کند. آنچلوتی از هیچ کس اضافه مالیات نمی گیرد و وقتی چیزی را که نمی تواند به دست بیاورد، ناامید نمی شود. برخورد هوشمندانه با منابع یک سبک رهبری بسیار شایسته است.

وقتی او به طور خودجوش با کت و شلوار و کراوات توپ را در کنار زمین بازی می کند، همه دست اندرکاران فوتبال اقتدار این شخصیت را حس می کنند. او در همه جا موفق بوده است. او با میلان قهرمان لیگ قهرمانان اروپا در سال 2007 شد، زمانی که دوران سلطه ایتالیا از مدت ها قبل به پایان رسیده بود. او در ناپولی نایب قهرمان سری آ شد. او اورتون را از سقوط نجات داد.

باشگاه فعلی او هیچ محدودیتی نمی شناسد – به جز سن انسان. بنابراین آنچلوتی مسئولیت آینده را بر عهده می گیرد. بنابراین او به تدریج به بازیکنان جوان‌تری مانند فدریکو والورده، وینیسیوس جونیور، ادواردو کاماویگا و رودریگو اجازه داد تا به تیمی در اطراف تونی کروس، کریم بنزما و لوکا مودریچ تبدیل شوند. آدم این احساس را دارد که رئال مادرید دوباره عظمت خود را تجدید خواهد کرد و مدعی قهرمانی باقی خواهد ماند.

اکنون، واقعاً می توان در هر دو بازی این تساوی مادرید و سیتی، فوتبال بزرگی را انتظار داشت، همسویی هر دو باشگاه تقریباً تضمین کننده آن است. سیتی در برابر رئال، گواردیولا در برابر آنچلوتی، فوتبالیست های برجسته ای که در یک مجموعه کارآمد جای گرفته اند. نیمه نهایی یکی خواهد بود که شما جرات از دست دادن آن را ندارید. این دوئل دو باشگاه برجسته زمان ما است، احتمالاً چند سال آینده نیز.

تا اینجا خیلی خوب است، اما لیگ قهرمانان باید بیش از دو باشگاه برای بردن آن مبارزه کنند. رقابت باید آزاد باشد هنوز شکست 7-0 سیتی مقابل لایپزیگ در مرحله یک شانزدهم نهایی را به یاد می آوریم. رقابت کجاست؟ در جای دیگر چه خبر است؟ کجا چیز جدیدی در حال ظهور است؟ در شهرهای بزرگ و سنتی فوتبال اروپا، نیاز به جبران وجود دارد.