در دفاع از سوپرمارکت های بریتانیا: آنها احتمالاً سودجو نیستند | نیلز پراتلی

بسوپرمارکت های خاکستری محبوب است – و اغلب زنجیره های زنجیره ای مستحق ضربه زدن هستند. خاطرات تازه است از اینکه چگونه خرده فروشان بزرگ مواد غذایی در طول همه گیری باید شرمنده شوند تا تخفیف نرخ کسب و کار را که برای مغازه دارانی در نظر گرفته شده بود که بر خلاف درب آنها، به دستور دولت بسته شده بود، بازگردانند. اما در اینجا یک اتهام طمع مطرح می شود که به نظر می رسد کاملاً مشخص است: سودجویانه در طول شوک تورم مواد غذایی.

اد دیوی، رهبر لیبرال دموکرات‌ها، هفته گذشته وقتی ادعا کرد سوپرمارکت‌های شرور «سودهای چشمگیری دارند» تز سودجویانه را مطرح کرد و از سازمان رقابت و بازار خواست در این باره تحقیق کند. دیوی کدام حساب ها را می خواند؟ شواهدی مبنی بر سودهای فوق‌العاده – که تصور می‌شود منظور اوست – در اعداد حسابرسی شده Sainsbury’s و Tesco، دو اپراتور بزرگ، دشوار است.

سطح سود به جای اینکه چشمگیر باشد، از لحاظ تاریخی طبیعی است اگر چند سال به آن نگاه کنیم. با نادیده گرفتن تحریفات ناشی از معاملات دارایی، بازنویسی در فروشگاه، بازپرداخت و مواردی از این قبیل، این داستان یکی از بازده هایی است که تقریباً یک طرفه می شود.

در اینجا قرائت سودهای عملیاتی زیربنایی Sainsbury از خرده فروشی است که احتمالاً مفیدترین معیار در این زمینه است که از آخرین سال مالی 2022/23 شروع می شود و به عقب می رود: 926 میلیون پوند، 1 میلیارد پوند، 713 میلیون پوند، 938 میلیون پوند و 981 میلیون پوند افت در وسط، سال متاثر از همه‌گیری هزینه‌های اضافی بود (فقط به اندازه کافی اضافی برای کاهش نرخ‌های تجاری نیست)، اما در غیر این صورت، ویژگی قابل توجه محدود بودن محدوده است. در واقع، Sainsbury’s یک دهه پیش سود سالانه بیشتری از مواد غذایی به دست می آورد.

در تسکو، تصویر اخیر مشابه است. رهبر بازار همچنین از کاهش 7 درصدی سود عملیاتی خرده‌فروشی تعدیل شده برای آخرین سال مالی – به 2.3 میلیارد پوند در بریتانیا و ایرلند خبر داد. و مانند Sainsbury’s، بیانیه رسمی “چشم انداز” آن برای سرمایه گذاران یک سال “به طور کلی ثابت” را پیش بینی کرد.

برخی استدلال خواهند کرد که مبالغ در اینجا هنوز بسیار زیاد است و سوپرمارکت ها باید دردهای مالی بیشتری را به نمایندگی از مشتریان جذب کنند، وقتی تورم مواد غذایی در درصدهای بالای نوجوانان در حال اجرا است. به اندازه کافی منصفانه اما ادعای سودجویی غیرعادی معمولاً به معیارهایی مانند حاشیه سود و بازده سرمایه به کار گرفته شده (ROCE) بستگی دارد. در هیچ یک از معیارها، Sainsbury’s و Tesco آشکارا آن را در مقایسه با گذشته ابداع کرده اند.

حاشیه سود خرده فروشی Sainsbury 3.4٪ قبل از همه گیری در 2019-20 و 2.99٪ در سال گذشته بود. تسکو به تازگی 3.8 درصد در مقایسه با 5 درصدی که قبلاً هدفش را هدف قرار می داد، درآمد داشته است. این اعداد مایل ها کمتر از آنچه تولیدکنندگان جهانی غذا و نوشیدنی به دست می آورند است. Unilever، تایتان جهانی Dove-to-Domestos، به تازگی 16 درصد را گزارش کرده است.

در مورد ROCE، Sainsbury در سال گذشته به 7.6% دست یافت، که عقل مالی متعارف وقتی تورم عمومی 10% باشد، رقت انگیز تلقی می شود. این نسبت به توضیح اینکه چرا سهام Sainsbury’s، حتی پس از عملکرد بهتر در شش ماه گذشته، تقریباً در همان جایی که در آغاز قرن بود – بله، قرن، ایستاده است، کمک می کند.

سرمایه گذاران بلندمدت از جریان ثابتی از سود سهام در 23 سال گذشته برخوردار بوده اند، که در پیشرفت قیمت سهم مشخص نمی شود، اما شما تصویر را دریافت می کنید. حداقل از زمانی که Aldi و Lidl در دهه 1990 وارد بازار شدند تا نقش اساسی پلیس قیمت را ایفا کنند، سوپرمارکت ها تمایل دارند سرمایه گذاری های درآمدی را افزایش دهند. هیچ چیز در آخرین گزارش های مالی نشان نمی دهد که بازار به طور ناگهانی رقابتی شده است.

البته، ممکن است جیب هایی وجود داشته باشد که سوپرمارکت ها روی قیمت ها فشار وارد کنند. برخی از اقتصاددانان به شیر به عنوان بازاری اشاره می کنند که در آن اتفاق عجیبی بین دروازه مزرعه و قفسه در حال رخ دادن است. از سوی دیگر، نارضایتی از جهتی دیگر این است که سوپرمارکت ها حاشیه سود بنزین و گازوئیل را افزایش داده اند (CMA در حال بررسی این هزینه است) تا تورم قیمت مواد غذایی را محدود کند. از بیرون به سختی می توان جزئیات دانه ای را دید. در غیاب آنها، اعداد کلی حاشیه احتمالاً بهترین راهنما برای تصویر بزرگ هستند.

هیچ یک از اینها نمی تواند انکار کند که نرخ تورم مواد غذایی شوکه کننده است و به فقیرترین ضربه می زند زیرا تأثیرات افزایش قیمت کالاها در پایان بودجه شدیدتر است. و یک بحث قانونی در مورد اینکه آیا زنجیره های بزرگ محصولات ضروری خود را با کمترین قیمت به اندازه کافی در فروشگاه های کوچکتر خود در دسترس قرار می دهند وجود دارد – اما این ادعایی متفاوت از ادعای سودجویی عمومی است.

و برای روشن بودن، کاملاً ممکن به نظر می رسد که «تورم طمع» ممکن است در جای دیگری از اقتصاد اتفاق بیفتد. این نگرانی قطعاً مستحق بررسی توسط بانک‌های مرکزی است که باید زمان کمتری را برای سرزنش کارگران برای درخواست افزایش حقوق صرف کنند. این فقط این است که شرکت‌های بزرگ مارک‌دار و غول‌های کشاورزی جهانی در حوزه مواد غذایی مقصر به نظر می‌رسند تا سوپرمارکت‌های بزرگ بریتانیا با سود 3 درصد (و سایرین با سود کمتر).

منصفانه بگوییم، دیوی شبهه خود را در میان “شرکت های چندملیتی مواد غذایی” نیز پرتاب کرد. اما، مگر اینکه او فکر کند که یک رسوایی حسابداری بزرگ در مورد کم‌نمایی سود را کشف کرده است، احتمالاً باید سوپرمارکت‌های بریتانیا را از آن کنار بگذارد.