تجارت بی رحمانه سکس که برای سربازان آمریکایی ساخته شده است

DONGDUCHEON، کره جنوبی – هنگامی که چو سون اوک در سال 1977 17 ساله بود، سه مرد او را ربودند و به یک دلال محبت در Dongducheon، شهری در شمال سئول فروختند.

او در آستانه شروع دبیرستان بود، اما به جای دنبال کردن رویای خود برای بالرین شدن، مجبور شد پنج سال آینده را زیر نظر دائمی دلال محبت خود بگذراند و برای انجام کارهای جنسی به یک کلوپ در همان نزدیکی برود. مشتریان او: سربازان آمریکایی.

تعبیر “زنان راحت” معمولاً زنان کره ای و دیگر آسیایی را توصیف می کند که در طول جنگ جهانی دوم توسط ژاپنی ها به بردگی جنسی مجبور شدند. اما استثمار جنسی گروه دیگری از زنان در کره جنوبی مدت ها پس از پایان حکومت استعماری ژاپن در سال 1945 ادامه یافت – و توسط دولت خودشان تسهیل شد.

در طول جنگ کره «واحدهای زنان آسایش ویژه» برای سربازان کره جنوبی و «ایستگاه‌های آسایش» برای نیروهای سازمان ملل متحد به رهبری آمریکا وجود داشت. در سال‌های پس از جنگ، بسیاری از این زنان در گیجی‌چون یا «شهرک‌های کمپ» که در اطراف پایگاه‌های نظامی آمریکا ساخته شده بودند، کار می‌کردند.

سپتامبر گذشته، 100 زن از این دست زمانی که دادگاه عالی کره جنوبی به خاطر آسیب های جنسی متحمل شده، غرامت صادر کرد، به پیروزی چشمگیری دست یافتند. دولت را به دلیل “توجیه و تشویق” فحشا در شهرک های کمپ برای کمک به کره جنوبی برای حفظ اتحاد نظامی خود با ایالات متحده و کسب دلارهای آمریکایی مجرم تشخیص داد.

همچنین دولت را به دلیل شیوه “سیستماتیک و خشونت آمیز” بازداشت زنان و وادار کردن آنها به درمان بیماری های مقاربتی مقصر دانست.

در مصاحبه با نیویورک تایمز، شش زن سابق اردوگاهی در کره جنوبی توضیح دادند که چگونه دولت آنها قبل از رها کردن آنها از آنها برای منافع سیاسی و اقتصادی استفاده کرد. قربانیان با تشویق احکام دادگاه – که به اسناد رسمی اخیراً مهر و موم نشده تکیه می کنند – اکنون قصد دارند پرونده خود را به ایالات متحده ببرند.

پارک گئون آئه که در سال 1975 در 16 سالگی به یک دلال فروخته شد، گفت: آمریکایی ها باید بدانند که برخی از سربازانشان با ما چه کردند. در یک اتحاد با ایالات متحده دست در دست گرفتیم و ما می دانستیم که سربازان آن اینجا هستند تا به ما کمک کنند، اما این بدان معنا نیست که آنها می توانند هر کاری که می خواهند با ما انجام دهند، اینطور نیست؟

“جنگجویان خط مقدم در برنده شدن دلار”

تاریخچه استثمار جنسی کره جنوبی همیشه آشکارا مورد بحث قرار نمی گیرد. زمانی که یک جامعه شناس به نام کیم گوی اوک در اوایل دهه 2000 با استناد به اسناد ارتش کره جنوبی گزارشی را درباره زنان آرامش بخش در زمان جنگ برای ارتش کره جنوبی آغاز کرد، دولت این اسناد را مهر و موم کرد.

خانم کیم با اشاره به اختلافات تاریخی بین سئول و توکیو بر سر بردگی جنسی گفت: “آنها می ترسیدند جناح راست ژاپن از آن برای کمک به سفید کردن تاریخ زنان آسایش خود استفاده کند.”

پس از جنگ کره، کره جنوبی از نظر قدرت نظامی و اقتصادی از کره شمالی عقب افتاد. نیروهای آمریکایی تحت پرچم سازمان ملل در جنوب ماندند تا در برابر شمال محافظت کنند، اما کره جنوبی تلاش کرد تا چکمه های ایالات متحده را روی زمین نگه دارد.

در سال 1961، استان گیونگگی، منطقه پرجمعیت اطراف سئول، بر اساس اسنادی که به عنوان مدرک به دادگاه ارائه شد، «تهیه تسهیلات انبوه برای زنان آسایش به منظور ایجاد آسایش برای سربازان سازمان ملل یا تقویت روحیه آنها ضروری است». دولت محلی به باشگاه‌های خصوصی مجوز داد تا چنین زنانی را برای «صرفه‌جویی در بودجه و کسب ارز خارجی» جذب کنند. این سازمان تعداد زنان آسایش را در حوزه قضایی خود 10000 نفر تخمین زد و در حال افزایش است که 50000 سرباز آمریکایی را تامین می کند.

هنگامی که رئیس جمهور ریچارد ام. نیکسون در سال 1969 برنامه هایی را برای کاهش تعداد نیروهای آمریکایی مستقر در کره جنوبی اعلام کرد، تلاش دولت فوریت بیشتری پیدا کرد. سال بعد، دولت به پارلمان گزارش داد که کره جنوبی سالانه 160 میلیون دلار از طریق تجارت ناشی از حضور نظامی ایالات متحده، از جمله تجارت جنسی، درآمد دارد. (کل صادرات کشور در آن زمان 835 میلیون دلار بود.)

برخی از زنان برای یافتن امرار معاش به شهرهای کمپ کشی شدند. دیگران، مانند خانم چو، ربوده شدند، یا با وعده کار اغوا شدند. یک عمل جنسی معمولاً بین 5 تا 10 دلار هزینه دارد – پولی که دلال‌ها مصادره می‌کنند. اگرچه دلار مستقیماً به دولت نرسید، اما وارد اقتصاد شد که گرسنه ارز سخت بود.

یک روزنامه کره جنوبی در آن زمان چنین زنانی را “شر غیرقانونی، سرطان مانند و ضروری” نامید. اما در این بیانیه آمده است: «این زنان آسایش هم جنگجویان خط مقدم برای برنده شدن دلار هستند».

اغلب، تازه واردان برای کنار آمدن با شرم، توسط دلالانشان مواد مخدر مصرف می کردند.

اعداد و برچسب های نام

جامعه عمدتاً چنین زنانی را به عنوان یانگالبو یا “فاحشه برای غرب” که بخشی از هزینه حفظ حضور نظامی ایالات متحده در کشور پس از جنگ بود، رد می کرد.

خانم پارک گفت: «مقاماتی که ما را میهن پرست می نامیدند پشت سر ما تمسخر می کردند و ما را «ماشین های دلاری» خطاب می کردند.

فحشا در کره جنوبی غیرقانونی بوده و هست، اما اجرای آن گزینشی بوده و در طول زمان از نظر سختگیری متفاوت بوده است. شهرک‌های کمپ تا حدی برای محدود کردن زنان ایجاد شده‌اند تا بتوانند راحت‌تر آنها را تحت نظر داشته باشند و از گسترش فحشا و جنایات جنسی شامل GIهای آمریکایی به بقیه جامعه جلوگیری کنند. بازارهای سیاه در آنجا رونق گرفت زیرا کره جنوبی برای کالاهای قاچاق شده از عملیات پس از مبادله نظامی ایالات متحده و همچنین ارزهای خارجی هجوم آوردند.

در سال 1973، هنگامی که مقامات ارتش ایالات متحده و کره جنوبی برای بحث در مورد مسائل در شهرک های اردوگاهی ملاقات کردند، یک افسر ارتش ایالات متحده گفت که سیاست ارتش در مورد فحشا “سرکوب کامل” است، اما به گفته ایالات متحده از طبقه بندی خارج شده، “این کار در کره انجام نمی شود.” اسناد نظامی

در عوض، ارتش ایالات متحده بر محافظت از سربازان در برابر ابتلا به بیماری های مقاربتی متمرکز شد.

این زنان توضیح دادند که چگونه برای کلاس‌های ماهانه جمع می‌شدند، جایی که مقامات کره‌جنوبی از آنها به عنوان «وطن پرستان دلار‌درآمد» تمجید می‌کردند، در حالی که افسران آمریکایی از آنها می‌خواستند از بیماری‌های مقاربتی اجتناب کنند. زنان باید دو بار در هفته آزمایش می شدند. آنهایی که آزمایششان مثبت بود برای معالجه پزشکی بازداشت شدند.

بر اساس قوانینی که مقامات ارتش آمریکا و کره جنوبی به کار گرفتند، زنان شهرک اردوگاه باید کارت‌های ثبت نام و آزمون VD و نشان‌های شماره‌دار یا برچسب‌های نام را به همراه داشته باشند.

ارتش ایالات متحده بازرسی های معمولی را در باشگاه های شهر کمپ انجام داد و فایل های عکس زنان را در کلینیک های پایگاه نگهداری کرد تا به سربازان آلوده کمک کند تا افراد تماس را شناسایی کنند. افراد بازداشت شده نه تنها شامل زنانی می‌شوند که آلوده شده‌اند، بلکه افرادی هستند که در بازرسی‌های تصادفی به‌عنوان مخاطب یا فاقد کارت آزمایش معتبر شناسایی شده‌اند.

آنها در مراکزی با پنجره های میله ای نگهداری می شدند و به شدت پنی سیلین مصرف می کردند. زنانی که تایمز با آنها مصاحبه کرد، همه این مکان‌ها را با وحشت به یاد می‌آوردند و همکارانی را به یاد می‌آورند که بر اثر شوک پنی‌سیلین از پا درآمده یا مرده‌اند.

شرم، سکوت و حتی مرگ

کره جنوبی هرگز با داستان زنان شهر کمپ خود کنار نیامده است، تا حدی به دلیل اتحاد استوار بین سئول و واشنگتن. این موضوع بسیار تابوتر از بحث زنانی است که ژاپن مجبور به بردگی جنسی کرده است.

خانم چو گفت: «ما برای ارتش ژاپن مثل زنان راحت بودیم. “آنها مجبور بودند سربازان ژاپنی را ببرند و ما GI های آمریکایی”

هیچ یک از اسناد دولتی که در سال‌های اخیر مهر و موم نشده بودند، هیچ مدرکی را نشان ندادند که نشان دهد کره جنوبی مستقیماً در استخدام زنان برای سربازان آمریکایی دخالت داشته است، برخلاف بسیاری از زنانی که تحت اشغال ژاپن مجبور به برده‌داری جنسی شده‌اند.

اما بر خلاف قربانیان ارتش ژاپن – که به عنوان نمادی از رنج کره تحت حاکمیت استعماری مورد احترام قرار می گیرند – این زنان می گویند که مجبور شده اند در شرم و سکوت زندگی کنند.

بعد از اینکه زنی به نام یون گئوم آی در سال 1992 توسط یک سرباز آمریکایی مورد تجاوز جنسی وحشیانه قرار گرفت و به طرز وحشیانه ای به قتل رسید، مردم کره جنوبی توجه بیشتری به موضوع استثمار جنسی در شهرک های اردوگاهی داشتند.

بر اساس فهرستی که توسط گروه مدافع Saewoomtuh تهیه شده بود، بین سال‌های 1960 تا 2004، سربازان آمریکایی به خاطر کشتن 11 کارگر جنسی در کره جنوبی مجرم شناخته شدند.

ارتش آمریکا از اظهار نظر در مورد حکم دادگاه عالی یا ادعای زنان خودداری کرد. سرهنگ آیزاک تیلور، سخنگوی این سازمان، از طریق ایمیل گفت: «ما هیچ نوع رفتاری را که قوانین، قوانین یا دستورالعمل‌های کره جنوبی را نقض می‌کند و اقدامات نظم و انضباط خوبی را اجرا می‌کند، نمی‌پذیریم.

میراثی از درد

شهرهای کمپ با توسعه سریع اقتصادی کره جنوبی محو شدند.

اگرچه زنان سابق شهرک اردوگاهی می‌خواهند پرونده خود را به ایالات متحده بیاورند، استراتژی قانونی آنها در آنجا نامشخص است، و اینکه چه راه‌حلی ممکن است پیدا کنند.

در یک گزارش روانپزشکی که خانم پارک در سال 2021 به عنوان مدرک به دادگاه کره جنوبی ارائه کرد، او زندگی خود را با “راه رفتن مداوم روی یخ نازک” از ترس اینکه دیگران از گذشته او مطلع شوند مقایسه کرد. بازوها و ران‌های او زخم‌های ناشی از زخم‌های خود را نشان می‌دهند.

بر اساس حکم دادگاه کره جنوبی، خانم پارک و دیگران هر کدام بین 2270 تا 5300 دلار دستمزد دریافت کردند که کمک چندانی به کاهش مشکلات مالی آنها نکرد.

چوی گوی جا، 77 ساله، هنگامی که از سقط جنین های متعددی که او و سایر زنان به دلیل تعصب نسبت به کودکان دو نژادی در کره جنوبی متحمل شده اند، توضیح داد، با اشک هایش مقابله کرد. صدای او به یاد زنانی می‌لرزید که پس از آن‌که GI‌هایی که آنها را به عنوان همسری عادی گرفته بودند و متعاقباً آنها و فرزندانشان را رها کردند، خود را کشتند.

او به یاد می آورد که چگونه مقامات زمانی از زنان، که بسیاری از آنها مانند او بی سواد بودند، ترغیب می کردند که دلار به دست آورند و به آنها وعده آپارتمان رایگان در دوران پیری می دادند که اگر بدن خود را در ازای پول در شهرک های اردوگاه بفروشند. او گفت: «همه اینها یک تقلب بود.