توماس توخل شانسی برای اثبات قدرت ماندن خود در بایرن مونیخ دارد | بایرن مونیخ

بآیرن مونیخ به هیچ وجه از اشتباه مصون نیست، اما به ندرت یک اشتباه را دو بار انجام می دهد. زمینی که بین سال‌های 2010 تا 2012 به بوروسیا دورتموند از دست داد، همراه با بسیاری از بهترین بازیکنان باشگاه رقیب، به طرز چشمگیری بازپس گرفته شد. به نظر می رسد که سلطنت ناموفق کارلو آنچلوتی در سال 2016 سلسله مراتب باشگاه را نسبت به جذابیت این مربی خارجی ستاره هشدار داده است. و زنجیره قابل توجهی از رویدادها که چشم انداز فوتبال آلمان را در دو هفته گذشته تغییر داده است، ممکن است ریشه در پیگیری ناموفق بایرن برای مربی جوان آینده دار به نام توماس توخل داشته باشد.

توخل از اوایل سال 2014 در رادار بایرن قرار داشت، زمانی که پپ گواردیولا شروع به توصیه سرمربی ماینتس به عنوان جانشین احتمالی کرد. جلسات صمیمانه ای با مدیر ورزشی، میشائیل رسکه، و رئیس باشگاه، اولی هوینس برگزار شد. اما در سال 2018 بود که یوپ هاینکس مربی کهنه کار اعلام بازنشستگی کرد، تعقیب و گریز واقعاً آغاز شد. هاینکس علنا ​​توخل را به عنوان جانشین منتخب خود مسح کرد و مذاکرات ترتیب داده شد. اما بایرن خیلی دیر بود. توخل تصمیم خود را برای رفتن به خارج از کشور گرفته بود و به زودی به عنوان سرمربی پاری سن ژرمن معرفی خواهد شد.

اگر جولیان ناگلزمن از احتمال بازگشت توخل به بازار کار ناراحت بود، کار خوبی انجام داد و آن را پنهان کرد. از آنجایی که تیم بایرن او پس از شکست 2-1 مقابل بایرلورکوزن برای تعطیلات بین‌المللی از هم پاشید، نشانه‌ای از هرج و مرج نزدیک وجود نداشت. ناگلزمن در آخرین دیدارشان با هم به تیمش هشدار داد: «همه سالم از مسابقات بین‌المللی برمی‌گردند». و سپس دورتموند را شکست خواهیم داد! در آن زمان ناگلزمن با دوست دخترش در کوه های آلپ اتریش به اسکی رفت. او فقط اواخر شب پنجشنبه از طریق گزارش های رسانه ای متوجه شد که کارش به توخل سپرده شده است.

به اندازه کافی منطقی به نظر می رسید، حتی اگر مقدار شوک در آن زمان واقعی بود. این شنبه در آلیانز آرنا دورتموند را شکست داد – همانطور که در هر 8 دیدار اخیر خود در خانه انجام داده است – و بایرن به صدر جدول بوندسلیگا بازخواهد گشت، که احتمال می رود یازدهمین عنوان متوالی خود را کسب کند. لیگ قهرمانان این فصل 8 برد از هشت برد را به دست آورده است. اما اعداد و ارقام خام هرگز هیچ سرمربی بایرن را ایمن نگه نداشته است. این باشگاهی است که در آن مربیان عمدتاً بر اساس احساس و فرافکنی استخدام و اخراج می‌شوند، این ایده مبهم اما متقاعدکننده که برخی از ذات اصلی از بین رفته است. حسن صالح حمیدزیچ، مدیر ورزشی فعلی، پس از شکست مقابل لورکوزن، با تمسخر گفت: «این چیزی نیست که بایرن برای آن ایستاده است.

و چیزی دارد بدون شک در این فصل در بایرن کمی ناامید بوده‌ایم، حتی اگر تعیین دقیق آن سخت باشد. نشانه های کمی از نارضایتی در رختکن وجود داشت و در واقع در پنجره بین المللی بسیاری از بازیکنان بایرن تعجب خود را از اخراج ناگلزمن ابراز کردند. مطمئناً نتایج پس از جام جهانی غیراستاندارد بوده است و به دورتموندی که در حال افزایش است این امکان را می دهد تا برای اولین بار در تقریباً چهار سال گذشته به صدر جدول صعود کند. کاهش یازده امتیاز از موقعیت های برنده نشان دهنده شکنندگی خاص و تمایل گاه به گاه برای دریافت گل های نرم است. اما اینجا هیچ چیز مثل تفنگ دود کردن نیست.

در واقع، به نظر می رسد زمان اخراج ناگلزمن به طور ذاتی با در دسترس بودن توخل و ترس از دست دادن دوباره او با چرخش تاتنهام و رئال مادرید مرتبط باشد. همه اینها، چند روز قبل از مسابقه مهم قهرمانی مقابل دورتموند و یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل منچسترسیتی، سؤالات فوری خاصی را ایجاد می کند. آیا باشگاه فرآیند بلندمدت نهایی یک اسپاسم کوتاه مدت گسترده داشته است؟ آیا باشگاهی که می‌خواهد سال‌ها قبل تغییرات مدیریتی‌اش را طرح‌ریزی کند، در برابر جهش مدیران جدید تسلیم شده است؟

توخل در مراسم رونمایی خود در بایرن گفت: “اکنون زمان تغییرات بزرگ در سیستم ها یا تاکتیک ها نیست.” اولویت کوتاه مدت تقویت دفاعی خواهد بود که در 10 بازی گذشته خود فقط دو دروازه را بسته نگه داشته است، که نشان می دهد دفاع سه نفره او در چلسی ممکن است در روز شنبه تکرار شود. در اینجا شباهت‌های عمدی با دوران او در استمفورد بریج وجود دارد که طی آن او در شش ماه اول شروع به کارش قهرمان لیگ قهرمانان شد. آن دویدن همچنین بر اساس یک رکورد دفاعی قابل توجه بود، با دو هافبک میانی که سه مدافع را بررسی کردند و به مدافعان کناری اجازه دادند تا در بالای زمین فشار بیاورند.

نکته واضحی که در اینجا باید به آن اشاره کرد، و یکی از مواردی که توسط مجموعه کار توخل در ماینتس، دورتموند و پاریس تایید می شود، این است که او به وضوح بهتر از یک مربی استاپ است. اما چقدر بهتر است؟ تیم بایرن با هر بازیکنی در اروپا قابل مقایسه است، از ژائو کانسلو و ماتییس دی لیخت در خط دفاع، جاشوا کیمیچ و لئون گورتزکا در خط میانی، تا مجموعه ای از ثروتمندان در یک سوم پایانی. احتمالاً به زودی به یک دروازه بان جدید و یک شماره 9 نیاز است، اما این تیمی نیست که نیاز مبرمی به بازسازی داشته باشد.

به طور خلاصه: اگر زمانی برای توخل فرصتی وجود داشت که ریشه‌ها را رها کند، یک چشم‌انداز بلندمدت بیان کند، و قدرت ماندگاری خود را ثابت کند، همین است. با تمام عجله ورودش، او خود را در موقعیت بسیار نادری می بیند که زمان را در کنار خود داشته باشد. حتی ناکامی در قهرمانی بوندسلیگا یا لیگ قهرمانان در این فصل احتمالاً مقابل او برگزار نخواهد شد. به غیر از فاجعه وحشتناک، او باید حداقل یک سال فرصت داشته باشد تا تیم مورد نظر خود را بسازد. ممکن است طنز خاصی در این مورد وجود داشته باشد، اما یک ضربه کوتاه مدت به یک مربی کوتاه مدت ممکن است بهترین ضربه را برای بایرن در مدتی در ثبات طولانی مدت داشته باشد.