نظرسنجی نشان می دهد نیمی از کارگران مهاجر در استرالیا در محل کار احساس ناامنی می کنند | اخبار استرالیا

تحقیقات جدید نشان می‌دهد نیمی از کارگران مهاجر در استرالیا در محل کار خود احساس ناامنی می‌کنند، با تبعیض، قلدری و آزار کلامی مواجه می‌شوند، در حالی که 58 درصد دزدی دستمزد را تجربه کرده‌اند.

مرکز کارگران مهاجر بیش از 1000 کارگر در استرالیا را در مورد تجارب آنها در بازار کار و سیستم مهاجرت مورد بررسی قرار داد و دریافت که بسیاری از مهاجران به دلیل وضعیت ویزا، با وجود داشتن حقوق کاری، تبعیض را در فرآیندهای درخواست کار تجربه کرده اند، که آنها را به سمت کار ناامن و ناامن سوق داده است. کارفرمایان استثمارگر

ناامنی شغلی به شدت با احساس ناامنی در محل کار مرتبط بود، به طوری که 59 درصد از کارگران در شغل نامطمئن همیشه یا اغلب در محل کار ناامن هستند.

از بین کسانی که سرقت دستمزد را تجربه کردند، تنها 26 درصد توانستند دستمزد سرقت شده خود را جبران کنند. شیوه‌های دزدی دستمزد شامل پرداخت نقدی با نرخ‌های پایین، پرداخت نکردن نرخ‌های جریمه برای کار آخر هفته یا بعد از ساعت کاری، و شیفت‌های غیرقانونی بدون دستمزد «آزمایشی» بود.

مت کانکل، مدیر اجرایی مرکز کارگران مهاجر، گفت که این گزارش به وضوح نشان می دهد که ویزای موقت یک مسئله ایمنی در محل کار است.

برای اصلاح نظام ما اقدام فوری لازم است. بهبود امنیت شغلی و امنیت برای کارگران مهاجر، بازار کار عادلانه تری را برای همه ایجاد می کند.

او “نتیجه نادرست” “بازار دوگانه” ایجاد شده توسط سیستم ویزای استرالیا را توصیف کرد که به موجب آن مهاجران ماهر برای دریافت ویزای دائمی باید شغل دائمی به دست آورند، اما متوجه می شوند که در صورت نداشتن ویزای دائمی برای مشاغل دائمی مورد تبعیض قرار می گیرند. .

این گزارش نشان می‌دهد که اقامت دائم یک الزام قانونی برای یافتن شغل در استرالیا نیست، اما بسیاری از مشاغل با آن رفتار می‌کنند. در عین حال، فرآیند به رسمیت شناختن مهارت ها و تجربه های قبلی توسط کارفرمایان بالقوه اغلب غیرمتمرکز و بسیار پیچیده بود.

آنتونیو میشل، 36 ساله، به مدت هشت سال فیزیوتراپیست متخصص در بیمارستان شیلی بود قبل از اینکه در سال 2017 به همراه همسر و سپس دختر 11 ماهه اش به استرالیا مهاجرت کرد. اما پس از ورود، برای یافتن کار در رشته خود تلاش کرد و متوسل شد. به مشاغل نقدی، یکباره و گاه به گاه در ساخت و ساز، مهمان نوازی، لوله کشی و نظافت.

میشل گفت که تقریباً دائماً در این نقش‌ها احساس ناامنی می‌کند و تجربیاتی از شیوه‌های کاری ناایمن همراه با سرقت دستمزد را توصیف می‌کند.

میشل گفت: “گاهی اوقات کارهایی را انجام می دادم که قرار نبود توسط من انجام شود.”

“گاهی در ساخت و ساز از من می خواستند کارهای تخریب انجام دهم – که یک کار تخصصی است و باید بر اساس آن حقوق بگیرم. و آنها از من می خواستند که این کار را به عنوان کارگر انجام دهم. یک نفر آن پول را می گرفت، اما آن من نبودم.»

فرآیند تلاش برای به رسمیت شناختن تجربیات و مدارک فیزیوتراپی قبلی او سخت و پرهزینه بود و نیاز به کاغذبازی زیاد و زمان طولانی انتظار برای تکمیل هر مرحله داشت.

متعادل کردن همه این هزینه‌ها با اشتغال ناپایدار و کم دستمزد و بدون سابقه اجاره محلی باعث شد که میشل و خانواده‌اش یک اتاق یک نفره را در یک آپارتمان مشترک به قیمت 500 دلار در هفته در جنوب سیدنی اجاره کردند در حالی که تلاش می‌کردند کاری متناسب با مهارت‌های خود بیابند.

میشل گفت استرالیا هنوز هم عواقب بیانیه نخست وزیر اسکات موریسون در آوریل 2020، در زمان شروع همه گیری کووید-19، مبنی بر اینکه دانشجویان بین المللی و کارگران مهاجر باید کشور را ترک کنند، احساس می کند.

من دوستان زیادی دارم که یک هفته بعد آن را ترک کردند. آنها فوق لیسانس داشتند، مهارت های زیادی داشتند و مشاغل خوبی داشتند، اما می گفتند: «هیچ کس به ما کمک نمی کند. چرا می‌خواهم اینجا گیر کنم وقتی کسی به ما کمک نمی‌کند؟» میشل گفت.

تصویری که استرالیا به مهاجران داد بسیار وحشتناک بود. اگر از من بپرسید که آیا به یک مهاجر توصیه می‌کنم همین الان به اینجا بیاید، به آنها گزینه‌هایی می‌دهم که به مکان‌های دیگری بروند، جایی که به تجربه‌شان احترام گذاشته شود، و جایی که روند مهاجرت به آنها کمک می‌کند تا از قبل برنامه‌ریزی کنند.»

در اکتبر سال گذشته، وزارت امور داخلی بازنگری گسترده ای از سیستم مهاجرت را اعلام کرد. کانکل گفت که مرکز کارگران مهاجر مایل است دولت یافته‌های گزارش خود را در آن بازبینی در نظر بگیرد.

کانکل گفت: “این سیستم نه تنها افراد را به سمت مشاغلی سوق می دهد که برای آنها صلاحیت بیشتری دارند، بلکه به سمت مشاغلی که ناامن هستند.”

کانکل می خواهد ببیند که دولت تدابیری اتخاذ کند که کارفرمایان را از تبعیض علیه کارگران مهاجر در فرآیندهای درخواست شغل منع کند و سیاست مهاجرت را به عنوان یک موضوع ایمنی و بهداشت محیط کار به رسمیت بشناسد.

ما مهندسان را می‌بینیم که چمن‌زنی می‌کنند و پزشکانی که Ubers را رانندگی می‌کنند. این یک ضرر بزرگ نه تنها برای خود کارگران بلکه برای جامعه ای است که واقعاً به مهارت ها و تجربه هایی که کارگران مهاجر به این کشور می آورند نیاز دارد.