“یاردهای سخت و فراخوان های سخت” در انتظار انگلیس هستند تا دوباره به یک نیرو تبدیل شوند | شش ملت 2023

آرمطمئناً ایرلند و انگلیس به روز پایانی مسابقات قهرمانی شش ملت با چنین انتظارات بسیار متضادی نزدیک شده اند. برای راگبی ایرلندی این واقعا بهترین زمان است. برای پسرعموهای پیراهن سفیدشان، زمستان دیگری از ناامیدی در راه است. سخت است که آن را به عنوان یک داستان اخطار آمیز دیکنزی در مورد دو اتحاد ندانیم که نتایج دوره های مربوط به خرد و حماقت خود را درو می کنند.

و اگر ایرلند یک گرند اسلم را در استادیوم آویوا به پایان برساند و جایگاه خود را به عنوان تیم شماره 1 بین المللی بازی در کمتر از شش ماه قبل از جام جهانی راگبی تقویت کند، مقایسه با وضعیت مخمصه فعلی انگلیس بسیار چشمگیرتر خواهد بود. فرصت بزرگی در پیش است، اما ایرلند، در واقعیت، مدت‌هاست که از نظر مسیرهای توسعه و چشم‌انداز اداری خود، از افق دور شده است.

چگونه به این نتیجه رسیده است؟ هفته گذشته انگلیس با نتیجه 53 بر 10 در خانه توسط فرانسه تحقیر شد – حرف دیگری برای آن وجود ندارد. و با این حال، زمانی که یک تیم فرانسوی با شرایط مشابه ماه گذشته به دوبلین رفتند، آنها 32-19 شکست خوردند. با صحبت در روزهای اخیر با بازیکنان و مربیان بین‌المللی فعلی و سابق، هیچ‌کدام چیزی جز یک شکست هشیارکننده دیگر انگلیسی را متصور نیستند. یکی از افراد آگاه زمزمه کرد: «این آخر هفته برای آنها می ترسم. او از نظر خود تنها نیست.

واضح است که انگلستان هیچ حق الهی برای موفقیت ندارد. همچنین تنها 28 ماه است که آنها برای سومین بار ایرلند را شکست دادند. اما با توجه به اینکه اندی فارل، بخشی از پناهگاه داخلی انگلستان تا سال 2015، ایرلندی ها را به سمت بالا هدایت می کند، و مایک کت، استوارت لنکستر و گراهام راونتری نیز نقش های تاثیرگذاری در دریای ایرلند را ایفا می کنند، تحسین درخشش استراتژیک این کشور سخت تر می شود. سیاستگذاران اتحادیه فوتبال راگبی

در زمان لنکستر، برای مقایسه، انگلیس بین سال های 2012 تا 2015 تنها یک بار در شش ملت به ایرلند و فرانسه شکست خورد. خروج ناگهانی آنها از استیج استیج در جام جهانی راگبی 2015 متعاقباً از همه چیز سبقت گرفت، اما در پشت صحنه، تیم زیردریایی انگلیس شکست خورد. 20 تیم رقابت جدی داشتند و هسته ای از بازیکنان جوان با استعداد را به ادی جونز، جانشین لنکستر تحویل دادند.

لنکستر، که از آن زمان به لنستر کمک کرده است تا به طور مداوم به موفق ترین تیم استانی در اروپا تبدیل شود، در موقعیت منحصر به فردی برای تعیین دقیق چگونگی و چرایی شکست بازی انگلیسی متعاقباً قرار دارد. او این هفته به آبان نیوز گفت: «وقتی از بیرون تماشا می‌کنید خسته‌کننده است. من احساس کردم مسیری که ما بین سال‌های 2011 و 2015 دنبال می‌کنیم، از نظر یکپارچگی روابط باشگاه و کشور و همسویی برنامه‌های ملی در اتحادیه، مسیر درستی است. هنوز هم احساس می‌کنم: «ما همه با هم هستیم» – برای موفقیت باشگاه‌ها در اروپا و موفقیت انگلستان – استراتژی درستی است.

در ایرلند، با تنها چهار تیم استانی، حدود 130 بازیکن حرفه ای، قراردادهای مرکزی و تسمه نقاله مدارس با کیفیت بالا، او انسجام بسیار بیشتری پیدا کرده است. ایرلند لزوماً با استعدادهای بیشتری متولد نشده است، اما من فکر می کنم آنها در حال حاضر استعدادهای بیشتری را در سیستم خود ایجاد می کنند. قطعا داشتن قرارداد مرکزی و مدلی که باشگاه و استان با هم کار می کنند یک مزیت است. اگر آن را با انگلیس مقایسه کنید، از 11 باشگاه لیگ برتر انتخاب می کنید، با تغییرات زیادی در تیم های مربیگری و عدم وجود تفکر مشترک بین باشگاه و کشور. آن را چالش برانگیز می کند.»

یکی دیگر از مشاهدات مرتبط لنکستر این است که انگلستان به مقدار عظیمی از دانش عمیق اجازه داده است که از دروازه توئیکنهام خارج شود و رقبای خود را تقویت کند. فارل، شان ادواردز در فرانسه و اکنون جونز بازگشته به استرالیا نمونه‌های برجسته‌ای با لنکستر هستند، همچنین اکنون قرار است هدایت مسابقات 92 پاریس را بر عهده بگیرد، جایی که نقش او بهبود بازیکنان بین‌المللی فرانسوی مانند گائل فیکو، کامرون ووکی و نولان لو گارک خواهد بود.

لنکستر می گوید: «دانش زیادی از سیستم ها و ساختارها وجود دارد که به طور غیرمستقیم به کشوری که به آن می روید کمک می کند. “یا مستقیماً در مورد اندی.” به نظر می رسد کشورهای دیگر بیشتر از این خطر آینده مطلع هستند. نیوزلند تمام تلاش خود را برای حفظ مالکیت معنوی انجام می دهد. وقتی در سال 2012 با وین اسمیت تماس گرفتم تا به انگلیس ملحق شود، راگبی نیوزلند متوجه این موضوع شد و گفت: “به هیچ وجه”. آنها نمی‌خواستند او آنچه را که در نیوزلند آموخته بود به او منتقل کند.»

برای کسانی که دو دهه پیش در راگبی انگلیس شرکت داشتند، زمانی که کلایو وودوارد در حال ساختن به سوی افتخارات جام جهانی 2003 بود، اگر RFU بخواهد جریان غالب را تغییر دهد، زمانی برای تلف کردن وجود ندارد. سیمون هالیدی، مرکز سابق انگلیس و رئیس سابق راگبی باشگاه های حرفه ای اروپا، همچنین از نزدیک دیده است که چگونه ایرلند از فصل 2015-2016، زمانی که هیچ یک از تیم های استانی آنها به یک هشتم نهایی جام قهرمانان نرسیدند، بازگشته است. «فکر می‌کنم این میک داوسون از لینستر بود که یک چشم مهره‌ای به من دوخت و گفت: «نگران ما نمی‌شوم، سایمون. هالیدی به یاد می آورد و این دلیل است. آنها در مورد ساختار و نحوه ساخت آن صحبت کردند. می توان گفت که آنها همه چیز را کاملاً مرتب کرده بودند.»

در انگلیس اینطور نیست، واضح است. لیست هزینه طولانی است: محدود کردن مسیر استعدادها خیلی زود، اولویت ندادن به رشد بازیکنان در سنین 18 تا 22 سال، به برخی از آکادمی های باشگاه اجازه می دهد تا نیازهای خود را بالاتر از نیازهای فردی یا ملی قرار دهند. هالیدی می‌گوید: «افراد نزدیک‌تر از من به بازی می‌گویند که بازگشت ما سال‌ها طول خواهد کشید. من می ترسم که ما چندین سال را با انکار واقعیت تلف کرده باشیم. و اکنون ما در همان جایی هستیم که هستیم. چند یارد بسیار سخت و چند تماس بسیار سخت طول خواهد کشید.

ساختارهای درون RFU همه اشتباه است. آنها باید آنها را بررسی کنند و آن را برطرف کنند. اگر ما جلو نرویم و بگوییم که اکنون نیاز به بازسازی داریم، نمی‌دانم که چگونه چیزی تغییر می‌کند. من فکر می کنم شکر کردن آن فایده ای ندارد [RFU chief executive] بیل سوینی می داند که اینها نقاط عطف مهمی هستند. آنها می توانند با جدا کردن بازی حرفه ای از بازی آماتور شروع کنند. این کلید است. اگر این کار را در انگلیس انجام ندهید، فقط یک سردرگمی در رهبری دارید. سوابق نسبتاً بدی در فوتبال انگلیس وجود دارد. اگر اشتباه متوجه شوید، سالهای زیادی را در بیابان می گذرانید. شما عقب می مانید زیرا ساختارها یا اولویت های شما اشتباه است.»

با توجه به اینکه تیم های زیر 20 ساله ایرلند نیز این آخر هفته یک گرند اسلم را دنبال می کنند، باز هم به هزینه احتمالی انگلیس در روز یکشنبه در کورک، ممکن است قبل از اینکه بهتر شوند، اوضاع حتی بدتر شود. لنکستر تاکید می‌کند: «اگر به من می‌گفتید ایرلند بین سال‌های 2023 و 2027 چگونه به نظر می‌رسد، می‌توانم بگویم که آنها به اندازه اکنون قوی به نظر می‌رسند. همانطور که فرانسه خواهد بود.

بنابراین، به طور خلاصه، حتی اگر انگلیس چهره ای در داخل آویوا حفظ کند، چشم انداز عمیقاً مشکل ساز است. در زمینه جزئیات حمله، طرز فکر، مهارت های مقایسه ای و الهامات مربیگری، تنها یک گرند اسلم اصیل در مسابقه آخر هفته وجود دارد. اتفاقاً پنجاهمین سالگرد خط جاودانه جان پولین پس از بازی است – “شاید خیلی خوب نباشیم، اما حداقل ظاهر می شویم” – پس از اینکه تیم انگلیس برخلاف اسکاتلند و ولز سال قبل، در سال 1973 به ایرلند سفر کرد. در اوج مشکلات تقریباً همین امر، در زمینه راگبی خالص، اکنون نسبتاً صادق است.