خشم فزاینده در حالی که معترضان به لیما آمدند تا از رئیس جمهور پرو بخواهند استعفا دهد | پرو

پایتخت پرو برای ناآرامی های بیشتر آماده می شود زیرا هزاران معترض از سراسر کشور به لیما سرازیر شده و خواستار استعفای دینا بولوارته رئیس جمهور این کشور شده اند، پس از نزدیک به شش هفته ناآرامی که نزدیک به 50 کشته بر جای گذاشته است.

خشم نسبت به افزایش تعداد کشته‌ها، اعتراضات فزاینده‌ای را که در اوایل دسامبر در حمایت از پدرو کاستیو، رئیس‌جمهور سابق برکنار شده آغاز شد، اما به طور قاطع به خواستار استعفای بولوارته، تعطیلی کنگره و انتخابات جدید تغییر کرد، تقویت کرد. بولوارته معاون رئیس جمهور کاستیلو بود که پس از تلاش برای تعطیلی کنگره و حکومت با فرمانی در 7 دسامبر جایگزین او شد.

گروهی از داوطلبان پزشکی در حال حرکت در میان کاروان کامیون‌ها و خودروها در مسیر پایتخت ساحلی بودند که در سوگواری مارکو آنتونیو سامیلان، دانشجوی دکتر 30 ساله‌ای که هفته گذشته هنگام کمک به یک معترض مجروح در مرگبارترین خشونت کشته شد، به شهادت رسید. از زمان شروع اعتراضات

همراهان او به افتخار سمیلان که به تازگی سال ششم تحصیل در رشته پزشکی را به پایان رسانده بود و آرزو داشت جراح مغز و اعصاب شود، تیپ خود را تغییر نام داده اند. او بر اثر خونریزی داخلی ناشی از اصابت گلوله در درگیری های خشونت آمیز دوشنبه گذشته که منجر به کشته شدن 18 غیرنظامی و یک افسر پلیس در شهر جنوبی جولیاکا شد، جان باخت.

رائول، 40 ساله، برادر بزرگ سمیلان، گفت: «او همیشه شغلی برای خدمت، کمک به فقیرترین ها داشت.

من سعی کردم او را متقاعد کنم که به تظاهرات نرود، اما او پرونده کمک های اولیه خود را برداشت و به هر حال رفت. این آخرین باری بود که با او صحبت کردم.»

کل جولیاکا در ماتم است. این باعث درد عمیق مردم ما شده است.»

مارکو سامیلان، ششمین خواهر و برادر از نه خواهر و برادری که در فقر بزرگ شدند، همیشه رویای پزشک شدن و درمان بیماران را در زادگاهش پونو، منطقه فقیرانه و سخت در فلات مرتفعی که مرز جنوبی پرو را به بولیوی متصل می کند، داشت.

سازمان های حقوق بشر و سازمان ملل، نیروهای امنیتی پرو را به استفاده از نیروی نامتناسب در اعتراضات از جمله شلیک گلوله های واقعی و پرتاب گاز اشک آور از هلیکوپترها متهم کرده اند.

ادگار رالون، معاون کمیسیون حقوق بشر بین‌آمریکایی، هفته گذشته توضیح داد که یک هیئت حقیقت یاب «گزارش‌هایی از تیراندازی‌های بی‌رویه به تظاهرکنندگان در مناطق خاصی دریافت کرده است… و همچنین گزارش‌هایی از تیراندازی به نقاط حیاتی دریافت کرده است. [of the body] با سلاح های کشنده و کالیبر بالا که اصل استفاده تدریجی از زور را نقض می کند.

رالون روز جمعه در گفت‌وگو با خبرنگاران گفت که بحران سیاسی طولانی در پرو – که هفت رئیس‌جمهور در شش سال گذشته شاهد آن بوده است – منجر به مرگبارترین خشونت‌های سیاسی در دو دهه اخیر شده است. او افزود که تبعیض و نابرابری نیز نقش داشته است، در حالی که برچسب زدن به معترضان به عنوان تروریست بر قطب بندی و درگیری افزوده است.

این مرگ و میر همچنین باعث نارضایتی های طولانی مدت در پونو و بسیاری از مناطق عمدتا فقیر جنوب آند شده است، جایی که بسیاری از معادنی که اقتصاد کشور را به حرکت در می آورند، و جاذبه هایی مانند ماچو پیچو و دریاچه تیتیکاکا، که اکثریت قریب به اتفاق درآمد آن را تشکیل می دهند. از گردشگری

ثروت حاصل از آن مواد خام هرگز به شهرهای ما نمی رسد. آنها در میان نخبگان در لیما به اشتراک گذاشته شده اند.

ما بخشی از این کشور هستیم. ما کیفیت زندگی را با مراقبت های بهداشتی و آموزش خوب نیز می خواهیم. اما وقتی صدای اعتراض خود را بلند کردیم و از آنها خواستیم به حقوق ما احترام بگذارند، با ضربات و گلوله پاسخ دادند.

بر اساس نظرسنجی موسسه مطالعات پرو در این ماه، 58 درصد از مردم پرو بر این باورند که نیروهای قانون و نظم در مواجهه با اعتراضات زیاده روی کرده اند. همین نظرسنجی نشان داد که 83 درصد از شرکت کنندگان در نظرسنجی موافق برگزاری انتخابات بودند و تنها 3 نفر از هر 10 پرویی دولت بولوارته را تایید کردند.

بولوارته بابت این مرگ عذرخواهی کرده است، اما همچنین تاکید کرده است که استعفا نخواهد داد و مکررا عناصر رادیکال را به تحریک اعتراضات و وادار کردن مردم به شرکت در این تظاهرات سرزنش می کند.

پاتریشیا زاراته، رئیس تحقیقات افکار عمومی در موسسه مطالعات پرو، گفت که در حالی که افراط گرایان – از جمله برخی مرتبط با جنبش شورشی راه درخشان که کشور را در دهه های 1980 و 90 به وحشت انداخته بودند، ممکن است نقش کوچکی در اعتراضات داشته باشند، بولوارته گفتمان به عنوان تحقیر آمیز تلقی می شد.

او گفت: «او با مردم طوری رفتار می‌کند که گویی بر عقاید سیاسی خود کنترل ندارند، به گونه‌ای که گویی در حال دستکاری هستند و نمی‌دانند چرا راهپیمایی می‌کنند.

مردم احساس نمی‌کنند که توسط نظام سیاسی نمایندگی می‌شوند و می‌خواهند شامل شوند.»