بدترین چیز در مورد داووس؟ اربابان کیهان فکر می کنند که نیکوکار هستند | داووس

اچهمانطور که تا به حال “جلسه ای که باید یک ایمیل باشد” به اندازه داووس خیره کننده وجود داشته است؟ هر سال، صاحبان سیاست و امور مالی جهان با جت‌های پرتاب کربن به مجمع جهانی اقتصاد در یک شهر تفریحی مجلل سوئیس مملو از نگهبانان مسلح می‌روند، جایی که آنها با تأسف در مورد حل فقر و تغییرات آب و هوایی اظهار نظر می‌کنند. خود حضور، تمام گفتگوهای بعدی را به عنوان ریاکاری آشکار می کند. این رویداد در درجه اول به عنوان یک نقطه نادر از اتحاد برای جناح راست و چپ سیاسی عمل می کند، که هر دو موافق هستند که همه آنها باید در زندان باشند. اگر همه این تصمیم گیرندگان حرفه ای واقعاً در تصمیم گیری مهارت داشتند، کل مسخره را با یک چت سریع سالانه جایگزین می کردند. بنابراین، ما یک سال دیگر به سرمایه داری جهانی ادامه خواهیم داد. موافق؟ درست. Cheerio.”

داووس و کنفرانس‌های مشابه را فقط می‌توان به عنوان اجرا درک کرد. آن‌ها صحنه‌ای هستند که اربابان کیهان روایت دراماتیک زندگی خودشان را روی آن به نمایش می‌گذارند. آنها تمرین هایی برای تأیید خود متقابل هستند: ما اینجا هستیم و مهم هستیم. یک موقعیت قدرتمند بدون مخاطبان متعصب چه فایده ای برای گوش دادن به گفته های خود دارد؟ هر کسی می‌تواند ثروتمند باشد، اما تنها تعداد معدودی می‌توانند تأثیرگذار باشند.

این جذابیت مست کننده از تأثیر اجرایی است که به داووس پوچی زیربنایی آن را می بخشد. هیچ چیز بسیار قابل توجهی در مورد مقاماتی که جهان را کنترل می کنند وجود ندارد که در خلوت جمع شوند تا تصمیمات خودخواهانه بگیرند. آنها همیشه این کار را انجام می دهند. کار همین است. عیب مهلک جمعیت داووس این است که آنها صرفاً به کنترل همه چیز راضی نیستند. آنها هم می خواهند باشند خوب، یا حداقل برای ایجاد تصور خوب در افکار عمومی. بنابراین، مصاحبه‌های معمولی مدیرعامل و رئیس‌جمهور و پانل‌های پیش‌بینی‌های اقتصادی و ژئوپلیتیکی – چیزهای واقعی – با انبوهی از محتوای فرهنگی و مفیدتر دیگر خمیر می‌شوند تا این ایده را منتقل کنند که در مرکز این انبوهی از بریده‌ترین پلتوکرات‌های جهان قرار دارند. و خونسرد مقام جوینده دلی از طلاست.

بله، آنها اینجا هستند تا بر تمام جنبه های زندگی شما مسلط شوند، اما آنها این کار را با در نظر گرفتن بهترین منافع بشریت انجام می دهند. به آنها اعتماد کنید! آیا افرادی که واقعاً به اخلاق اهمیت نمی‌دهند، در پانلی با عنوان «سود و هدف: تسریع در برابری فرصت‌ها؟» می‌نشینند؟ مات، مارکسیست ها! کلمه “برابر” دقیقاً در توضیحات وجود دارد!

جمعیت شیرینی‌پز داووس می‌خواهند شکلات سوئیسی خود را بخورند و آن را نیز بخورند. و این عیب مهلک آنهاست. طنز عالی این است که این رویداد که مدعی شناسایی و تجزیه و تحلیل روندهای جهانی است – و اکنون سال هاست که نگران ظهور چیزی است که دقیقاً “پوپولیسم” نامیده می شود، که تهدید به مصرف نظم سیاسی است که سرمایه داری شرکتی را تسهیل کرده است. تسلط پس از جنگ – خود یکی از کامل ترین سوخت های روی زمین برای خشم پوپولیستی است. اگر ذهن داووس واقعاً مزخرفات خود را باور می کرد، کنفرانس را فورا تعطیل می کرد و درک می کرد که این تهدیدی برای ارزش هایی است که ظاهراً به آن اعتقاد دارند. اغراق نیست اگر بگوییم که این هیولاهای ثروتمندی که در میان برف‌های کم‌شور آلپ پخش می‌شود، چنان نماد قدرتمندی از تمام اشتباهات دوران نئولیبرال جهان است که به سقوط خود کمک می‌کند.

این نمادی از نخبگان محصور است که با جسارت خود را در حالی که در مورد نیاز به پایداری سخنرانی می کنند، متنعم می کنند. این نمادی از انحصار است که به زبان دموکراسی پوشیده شده است. نمادی از سرمایه‌داران و بوروکرات‌های بی‌حساب و روشنفکرانی است که به مدارس مناسب رفتند و برای مؤسسات درست کار می‌کردند و به همین دلیل اجازه دارند خود را در حباب نفوذ ناپذیر حبس کنند، با ناآگاهی به دنیایی نگاه کنند که هرگز مشکلات آن را تجربه نکرده‌اند. و مسیر عملی را تجویز می کند که به طور اتفاقی، سلطه ای را که آنها برای نسل ها از آن برخوردار بوده اند، تداوم می بخشد.

سودمندی هر شبکه یا ارتباط یا به اشتراک گذاری اطلاعات واقعاً ارزشمندی که در سالن های داووس رخ می دهد در مقایسه با جهنمی از انزجار که وجود آن در میان میلیون ها نفر از مردم خشمگین، بدرفتاری و حبس شده در سراسر جهان که هرگز پا نخواهند گذاشت را برانگیخت، کم رنگ می شود. داخل حلقه امنیتی آن اگر هیچ چیز دیگری نیست، حاضران داووس باید به خاطر منافع شخصی آن را تعطیل کنند. همه را دیوانه می کنند

اما در طبیعت عجیب حباب ها است که کسانی که در داخل هستند هرگز چیزی را که نمی دانند نمی دانند. متقاعد کردن داووس مرد به سمی بودن محیطش به همان اندازه غیرممکن است که توماس فریدمن را متقاعد کنیم که صحبت با رانندگان تاکسی به او بینش خطاناپذیری نسبت به نوع بشر نداده است. مشکل خیلی از داووس نیست وجود دارد – می توانم دنیایی را تصور کنم که در آن به عنوان نوعی تبعید مفید عمل می کرد که افراد خطرناک را در یک شبیه سازی راحت از واقعیت دور از بقیه ما نگه می داشت، ماتریکس برای متفکران اقتصادی، باغ وحشی که در آن می توانستید دوربین زنده لری را تماشا کنید. تابستان به آنتونی اسکاراموچی توضیح می دهد که چرا افزایش بیکاری خوب است. نه، مشکل این است که داووس ماتریکس مستقیماً به مین فریم متصل است. تصمیم‌هایی که این افراد در فضای کوچک توهم خود می‌گیرند، به دنیای واقعی نفوذ می‌کند، و بقیه را در حالی که ثروت، دهه به دهه، بیشتر و بیشتر به سمت بالا می‌ریزد، کیف را نگه می‌دارد.

تنها چیز مفیدی که هر سال در داووس اتفاق می‌افتد، انتشار گزارش آکسفام درباره نابرابری اقتصادی است، سندی که همیشه دقیقاً دلیل هیولا بودن داووس را نشان می‌دهد. امسال، آکسفام دریافت که یک درصد از ثروتمندترین افراد، دو سوم کل ثروت ایجاد شده در دو سال گذشته را به جیب زده اند. بسیاری از همین افراد، قبل از اینکه برای اعلامیه در یک پانل داووس بروند، این خبر را در یک کلبه‌ی گرم و زیبا با آرامش هضم کردند. خشم طبقات پایین تر ترکیب می شود. برخی فاشیست خواهند شد و برخی سوسیالیست خواهند شد و برخی فقط اسلحه می خرند و وقت می گذارند. افراد داووس به صحبت از “خطر جهانی” ادامه خواهند داد، بدون توجه به اینکه شیوه زندگی آنها نیز در خطر است. بسیاری از رهبران داووس می توانند از جهان گسترده و گسترده بیاموزند. اما چیزی نیست که بتوانیم از آنها بیاموزیم، جز اینکه چه کسی را مقصر بدانیم.