بدیهی است که باید با اتحادیه ها معامله ای انجام شود – به جز Shapps و Sunak | جان کریس

Yفکر می‌کردید یک راه نسبتاً ساده برای دولت برای حل اعتصاب‌های کنونی وجود دارد. مذاکره کنید. به هر حال، برای همگان واضح است که بین آنچه اتحادیه‌ها درخواست می‌کنند و آنچه وزرا در حال حاضر ارائه می‌کنند، باید معامله‌ای انجام شود. و این جایی است که ما به ناچار به پایان خواهیم رسید. این یک کار بیهوده است.

به جز Grant Shapps و Rishi Sunak. آنها چیزها را متفاوت می بینند. آنها پرستاران، پزشکان، رانندگان آمبولانس، معلمان و کارگران راه آهن را زیر نظر گرفته اند و گروهی مبارز از قاتلان سنگدل را دیده اند. افرادی که فقط برای جهنم اعتصاب خواهند کرد. افرادی که ترجیح می دهند بدون یک روز حقوق بگذرند، زیرا کاملاً دوست دارند زندگی مردم را بدبخت کنند. مردمی که از تحمیل اضطراب و رنج به کشور لذت می برند.

حداقل این زیرمتنی بود که در اظهارات آغازین شاپس برای دومین قرائت قانون ضد اعتصاب دولت وجود داشت. او با تلاش برای آشتی جویانه شروع کرد. یا به اندازه کسی که از جاده عبور می کند تا دعوا کند نزدیک شود. البته او از حق مردم برای اعتصاب حمایت کرد. در تئوری. اما در عمل، نه چندان. حداقل نه این دسته از کارگران. و نه در این زمان. شاید در یک جهان موازی.

اما موضوع اینجا بود. دولت تحت تأثیر اتفاقات قرار گرفت. این یک تصادف بود که بریتانیا پس از 13 سال حکومت محافظه‌کاران، یکی از بدترین بحران‌های هزینه زندگی را پشت سر می‌گذاشت. و این یک اتفاق بود که بسیاری از مشاغل مختلف همزمان اعتصاب کردند. بنابراین اکنون زمان مناسبی برای برخی قوانین برای اطمینان از وجود حداقل سطح خدمات بود. و اگر اتحادیه ها این را نمی پذیرفتند، کارگران اخراج می شدند. سلام. از دست زدن پرستاران تغییر ایجاد می کند. 2020 همینطور بود.

در حالی که نیمکت‌های محافظه‌کاران تقریباً خالی بودند – یا نمایندگان محافظه‌کار آنچنان علاقه‌ای به حل و فصل اعتصابات ندارند یا برای دفاع از مدیریت دولت خود در بحران آماده نیستند – نیمکت‌های حزب کارگر پر بود. و پشتیبانان آنها در مداخلات حرفهای زیادی برای گفتن داشتند.

آیا شاپس از این که حتی دیده بان حقوق بشر گفته بود این حمله به حقوق کارگران است، ناراحت بود؟ آیا او می‌دانست که پرستاران و رانندگان آمبولانس قبلاً با حداقل سطوح ایمنی در روزهای اعتصاب خود موافقت کرده بودند؟ شاپس فقط سرش را تکان داد. او هرگز حقیقتی را پیدا نکرده است که آماده انکار آن نباشد. آیا او می تواند به کسی که در نتیجه عملیات صنعتی جان باخته است اشاره کند؟ و بیشتر و بیشتر از همان. عصبانیت و ناباوری از ته دل بود. دولت هرگز احساس ارزانی نکرده بود. و انتقام جو. که داشت یه چیزی میگفت

شاپس فقط پوزخند زد و به وابستگی هر سخنران به اتحادیه صنفی اشاره کرد. انگار چیزی را ثابت کرد. کریس برایانت از حزب کارگر گفت که از حمایت مالی یک اتحادیه مفتخر است. بهتر از یک الیگارش روسی. یا یکی از اقوام دور که حتی نمی توانید آن را به خاطر بسپارید. نکته اصلی این بود که این قانون اعتصابات فعلی را حل نمی کرد. خیلی دیر به اجرا در می آمد. بنابراین این فقط نوعی حواس پرتی بود که آتش ضد اتحادیه محافظه‌کاران را روشن نگه داشت. یک انحراف بی معنی

آنجلا راینر در حال مبارزه بیرون آمد. معاون رهبر حزب کارگر از لحن تحقیرآمیز شاپس ابراز تأسف کرد. تقصیر او نیست او دیگری ندارد. این اعتراف کجا بود که لیز تراس و محافظه‌کاران بودند که بحران اقتصادی را تا این حد بدتر کردند؟ این پذیرش که اعتصابات فقط برای پرداخت حقوق نبود، کجا بود؟ آنها در مورد بخش هایی بودند که به دلیل کمبود بودجه دولت در حال حاضر در سطوح ناامن فعالیت می کردند. وقتی 131000 جای خالی در NHS وجود داشت، پرستاران را اخراج کنید.

و ارزیابی تاثیر کجا بود؟ آیا جدیدترین آنها پیشنهاد نکرده بودند که این قانون اتلاف وقت کامل خواهد بود؟ اوضاع را بدتر خواهد کرد شاپس دوباره شانه بالا انداخت. اینجوری بود این اصل عدم قطعیت هایزنبرگ بود. ارزیابی تاثیرات فقط می تواند نقطه عطفی برای یک فروپاشی کامل باشد. بنابراین این وظیفه دولت بود که با مزاحمت نکردن آنها همه چیز را بسیار ایمن تر کند. به این ترتیب، حداقل این شانس وجود داشت که همه چیز به خوبی پیش برود.

تعداد کمی از محافظه‌کاران زحمت مداخله در مورد راینر را به خود اختصاص دادند. جای تعجب نیست وقتی او در این نوع خلق و خوی است. نمایندگان حزب کارگر پشت سر او و درست در کنار او. محافظه کارانی که این کار را کردند خیلی زود پشیمان شدند. یکی پیشنهاد کرد که اگر می‌توانیم از دستمزد ناچیز ارتش و پلیس خلاص شویم و همچنان حق اعتصاب را از آنها سلب کنیم، پرستاران و رانندگان آمبولانس باید سکوت کنند و به کارشان ادامه دهند. به دست آوردن قلب ها و ذهن ها. یکی باید به او بگوید که برخی از انتخاب کنندگان او پرستار و راننده آمبولانس هستند.

دیگری صرفاً از راینر درخواست کرد که بگوید با پرستاران چه افزایشی دستمزد خواهد داشت. بازی، ست و مسابقه. او به آرامی اشاره نکرد که حزب کارگر در قدرت نیست و به میز مذاکره دعوت نشده است. اما خیلی بیشتر از این و شما فکر می کنید محافظه کارها آرزوی مرگ دارند.