پاریس از تیم فرانسه لذت می برد که شایستگی زیبایی شهر نور را دارد | تیم اتحادیه راگبی فرانسه

آ کمی بعد از ساعت 11 شب در استادیوم فرانس غرق در عرق، بالاخره چراغ ها در این سمت فرانسوی قابل توجه خاموش شد. ورزشگاه در تاریکی فرو رفت، آتش بازی در آسمان پاریس رقصید و در سکوها 75000 هوادار با آنها رقصیدند. در طول شب سیاه، آنتوان دوپون و هم تیمی هایش به سمت بالا نگاه می کردند تا از تماشای تماشایی لذت ببرند. آهنگی که روی بلندگوها پخش می شد Freed From Desire بود و بعد از 12 سال طولانی بالاخره فرانسه از دست آنها آزاد شد.

وحشیانه بود و خسته کننده بود و شاید نباید کمتر از این انتظار داشتیم. گرند اسلم فرانسه فقط یک پیروزی برای 23 مرد آبی پوش، یا حتی برای ملتی که آنها نماینده آنها هستند، نبود، ملتی که ردای ضخیم بدبینی و بی تفاوتی خود را کنار گذاشته و یاد گرفته است که دوباره این تیم را دوست داشته باشد. از بسیاری جهات این یک پیروزی برای خود راگبی مدرن، برای شجاعت و سرگرمی، برای این ایده بود که یک تیم می تواند هم هنر باشد و هم علم، نظم و انضباط و اختراع، ساختار و هرج و مرج، گذشته و آینده.

با این حال هدیه واقعی این طرف فرار از باری بوده است که بسیاری از پیشینیان خود را بر دوش کشیده است: سر و صدا، مقایسه ها، پست های زنجیره ای نوستالژی. این یک اجرای کامل از هر نظری نبود. در بخش‌هایی کاملاً ناقص بود و با خطاها و فرصت‌های از دست رفته همراه بود. اما به نظر می‌رسید که تمام فرانسه هرگز کنترل یا خونسردی خود را رها نکرده است. آنها با هدف ضدحمله کردند، تمام روکش ها را زیر پا گذاشتند، تا حد زیادی موفق شدند بازی را در مناطقی که می خواستند انجام دهند، انجام دهند.

آنها بازی را به دلخواه خود کند و تند کردند. هیچ نمونه ای بهتر از این تلاش حیاتی آنها درست قبل از نیمه وجود نداشت، زمانی که آنها به تیم انگلیس حمله کردند که در حال حاضر با تغییرات برق آسا در حال انجام حرکات بود. در ITV در نیمه‌وقت، فارغ‌التحصیلان ستاره‌دار انگلستان سعی کردند بازی را از دیدگاه انگلیسی تجزیه و تحلیل کنند، در حالی که در واقع چیز کمی برای تجزیه و تحلیل وجود داشت. جدا از چند بخش انتخابی، انگلیس به سختی اجازه بازی داشت.

عنوان را بخوانید: “تا بی نهایت و فراتر از آن.” تیم صبح شنبه و در این تورنمنت کیفیت سورئال خاصی برای فرانسه وجود داشته است، احساس تیمی که هنوز از محدودیت های بیرونی خود مطمئن نیست، هنوز آنقدر جوان و احمق است که باور کند می تواند هر کاری انجام دهد، هر کسی را شکست دهد. جدا کردن افراد تقریباً به معنای شکست دادن کل نقطه مقابل است، اما جدای از تمجیدهای تحسین برانگیز برای دوپون و ملوین جمینه، باید به فرانسوا کروس در ردیف عقب اشاره کرد، به طوری که هول و جست و جو و تکل زدن به گونه ای که گویی در اختیار مردم است. روح تیری دوزاتوار

حتی پیشکسوتان گریزل سوگند یاد کردند که این بهترین جوی بود که تا به حال در این ورزشگاه شنیده بودند. جمعیت پاریس گهگاه متهم می‌شود که تماشاگران آب و هوای منصفانه هستند، اما از آنجایی که فرانسه زودهنگام پیشروی می‌کرد، آب‌وهوا خوب‌تر بود. Uini Atonio یک ضربه بزرگ به Ellis Genge وارد کرد و اولین امتیازها را به دست آورد. گرگوری آلدریت، یکی از بازیکنان تورنمنت، با شغال زدن توپ از دست مارو ایتوجه، نشانگر را پایین آورد، انگار که این آخرین بوقلمون کریسمس در فریزر آسدا است.

در جلو قفل بود، و علیرغم چند ادعای هوایی خوب توسط فردی استوارد، شادی کمی در پشت آن وجود داشت. فرانسه شروع به حرکت کرد، و حتی اگر در میان اشتباهات عجیب و غریب در هندلینگ، این اطمینان کامل وجود داشت که دیر یا زود فرصت دیگری از راه خواهد رسید. در غرفه‌ها، فابین گالتی، آرام به نظر می‌رسید و با عینک‌های ضخیم و هدفون‌های طراحی‌اش، مانند مردی که آهنگ سال یورودنس را رها کرده بود، آرام به نظر می‌رسید.

انگلیس طلسم خوبی داشت. اما پس از آن ایرلند و ولز نیز همینطور. هر بار که دفاع فرانسه به سادگی وارد زمین می شد و محکم نگه می داشت، آسیب را به حداقل می رساند. تمام کننده ها از روی نیمکت برخاستند تا بازی را تعطیل کنند: محمد هاواس و رومین تائوفینوآ هر دو نقش تعیین کننده ای در تلاش دوپونت داشتند، یک حرکت هجومی مقاومت ناپذیر که در آن انگلیس به سرعت خود را خفه کرد، دست و پا زد، غرق در پیراهن های گوشتی و آبی بود. میل ناب انسانی

و به این ترتیب، همانطور که آتش بازی شب را مانند الماس می پیچید و فرانسه می پیچید و شادی می کرد، نگاه کردن به آینده وسوسه انگیز بود. تیم فعلی ممکن است مانند طوفانی کامل از مربیگری خوب، بازیکنان خوب و حکمرانی معقول احساس کند، اما این پدیده ها به ندرت برای مدت طولانی با هم هماهنگ هستند. تیم 2010 مسلماً یک سال زودتر به اوج خود رسید و با موجی از نارضایتی و اختلالات داخلی به فینال جام جهانی 2011 رسید. 18 ماه از هم اکنون تا جام جهانی بعدی پر از انتظار خواهد بود. روزهای سختی در انتظار است این تیم حالا یک هدف بر پشت خواهد داشت. اما لازم نیست یک پارتیزان فرانسوی باشید تا مجذوب این باشید که این تیم به کجا می‌رود.