در آینده برای توییتر سیاه چه اتفاقی خواهد افتاد؟ | توییتر

On توییتر – توییتر سیاه – سیدت هری افرادی را پیدا کرد که با هویت های متقاطع او به عنوان یک زن سیاه پوست، یک نیویورکی، یک مهاجر و یکی از اعضای دیاسپورا با خانواده در انگلستان، گویان و ترینیداد طنین انداز شدند.

اما او همچنین گروه های خویشاوندی دیگری پیدا کرد.

هری، مدیر ارتباطات، محتوا و جامعه در موزیلا رالی و یک محقق مستقل، با اشاره به قلمرو خیالی نویسنده از صحبت کردن، موجودات افسانه ای، گفت: «مردم در مورد توییتر سیاه صحبت می کنند همانطور که CS Lewis درباره نارنیا صحبت کرد. “به نظر می رسد آنها معتقدند که این یک فضای فیزیکی اساسا متفاوت است.”

این نیست. درعوض، این یک جامعه عمومی مجازی است که روایتی متضاد برای پوشش جریان اصلی سیاه‌پوستان ارائه می‌کند. این یک پلت فرم برای پاسخگویی و همبستگی مشترک، غنی از فرهنگ، آداب و رسوم و زبان محلی شد. هری توضیح می‌دهد که سیاه‌پوست بودن با «چاه فرهنگی عمیق» همراه است و توییتر سیاه در طول سال‌ها به مظهر آن تبدیل شده است.

او گفت: «می‌توانم وارد توییتر شوم و درباره علاقه‌ام به فلسفه رادیکال سیاه‌پوستان صحبت کنم. می‌توانم درباره عشقم به بافی صحبت کنم [the TV series] در همان زمان، و عشق من از The Great British Bake Off.» برخلاف سایت‌هایی مانند LiveJournal، که در آن انجمن‌های جداگانه بر اساس علایق کاربران جمع‌آوری می‌شوند، هری گفت: «من می‌توانم همه چیز را دنبال کنم.»

هری می‌توانست وقت خود را با بخش‌های مختلف هویتش پر کند، زیرا کسی که دنبال می‌کرد.

هفته گذشته، بستگان شانکولا رابینسون گفتند که توییتر سیاه و رسانه های اجتماعی مسئول برجسته کردن مرگ او بودند. رابینسون، 25 ساله، بر اثر آسیب شدید نخاع یا گردن در حالی که در تعطیلات در مکزیک در 29 اکتبر بود، درگذشت. مقامات مکزیکی در ابتدا بازی ناپسند را رد کردند تا اینکه یک ویدیوی تایید نشده در رسانه های اجتماعی منتشر شد که نشان می داد رابینسون کتک خورده است.

توییتر سیاه و دیگر پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی پس از آن به پخش شدن داستان رابینسون کمک کردند، و باعث شد FBI درگیر شود و مقامات مکزیکی قبل از متهم کردن یک زن ناشناس در قتل رابینسون، پرونده را به عنوان یک قتل بررسی کنند.

با این حال، آینده توییتر، همراه با قدرتش در جلب توجه به داستان هایی که اغلب نادیده گرفته می شوند، نامشخص است و تهدیدی برای انحلال نیروگاه فرهنگی که توییتر سیاه است، می شود. از زمانی که ایلان ماسک مدیریت شرکت را بر عهده گرفت، هزاران نفر از جمله مهندسان و کل منابع انسانی و تیم های ارتباطی را اخراج کرده است. تغییرات محصول که بوی برنامه ریزی ضعیف را می داد، اغلب به سرعت معکوس می شدند.

تجزیه و تحلیل مرکز مقابله با نفرت دیجیتال نشان داد که توهین‌های نژادی در هفته اول ریاست ماسک افزایش یافته است: 26228 توییت و بازتوییت با ذکر کلمه N وجود داشت که سه برابر میانگین سال 2022 است. این در حالی بود که ماسک اعلام کرد تعدیل محتوای این پلتفرم “کاملاً بدون تغییر” است. در حالی که برخی در پلتفرم رسانه های اجتماعی خود را برای تکرار بعدی یک جامعه دیجیتال مشابه آماده می کنند و درباره جانشینان توییتر بحث می کنند، سیاه پوستان عمدتاً در جای خود باقی می مانند.

“ما در حال گذراندن همان لحظه ای هستیم که چگونه در واقع هرگز حزب را در زمان تعطیل شدن ترک نمی کنیم. هری می‌گوید: «می‌گویی که حوالی نیمه‌شب می‌روی، و هنوز ساعت چهار آنجا هستی». ما در حال حاضر این کار را انجام می دهیم. و این به این دلیل است که ما اهمیت می دهیم.»

هری می‌گوید اگر توییتر بالاخره به پایان برسد، نمی‌داند تکرار بعدی چه خواهد بود، اما «این یک تصمیم جامعه است». او فقط امیدوار است که آنچه در آینده پیش می‌آید «شروع به تمرکز بر گوش دادن به بازخوردها و مراقبت از افرادی کند که فرهنگ می‌سازند… زیرا سیاه‌پوستان در گره‌های مختلف فرهنگ می‌سازند».

آلیسا ریچاردسون، دانشیار روزنامه‌نگاری و ارتباطات در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، با این موضوع موافق است و به این نکته اشاره می‌کند که چه مقدار از زبان اینترنت توسط جوامع آفریقایی آمریکایی، لاتین تبار و دگرباشان ایجاد شده است.

او گفت: «زبان‌های زیادی مانند «کشتن» و همه این کلمات دیگر وجود داشته است که ما فقط آن‌ها را مطرح می‌کنیم که از فرهنگ سالن رقص سرچشمه می‌گیرد، و آنها به اینترنت راه پیدا کردند، و سپس توسط نخبگان مورد استفاده قرار گرفتند. ارقام یا ارقام تجاری شده.»

ریچاردسون می گوید روح توییتر سیاه پابرجا خواهد ماند زیرا نیاز واقعی برای آمریکایی های آفریقایی تبار برای اتصال در زمان واقعی وجود دارد. با این حال، “آن شکل می گیرد، و برخی از آن به زیرزمین می روند”.

او می‌گوید با وام گرفتن استعاره‌ای از WEB Du Bois، در کتاب روح مردم سیاه‌پوست، ارتباطات فراتر از حجاب خواهد بود و در مکان‌هایی مانند آرایشگاه‌ها و سالن‌های زیبایی پوشیده شده است. این به نوبه خود، هم‌اختیاری فرهنگی را کندتر می‌کند.

ریچاردسون کتابی به نام Bearing Witness while Black منتشر کرد که در مورد اینکه چگونه رسانه‌های اجتماعی و روزنامه‌نگاری شهروندی از طریق پلتفرم‌هایی مانند توییتر بستری را برای سیاه‌پوستان فراهم کرده‌اند تا روایت خود را بازنویسی کنند و بی‌عدالتی‌هایی را که با آن روبرو هستند برجسته کند.

او به امانوئل فریمن اشاره می‌کند که قتل مایکل براون را در فرگوسن، میسوری در سال 2014 به صورت زنده توییت کرد. فریمن به اشتراک گذاشت که چگونه جسد براون به مدت چهار ساعت بدون پوشش در خیابان ها رها شد و در توئیتی در مورد ناراحتی مادر براون از تلاش برای عبور از نوار پلیس نوشت.

با این حال، ریچاردسون به یاد می‌آورد: «وقتی آن شب تلویزیون را روشن کردید، هیچ‌یک از آن تفاوت‌های ظریف را ندیدید. شما فقط فلش ​​بنگ، آتش، گوگرد را دیدید. فرگوسن شعله‌ور است،» به سیاه‌پوستان تاکید می‌کند که اگر می‌خواهند داستانشان شناخته شود، باید توییت کنند یا از آن فیلم بگیرند. در حالی که او نگران است که اگر پلتفرم هایی مانند توییتر از کار بیفتد، چه اتفاقی می افتد، او همچنین به اتکای بیش از حد به رسانه های اجتماعی توجه دارد.

او می‌گوید: «فعالان سیاه‌پوست همیشه می‌دانستند که هرگز با یک پلتفرم خاص ازدواج نکرده‌اند تا پیام را برسانند. “من فکر می کنم زیبایی شاهد سیاه در این است، این است که هر شبکه اجتماعی را که در آن زمان نیاز داشته باشد هک می کند تا حرف را به گوشش برساند.”

در حالی که رسانه‌های اجتماعی راهی را برای سیاه‌پوستان فراهم کرده‌اند تا جهان را نسبت به بی‌عدالتی و نژادپرستی سیستمی آگاه کنند، این چیز جدیدی نیست. رسانه‌های سیاه‌پوست که به دوران قبل از جنگ بازمی‌گردند، مانند مجله آزادی ساموئل کورنیش و جان بی راسورم و ستاره شمالی اثر فردریک داگلاس، به قول خودشان راهی برای سیاه‌پوستان بوده‌اند تا از عدالت نژادی حمایت کنند و بر غرور نژادی تأکید کنند. آیدا بی ولز، بنیانگذار NAACP و یک فعال حقوق مدنی، خشونت سفیدپوستان علیه سیاهپوستان آمریکایی، از جمله بیش از 10000 لینچ را در کتاب خود به نام The Red Record مستند و گردآوری کرده است. دقیقاً مانند روشی که توییتر سیاه امروز کار می‌کند، مطبوعات سیاه‌پوست از لحاظ تاریخی زمانی که موسسات رسانه‌های سفیدپوست در محکوم کردن بی‌عدالتی علیه سیاه‌پوستان شکست خوردند و حتی در برخی موارد، خشونت را تحریک کردند، روایتی متضاد ارائه کرده است.

برای شامیکا کلاسن، کاندیدای دکترا در دانشگاه کلرادو، بولدر، توییتر سیاه بسط دیگری از تاریخ سیاه پوستان، کتاب سبز رانندگان سیاهپوست بود. این یک کتاب راهنما بود که در سال 1936 توسط حامل پست ویکتور گرین و همسرش آلما دوک منتشر شد تا به آمریکایی های آفریقایی تبار برای سفر ایمن از جنوب به شمال کمک کند.

او می‌گوید: «کتاب سبز رانندگان سیاه‌پوست به‌عنوان راهی برای مسافران سیاه‌پوست عمل می‌کرد تا نژادپرستی را به شیوه‌ای فیزیکی دنبال کنند و آن را در قالب کتاب بخوانند». او می‌گوید توییتر سیاه نسخه مدرنیزه‌شده کتاب سبز است که به دنبال فراتر از سفر است تا به سیاه‌پوستان کمک کند تا زندگی را طی کنند و آن را با خیال راحت انجام دهند. در حالی که مردم از توییتر سیاه برای راهنمایی های سفر سوال می کنند، آنها همچنین در مورد مکان هایی که نباید در هنگام سفر رفت و آمد می کنند و تجربیات حوادث نژادپرستانه در مشاغل را به اشتراک می گذارند، می پرسند.

در تابستان 2020، قتل جورج فلوید به صورت ویدئویی ضبط شد، در توییتر و دیگر پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شد، به اعتراض‌هایی که به دنبال اصلاحات پلیسی بودند، انرژی داد و به یک نقطه گفت‌وگوی سیاسی تبدیل شد. کیاسن احساس “فراتر از پایان من” را به یاد می آورد.

او گفت: «به یاد می‌آورم که برای راحتی، برای رفاقت، برای همدردی، برای همبستگی، همه این چیزهای مختلف به توییتر سیاه رفتم.

توییتر سیاه همچنین به او دیدی داد که نمی دانست به آن نیاز دارد. او می گوید: «مثل زمانی است که آب می نوشید، و این به شما کمک می کند تا بفهمید چقدر تشنه بودید.

و به همین دلیل است که او هنوز با وجود “غریق قطار” که توییتر است، معلق است. در حالی که توانایی ایجاد ضد روایت ها در ابتدا با مهاجرت مردم از پلتفرم و فهمیدن اینکه چه چیزی در مرحله بعدی است، به خطر می افتد، “من مطمئن هستم که مردم راه جدیدی پیدا خواهند کرد و احتمالاً این یک سناریوی روند ساز دیگر خواهد بود، جایی که سیاه مردم می توانند نبض جدید فضای دیجیتال فرهنگی را پیدا کنند و آن را از آن خود کنند.

نقل قول یک توییت او اخیراً دید، کلاسن امیدوار است که «مکان بعدی که به آن نقل مکان می‌کنیم مالک آن هستیم و اجاره نمی‌کنیم».