کریس رابشاو در مورد انگلیس، رهبری و آنچه در آینده می‌آید، «این زخم‌هایی است که می‌پوشم» | اتحادیه راگبی

افآنها اوج و فرودهای بازی برای انگلیس را بهتر از کریس رابشاو درک می کنند. حتی در حال حاضر، پس از بازنشستگی از بازی حرفه ای در سن 36 سالگی، او هنوز با صدای بلند تعجب می کند که آیا همه به طور کامل از آنچه برای نمایندگی کشور شما لازم است قدردانی می کنند. او می‌گوید: «مردم نمی‌دانند که ماندن مداوم در اوج چقدر سخت است.

اگر ادی جونز و تیم انگلیس فکر می کنند که پس از نتایج ضعیف اخیر در سری ملت های پاییزی، از طرف هواداران و رسانه ها سختی کشیده اند، باید در سال 2015 در کفش های رابشاو قرار می گرفتند، زمانی که تیمش نتوانست از مرحله استخر عبور کند. جام جهانی خانگی رابشاو با آهی می‌گوید: رفیق، این زخم‌هایی است که می‌پوشم. «این مظهر بالاترین اوج و پایین ترین پست بود. برای هدایت کشورت در یک جام جهانی خانگی… و سپس چند هفته بعد حذف می‌شوی.»

کاپیتان وقت انگلیس خشم رسانه ها و افکار عمومی را برانگیخت و مجبور شد با نگاه ها و اظهار نظرهای غریبه در رستوران ها و اداره پست محلی خود مقابله کند. آیا او اکنون احساس بسته شدن می کند؟ صادقانه بگویم، نه. من به این که چگونه گذشت افتخار نمی کنم. و دردناک تر، هرگز فرصت اصلاح اشتباهات را پیدا نکردم.

«احساس می‌کردم که در مه هستم و واقعاً نمی‌توانم بیرون را ببینم. اما با گذشت زمان این مه محو شده است. واضح‌تر می‌شود، اما زمان زیادی طول کشید و شرمساری زیادی صرف شد. شما آرزو می کنید که تصمیمات متفاوتی گرفته می شد، اما در نهایت پول با شما متوقف می شود. مهم نیست مردم چه می گویند، شما متوجه می شوید که شما مسئول هستید. من چیزها را تجزیه و تحلیل می کردم و چیزها را در ذهنم بازی می کردم. من نتوانستم از آن فرار کنم.»

هر چند با هر بازیکنی صحبت کنید، رابشاو برای همیشه مورد احترام قرار خواهد گرفت. من به خوبی به یاد می‌آورم که در جایگاه شرقی در تویکنهام نشسته بودم تا جایی که «آقای ثابت» انگلیس را به پیروزی تاریخی مقابل نیوزلند در سال 2012 هدایت کرد. به یاد دارم که رابشاو در هر دقیقه از شش ملت 2015 بازی کرد و یکی از بازیکنان برجسته انگلیس بود، فقط برای تیمش. در روز آخر با اختلاف امتیاز به ایرلند قهرمانی را از دست داد. غم انگیز است که به نظر می رسد بسیاری از دستاوردهای متعدد مردی که 66 بازی ملی برای انگلیس به دست آورد نادیده می گیرند.

اخیراً سومین دررفتگی شانه در فاصله 18 ماه، بازی برای سن دیگو لژیون در لیگ برتر راگبی آمریکا، ثابت شد که آخرین نی برای 18 سال دوران حرفه ای رابشا بود. اگرچه بیشتر به خاطر 300 بازی خود در پیراهن هارلکینز، و باری در استوپ به نام او شناخته می شود، قایقران عقب به خاطر دو فصلی که در ایالات متحده سپری کرد سپاسگزار است.

رابشاو با لبخند می‌گوید: «جراحت‌های من زیاد نبود، اما کالیفرنیا را دوست داشتم. مردم بسیار صمیمی و برای همسرم بودند [Camilla] و من، با نحوه زندگی ما در خانه بسیار متفاوت بود. من از بالا و پایین رفتن A3 از واندسورث به گیلدفورد به گشت و گذار با دوچرخه برقی رفتم. من بعد از تمرین به ساحل می رفتم و غروب خورشید را تماشا می کردم و خنک می شدم. این ذهنیت من را در مورد راگبی تازه کرد. باعث خوشحالی من شد.»

همانطور که او دوباره با سرما و نم زمستانی در بریتانیا سازگار می شود، زمان بیشتری برای تأمل در زمان های خوبی که به عنوان یک بازیکن از آن لذت می برد وجود داشته است. او یک رهبر قابل اعتماد بود، ابتدا در سال 2009 کاپیتان کوینز شد و تنها چند سال بعد کاپیتان انگلیس شد. او شخصیتی بود که می‌توانستید روی آن حساب کنید، هم در عمل و هم در صدا. در سن دیگو، جایی که ما هم تیمی بودیم، او با همه به عنوان یکسان رفتار می کرد، چه شما یک برنده دو بار جام جهانی مانند ماآ نونو باشید و چه اخیراً از دانشگاه خارج شده باشید. رک صحبتی که حتی در انتهای کار خود را مثال زد.

ممکن است این روزها از نظر بدنی کمتری از او وجود داشته باشد – «من 6 تا 7 کیلوگرم از وزن خود را از دست داده‌ام به دلیل اینکه به سختی تمرین نکردم یا به سختی غذا نمی‌خوردم» – اما هیچ‌کس نمی‌تواند موفقیت‌های او را کاهش دهد، اغلب در شرایط سخت. رابشاو، که دو بار در سال‌های 2009 و 2012 به عنوان بهترین بازیکن لیگ برتر انتخاب شد، و کاپیتان هارلکین‌ها در جام چلنج اروپا در سال 2011 و اولین عنوان قهرمانی لیگ برتر در سال 2012، به عنوان بهترین بازیکن لیگ برتر انگلیس در سال 2011 به مقام قهرمانی رسید. مردم آمار شما را می خوانند و به دستاوردها و چالش هایی که پشت سر گذاشته اید اشاره می کنند.

کاپیتانی کوینز در 23 سالگی چیزی بود که از آن لذت بردم اما از نظر ذهنی سخت بود. گاهی احساس تنهایی می‌کردم و با نگاه کردن به گذشته، احتمالاً خودم را از دیگران جدا می‌کردم. به عنوان یک کاپیتان می خواهید در زمین بازی کنید و بهترین نتیجه را از هم تیمی های خود بگیرید.

“خوشبخت بودم که در محاصره افراد خوب بودم. همه کاپیتان ها به آن نیاز دارند. با نگاهی به آن عناوین، ما از یک گروه نوازندگی جوان بهره بردیم – مانند خودم، دنی کر، مایک براون، اوگو مانی و جو مارلر فقط چند مورد را نام ببریم – به علاوه مقداری گرد و غبار ستاره ای از افرادی مانند نیک ایوانز و نیک ایستر.

“بزرگترین ناامیدی من به عنوان یک باشگاه این بود که بازی را شروع نکردیم. انگار ما استاندارد را تعیین می کنیم و بعد اجازه می دهیم بقیه از ما سبقت بگیرند و هرگز به عقب ننشینند. من حدس می‌زنم که باشگاه‌ها چرخه‌های خود را دارند و امیدوارم اکنون باشگاه، با امثال مارکوس اسمیت و الکس دامبراند، بتواند پس از موفقیت اخیر خود در لیگ برتر چند سال پیش، به فعالیت خود ادامه دهد.»

او همچنین دوست دارد انگلیس را در جام جهانی 2023 موفق ببیند اما اکنون به دنبال چالش جدیدی است. این ممکن است در راگبی باشد. چند مکالمه پشت درهای بسته در حال انجام است.» به ویژه او مایل است از درد گذشته به شیوه ای مثبت استفاده کند. او تاکید می کند: “من می خواهم به دیگران کمک کنم.” “کمک به کسانی که به طور بالقوه ممکن است شرایط سختی را پشت سر بگذارند یا از سر گذرانده باشند.”

این توضیح می‌دهد که چرا او و همسرش بنیاد Kerslake Robshaw را در چهارشنبه 30 نوامبر با یک شام جشن در کلاب هورلینگهام لندن راه‌اندازی می‌کنند. «هدف ما این است که از طریق موسیقی و ورزش، زندگی جوانان را از پیشینه‌های اقتصادی سخت توانمند کنیم. برای ما بازپرداخت است و اگر بتوانیم به برخی از بچه‌ها و زندگی‌های جوان کمک کنیم، بسیار عالی است.» با نزدیک شدن به پایان گفتگوی ما، به نظر می رسد کاپیتان سابق تیم ملی انگلیس با هدفی واقعی به غروب بازنشستگی می رود.