محافظه‌کاران بر سر مسکن خود را از هم می‌پاشند – اما این بحران دیگری است که خودشان ایجاد کرده‌اند | جان هریس

مندر گوشه سامرست، جایی که من نزدیک به 15 سال در آن زندگی کرده ام، زندگی در انگلستان متعلق به اواخر دوران توری ادامه دارد. نماینده ما دیوید واربرتون، پشتیبان محافظه کار است که اخیراً مشخص شد در میان اتهامات آزار جنسی و مصرف مواد، قوانین رفتاری پارلمان را زیر پا گذاشته است، که او آن را رد می کند. او هشت ماه است که ندیده است. شورای منطقه واحد جدید ما قبل از اینکه حتی به وجود بیاید با یک سیاهچاله مالی 38 میلیون پوندی مواجه است، بنابراین کاهش در حال آماده شدن است. خدمات پزشک عمومی شهر کاملاً زیاد است، خدمات اتوبوس یک نگرانی دائمی است، قطارهای بریستول و باث در ساعات غیرقابل توضیحی از روز حرکت می‌کنند و جاده‌ها مرتباً مملو از ترافیک هستند. استفاده از بانک مواد غذایی محلی در بالاترین حد خود قرار دارد. در همین حال، بسیاری از نگرانی‌های محلی اکنون بر تعداد فزاینده‌ای از پیشرفت‌های مسکن جدید متمرکز شده است: یک داستان محلی بزرگ که یکی از تعداد روزافزون درگیری‌های داخلی محافظه‌کاران را منعکس می‌کند که دولت ریشی سوناک را از بین می‌برد.

مانیفست محافظه کاران در سال 2019 وعده داد که دولت شروع به ساخت 300000 خانه جدید در سال خواهد کرد که به ناچار منجر به کاهش قابل توجهی در سیستم برنامه ریزی شد. اما پیشنهادها برای تغییر شدید قوانین و معرفی “مناطق توسعه” آزاد شده جدید پس از شورش هایی که توسط نمایندگان مجلس محافظه کار، عمدتاً از جنوب انگلستان رهبری می شد، کنار گذاشته شد.

اکنون، شورشیان محافظه‌کار به رهبری ترزا ویلیرز، وزیر سابق، با عطر ضعف بیشتر در راس، می‌خواهند لایحه جدید تراز کردن و بازسازی را اصلاح کنند تا – در کنار سایر تغییرات – اهداف مسکن وایت هال را به جای اجباری، توصیه‌ای کنند، و از شر سیستم برنامه‌ریزی خلاص شوند. پیش فرضی را به نفع توسعه ایجاد کرد و به شوراها اجازه داد که ساخت و ساز در کمربند سبز را ممنوع کنند. نتیجه یک ردیف عالی و وحشت در اوج بوده است.

محافظه کاران از آنجایی که محافظه کاران هستند، هیچ یک از بحث ها به فوری ترین مسئله مسکن نزدیک نمی شود: کمبود شدید خانه برای اجاره اجتماعی، و تعداد رقت انگیزی که هر سال ساخته می شود. اما این به سختی از شور و شوق رزمندگان می کاهد. امروز، ساجد جاوید، پشتیبان ارشد وزیر، در ساندی تایمز هشدار داد که ویلیرز و همراهانش می‌خواهند «سیستم برنامه‌ریزی موجود را از بین ببرند» و حزب خود را به سمت «شکست بزرگ رهبری سیاسی» سوق دهند.

یک ستون نویس وابسته به حزب محافظه کار در همین روزنامه اخیراً اقدامات شورشیان را به عنوان تلاشی “شرورانه” برای “تجلیل از نمبییسم به عنوان اصل حاکم بر جامعه بریتانیا” توصیف کرده است. با توجه به اینکه در صفوف آنها شرورهای پانتو مانند کریس گریلینگ، ایین دانکن اسمیت و جان ردوود وجود دارد، احتمالاً اکثر ناظران چپ سیاسی تمایل به موافقت دارند.

اما این موضوع پیچیده و گیج کننده است و دو چیز تا حدی متناقض می تواند هر دو درست باشد. بله، انگیزه‌های محافظه‌کاران ضد توسعه ممکن است بدبینانه و خودخواهانه باشد. اما در عین حال، برخی از ناراحتی‌های گسترده‌ای که آن‌ها از آن رنج می‌برند واقعی و قابل درک است. اگر در شهری زندگی و کار می کنید، تصور مخالفان توسعه جدید به عنوان یک دوش متعصب و فریاد زدن بی پایان بر سر آنها آسان است. اما نگاهی دقیق تر به آنچه در سراسر کشور در حال وقوع است بیندازید، و ممکن است به نظر متفاوت تری برسید.

برای شروع، مخالفت با بتن ریزی بخش های عظیمی از حومه شهر و از بین بردن زیستگاه های طبیعی مطمئناً یک دلیل ذاتی شیطانی نیست. این واقعیت که بیشتر مسکن‌های جدید تمایل دارند به خودرو وابسته باشند، تنها نگرانی بسیاری از مردم را در مورد معنای پیشرفت‌های جدید برای محیط زیستشان تشدید می‌کند.

دسیسه‌های پیچیده و مبهم مالکان زمین و توسعه‌دهندگان خصوصی، تنها با درک بسیار کمی از آنچه مردم در مکان‌ها به آن علاقه دارند، این حس را افزایش می‌دهد که آنها علایق دور هستند. از آنجایی که معمولاً سود تعیین کننده است، بسیاری از پروژه های نوساز ارزان ساخته می شوند، فاقد امکانات رفاهی اجتماعی هستند و با جمعیت سالخورده و تعداد فزاینده افرادی که تنها زندگی می کنند، سازگاری ندارند. و یک تنش عظیم اکنون در قلب بحث‌های محلی در مورد مسکن قرار دارد: این واقعیت آشکار که پس از 12 سال کاهش، توسعه جدید تهدیدی برای عمیق‌تر کردن مشکلات مکان‌هایی است که خدمات و زیرساخت‌های آنها اکنون در حالت زوال است.

دامیان گرین، وزیر سابق و نماینده اشفورد در کنت، یکی از شورشیان محافظه کار است. او اخیراً نوشت: «بسیاری از مخالفت‌ها با تحولات خاص، مبتنی بر این گزاره است که مکان‌های مدرسه، خدمات پزشکی یا حتی آب کافی برای مقابله با افزایش جمعیت در یک محل وجود ندارد.» این بدون شک درست است. و از این نظر، چه متوجه باشند و چه ندانند، گرین و متحدانش واقعاً دوران قدرت حزب خود را تقبیح می‌کنند، و شکست‌هایی که هرگونه گفتگوی معقول در مورد مسکن جدید را غیرممکن کرده است، به یک دلیل واضح: اگر کشوری این کار را انجام ندهد. چیزهایی را که آن را در حال اجرا نگه می دارد حفظ کنید، در این صورت هر آینده قابل دوام غیرممکن می شود.

پس از آن، به جایی که من زندگی می کنم. فروم – جمعیت 28000 نفر – بازار مسکن ناکارآمدی دارد که با قیمت های اغلب غیرممکن و افزایش اجاره بها مشخص می شود. بسیاری از پیشرفت‌های جدید که اکنون در منطقه پراکنده شده‌اند، برای کاهش این مشکلات کار چندانی انجام نداده‌اند (قیمت خانه‌های چهار تخته‌ای نوساز به طور مرتب 500000 پوند است)، و تنش بین شهری در حال گسترش را که بیش از پیش تحت سلطه ماشین‌ها است، تشدید کرده است. و یک بافت اجتماعی به طور فزاینده نخ نما.

پنجشنبه گذشته من به یک جلسه فشرده که توسط شورای شهرمان سازماندهی شده بود رفتم تا در مورد طرح‌هایی برای یک «جامعه باغ» بزرگ با 1700 خانه – که حدود 7000 نفر در آن زندگی می‌کنند – که در زمین‌هایی فراتر از حاشیه شهر ساخته می‌شود بحث و گفتگو کنیم. ریه سبز منطقه در ظاهر، این طرح ها بهتر از معمول هستند و نوید یک مدرسه ابتدایی جدید، یک “مرکز جامعه”، املاک برای اجاره اجتماعی، زمین های بازی و موارد دیگر را می دهند.

اما، همانطور که مردم بارها در سخنرانی ها و سوالات خود اشاره کردند، این دیدگاه ها کار یک به اصطلاح مروج است – شرکتی که با مالکان کار می کند تا مجوز برنامه ریزی اولیه برای زمین خود را دریافت کند و در نتیجه ارزش آن را به شدت افزایش دهد. سهمی از سود پس از فروخته شدن به توسعه دهنده ای که بالاترین قیمت را دارد. به عبارت دیگر، افرادی که ما شنیدیم که طرح‌های به ظاهر خوش‌خیم خود را ارائه می‌کنند، افرادی نیستند که واقعاً ساختمان را انجام دهند، و وعده‌های بلند با اقتصاد دنیای واقعی (در شهری هشت مایلی دورتر، «قابلیت زندگی» به معنای مقرون به صرفه بودن احتمالی است. سهم یک پروژه بزرگ مسکن از 30 درصد به حدود 10 درصد می رسد.

علاوه بر ترس از ترافیک بیشتر و آلودگی هوا، یک اعتراض بارها و بارها مطرح شد: چگونه «یک شهر جدید» باعث می‌شود که قلمرو عمومی گسترده‌تر تحت فشار قرار بگیرد. به نقل از یک بیانیه شیوای مخالف، “خدمات و زیرساخت ها در حال حاضر بیش از حد گسترده شده اند. چه کسی بودجه مورد نیاز را تامین خواهد کرد؟ نه مروج یا مالکان، و نه مقامات محلی، با توجه به چشم انداز اقتصادی فعلی.» در اینجا، یک بار دیگر، یک تصویر بسیار آشنا از بریتانیا به عنوان یک آشفتگی شبیه بابل است، که در آن بسیار اندک تا کنون ادغام شده یا به هم پیوسته است. شوراها آنقدر گرسنه پول هستند که نمی توانند کار کنند. این واقعیت که مسکن از حمل و نقل، بهداشت، مراقبت و همه چیز جدا نیست، بارها فراموش شده است. و در میان هرج و مرج، سیاستمداران محافظه کار به همدیگر روی می آورند، زیرا شکست های بی پایان آنها آشکارتر و واضح تر می شود.