منچستریونایتد به مالکانی نیاز دارد که حامیان را شریک بدانند نه مشکل | منچستر یونایتد

آپس از 17 سال، منچستریونایتد بالاخره وارد بازار شد و به نظر می رسد که مالکیت منفور خانواده گلیزر بالاخره در حال پایان یافتن است. اما یک نتیجه خوب و واقع بینانه برای هواداران یونایتد چگونه به نظر می رسد؟ یک هوادار فوتبال به طور منطقی از مالک باشگاه خود در سال 2022 چه انتظاری می تواند داشته باشد؟

روزهای ساده‌تر زمانی که تاجر محلی (همیشه یک مرد) ریاست هیئت مدیره را بر عهده دارد، دست در جیب خود می‌گذارد تا یک جایگاه جدید بسازد، یا یک بازیکن جدید به خدمت بگیرد، در ذهن هواداران به خوبی با دنیایی از صندوق‌های سرمایه‌گذاری دولتی مقایسه می‌شود. الیگارشی ها یا «کارآفرینان ورزشی» آمریکایی. با این حال، واقعیت آن روزها هرگز به آن خوبی نبود که خاطرات جمعی ما نشان می‌دهد، و تمام معاملات اخیر برای باشگاه‌های لیگ برتر نشان می‌دهد که خریدارانی که به دنبال خرید باشگاه‌های پیشرو انگلیس هستند، از نظر مالی تحت تأثیر قرار خواهند گرفت. حتی سر جیم رتکلیف، پسر محلی، بیشتر از حمایتش از یونایتد، انگیزه‌اش این است که معتقد است ارزش باشگاه‌های لیگ برتر به رشد خود ادامه خواهند داد. بالاخره او سعی کرد چلسی را بخرد.

با این حال، بی دلیل نیست که هواداران از هر مالکی، چه از نظر مالی یا غیر مالی، انتظار داشته باشند که تاریخ و فرهنگ یک باشگاه را درک کند و متوجه شود که متولی یک نهاد فرهنگی است که مدت ها بعد از رفتن آنها دوام خواهد آورد. باشگاه های فوتبال از طریق فراز و نشیب ها، سقوط، ارتقاء – حتی ورشکستگی، تحمل می کنند، و این کار را به این دلیل انجام می دهند که طرفداران، از طریق خانواده ها و دوستان، مردم را با هم در یک هدف مشترک به هم پیوند می دهند.

برای مالک یک باشگاه فوتبال، این تداوم وفاداری یکی از جذابیت های مالکیت است، اما مسئولیتی را بر عهده آن ها می گذارد که دارایی هایی را که به طور موقت مسئولیت آن را بر عهده دارند، پرورش دهند. حتی در مقیاس یونایتد و لیورپول، که مالکان آمریکایی آنها نیز خود را برای فروش آماده کرده‌اند، این موسسه چیزی فراتر از یک تجارت است. طرفداران باشگاه ها را عوض نمی کنند مانند مصرف کنندگان که مارک مربی یا پودر لباسشویی را تغییر می دهند. مالکان بهتر – و گروه Fenway احتمالاً با این توصیف مطابقت دارد – برای درک مؤسسه ای که مالک آنها هستند، کار می کنند تا با شیار فرهنگی باشگاه کار کنند.

از بسیاری جهات، مالکان و حامیان باید همسو باشند. و تناقض تغییر در 20 سال گذشته از روز مسابقه به درآمد رسانه ای و تجاری در بزرگترین باشگاه ها این است که هواداران مسابقه دیگر غاز طلایی مالی نیستند که باید چیده شوند و بیشتر بخشی از پیشنهادات جهانی هستند که در آن دیده و شنیده می شود. تلویزیون. اتخاذ تدریجی وضعیت ایمن در انگلیس نشان دهنده درک فزاینده ای است که زمین های پر سر و صدا و جوی هم به نفع باشگاه و هم برای هواداران است. رابطه همزیستی است نه مخالف.

بسیاری از حامیان به مدل مالکیت آلمانی به عنوان یک الگو نگاه می کنند. بنرهای حک شده با “50+1” را می توان به طور برجسته در مکان های مختلف در جریان اعتراضات علیه سوپر لیگ اروپا مشاهده کرد. با این حال، استفاده از این مدل در انگلستان دشوار است. باشگاه‌های آلمانی به‌عنوان سازمان‌های اعضا شروع به کار کردند و قانون 1+50 راهی برای اجازه تجاری‌سازی کنترل‌شده بود، نه مکانیزمی برای عقب‌نشینی از تجاری‌سازی افسارگسیخته آن‌گونه که در لیگ برتر به نمایش گذاشته شد. ارزش باشگاه های انگلیسی دستیابی به چنین ساختاری را عملا غیرممکن می کند. هیچ مالک فعلی یا آینده احتمالاً میلیاردها پوند از ارزش خود را تقدیم نمی‌کند، چه رسد به اینکه کنترل را به حامیان خود اختصاص دهد.

اما مالکیت حامی در مقیاس مادی بهترین راه برای رسمی کردن و تقویت رابطه بین طرفداران و مالکان است. بحث‌های اخیر بین تیم حامیان منچستر یونایتد (باید) و گلیزرها در مورد طرح اشتراک هواداران، آغاز یک راه رو به جلو را نشان می‌دهد. هر گونه حرکت به سمت عنصر مالکیت حامی ناگزیر به تدریج و به طرز ناامیدکننده ای کند خواهد بود، اما داشتن سهامداران حامی، به ویژه توسط یک اعتماد حامی که به درستی تشکیل شده است، برای مالک اکثریت خوب است. هیئت مدیره هر شرکتی باید از مشتریان پرشور، بلندمدت و وفادار در ثبت سهام خود استقبال کند و یک مالک عاقل که بخواهد رابطه خود را با پایگاه هواداران یونایتد مستحکم کند، با Must همکاری می کند تا به حامیان فرصتی برای داشتن سهام واقعی بدهد. در باشگاه.

همانطور که ساختار تصاحب توییتر توسط ایلان ماسک نشان می‌دهد، حتی کسانی که عمیق‌ترین جیب‌ها را دارند، نمی‌توانند همه چیز را خودشان تامین کنند. تصاحب چلسی توسط کنسرسیومی به رهبری تاد بوهلی دارای عنصر بدهی قابل توجهی است، از جمله وام مدت دار 500 میلیون پوندی و تسهیلات اعتباری 300 میلیون پوندی. بدهی تقریباً به طور اجتناب ناپذیر بخشی از خرید یونایتد یا حداقل بخشی از برنامه های سرمایه گذاری آینده برای اولدترافورد خواهد بود، اما درس های 17 سال گذشته این است که اهرم بیش از حد، که به دلایل اشتباه گرفته شده است، می تواند ثابت کند که وزن مرده است و از سرمایه گذاری جلوگیری می کند. و هیچ سودی برای باشگاه ندارد.

هر مالک جدید در یونایتد باید تلاش کند تا ماهیت واقعی آنچه را که خریده است را درک کند و ماهیت گذرا ارتباط خود را با نهادی با اهمیت فرهنگی تشخیص دهد. ما به مالکانی نیاز داریم که حامیان را شریک بدانند نه مشکل، و به آنها فرصتی بدهند تا در باشگاه سهم داشته باشند. و بعد از اینکه یک میلیارد پوند از یونایتد صرفاً به خاطر امتیاز خدمت به بدهی گلیزرها سرازیر شد، ما به مالکانی نیاز داریم که احتیاط مالی نشان دهند و فقط برای سرمایه گذاری در باشگاه وام بگیرند. این خیلی زیاد نیست که بخواهیم.

اندی گرین حامی منچستریونایتد و نویسنده در امور مالی فوتبال است.