جسی لینگارد: هیچ کس واقعاً از مبارزات من خبر نداشت. ما همه انسان هستیم’ | ناتینگهام فارست

تیاو بهترین راه برای خلاصه کردن چقدر چیزهای بد برای جسی لینگارد این بود که او تبدیل به هر چیزی شده بود که نیست. هافبک برونگرا و خوش گذران ناتینگهام فارست نمی خواست خانه را ترک کند. پسری که همیشه توپ و بازی را با تمام وجودش در آغوش گرفته است، نمی خواست در زمین باشد. او حتی مشروب می خورد. هر چیزی برای فرار از تیرگی واقعیت او.

لینگارد می‌گوید: «من با خلبان خودکار بودم. من در حال گفتگو با مردم بودم و اینطور گفتم: بله. خوب. آره. هیچ چیز ثبت نام نمی کند. در یک گوش می رفت و از گوش دیگر خارج می شد. من بی‌حس شده بودم و می‌خواستم در آن حالت بی‌حسی باشم که لازم نباشد چیزی احساس کنم.»

این همان چیزی است که افسردگی به نظر می رسد، وضعیت موذیانه ای که مادر لینگارد، کرستی، را برای مدت طولانی تر از آن چیزی که هر یک از آنها بخواهند در آن بمانند، عذاب داده است. لینگارد می‌گوید که از زمانی که من به دنیا آمدم افسرده بوده، اغلب تحت درمان دارویی بوده و در رختخواب بوده است. خسته، غرق، پرده ها بسته شدند. و این همان چیزی است که او را در سال 2019 زمانی که بازیکن منچستریونایتد بود تحت کنترل خود درآورد و در ماه‌های منتهی به اولین قرنطینه ویروس کرونا در مارس 2020 با خشونت فزاینده‌ای مواجه شد.

لینگارد می‌گوید که در آغاز همان ماه در دربی در جام حذفی انگلیس به پایان رسید. او 90 دقیقه بازی کرده بود و یونایتد 3-0 پیروز شد، اما واقعاً آنجا نبود. مدتی بود که نرفته بود. هنگامی که او پس از آن سوار اتوبوس تیم شد، چند نفر از هواداران یونایتد توهین شدید و شدیداً ناخوشایندی را به او پرتاب کردند.

آنها نمی دانستند در زندگی لینگارد چه می گذرد. وقتی مادرش در سال 2019 برای معالجه در یک مرکز در لندن بستری شد، برادر کوچکتر لینگارد، جاسپر، و خواهر کوچکترش، دیزی، برای زندگی با او آمدند. او آنها را “بیش از شش ماه” در آنجا نگه داشت، از آنها مراقبت می کرد و مطمئن بود که آنها به مدرسه و بقیه می روند. همانطور که او نگران مادرش بود و احساس می کرد خواهر و برادرش دلتنگ او هستند، حالش به هم خورد.

بعید است که حامیان متجاوز به این موضوع اهمیت داده باشند. لینگارد از نظر آنها فوتبالیستی بود که دستمزد بالایی داشت و رویای خود را در باشگاه دوران کودکی خود زندگی می کرد و بنابراین مجبور بود بازی کند. توقف کامل اما لینگارد می‌خواهد در مورد آشفتگی‌های خود صحبت کند، شاید توضیح دهد که دوره از دست رفته او در یونایتد چه بود و مهمتر از آن، آگاهی و درک مسائل مربوط به سلامت روان ضعیف را افزایش دهد. به همین دلیل است که او در یک مستند با Channel 4 – Untold: The Jesse Lingard Story که روز سه شنبه پخش می شود، همکاری کرده است.

لینگارد می‌گوید: «من فقط بعد از بازی دربی خیلی تحت نظر بودم و وقتی سوار اتوبوس می‌شدم مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتم. من معمولاً می‌توانم آن را تحمل کنم، اما گاهی اوقات به نقطه‌ای می‌رسد که اینطور است: «آه، من حتی نمی‌توانم دیگر این کار را انجام دهم.»

هیچ کس واقعاً از مبارزات من در خارج از زمین خبر نداشت، بنابراین آنها فکر می کنند: “تو یک فوتبالیست هستی، در یک خانه خوب زندگی می کنی، پول داری، می توانی با هر چیزی کنار بیایی.” اما زمانی که به سلامت و تندرستی کسی مربوط می شود – وضعیت متفاوت است. ما همه انسان هستیم

«در آن لحظه سخت بود. احتمالا بود [for] ماه ها. من نمی خواستم بازی کنم در صورتی که بد بازی کردم و بررسی های بیشتری صورت گرفت. فوتبال جای خوشحالی من است اما در آن زمان نمی توانستم خودم را در آن موقعیت قرار دهم. داشتم بازی می کردم و احساس می کردم وجود ندارم. بازی ها فقط از کنارم رد می شدند. وقتی در زمین کار نمی‌کنید، سعی می‌کنید کمی سخت‌تر کار کنید تا در بازی بعدی عملکرد خوبی داشته باشید، اما ذهن من برای انجام این کار وجود نداشت. می خواستم کاملا متوقف شوم و استراحت کنم و فقط در خانه باشم. من نمی خواستم در زمین باشم و این همه موشکافی داشته باشم. شما یک توپ را از دست می دهید و این فشار بیشتر است.”

لینگارد تصویر واضحی از تنهایی ای که در زمین احساس می کرد ترسیم می کند، یک مرد در مقابل هزاران نفر، نگاه جمعی لیزر مانند و کاملا نابخشودنی. دست هایش را بیرون می آورد و به آرامی به سمت سرش می آورد. او می‌گوید: «احساس می‌کنی همه چیز به تو نزدیک شده است». «تمام وزن بر دوش توست. شما احساس می کنید بسته شده اید. شما توپ را نمی خواهید، شما در حال پنهان شدن از توپ هستید. این هرگز من نبودم.»

صحنه ای در این مستند وجود دارد که در آن برادر بزرگترش، لویی، از لینگارد فیلم گرفته شده است که روی مبل دراز کشیده، کاملاً بی حرکت، چشمانش خالی است. او ظاهراً برای چند دقیقه همینطور بود و به نظر لحظه ای منزوی نبود.

لینگارد می گوید: «فقط خلبان خودکار». «به خانه آمدم، روی مبل دراز کشیدم و خیره شدم. وقتی الان به آن نگاه می‌کنم، نمی‌دانم چه چیزی در ذهنم بود، اما باید مسابقه‌ای بوده است. به معنای واقعی کلمه، من فقط می خواستم در خانه بنشینم و کمی بنوشم – سعی کنید درد را از بین ببرید. من معمولاً این کار را نمی کنم. من واقعاً اهل الکل نیستم. البته شب‌های بیرون اینجا و آنجا هر چه باشد. اما نشستن در خانه و نوشیدن مشروب قبل از خواب… آن موقع بود که فهمیدم در وضعیت بدی هستم.

این نوشیدنی بیش از حد نبود. فقط کمی در طول هفته بود و چیزهای مشابه. به عقب نگاه می کنم و فکر می کنم: “من چه کار می کردم؟” احتمالاً فقط برای این بود که در چارچوب ذهنی قرار بگیرم که در آن هیچ درد و نگرانی نداشته باشم. چون کسی را نداشتم که بپرم یا از آن تغذیه کنم، به آن متوسل شدم.»

لینگارد به پزشک یونایتد و همچنین اوله گونار سولسشر، مدیر تیم در آن زمان اعتماد کرد. آنها همدردی کردند و این کمک کرد. اما چیزی که او واقعاً نیاز داشت این بود که از بازی دور شود. او به این نکته اشاره می‌کند که هرگز نمی‌خواست برای همیشه سیگار را ترک کند، فقط یک ماه، دو ماه یا «هر چه می‌شد» استراحت کند. بنابراین قرنطینه، به طرز انحرافی، برای او جنبه مثبت داشت.

لینگارد مجموعه‌ای از ویدیوهای قدیمی را از لویی دریافت کرد که نشان می‌داد عملکرد خوبی برای یونایتد در سطح جوانان و انگلیس در جام جهانی 2018 داشت، زمانی که او در ترکیب اصلی گرت ساوت‌گیت در مرحله نیمه‌نهایی حضور داشت – احتمالاً بهترین اتفاق. از حرفه او آنها به او یادآوری کردند که چرا در وهله اول به اوج رسیده بود و او توانست دوباره تنظیم شود.

لینگارد گفت: “اگر قرنطینه اتفاق نمی افتاد، نمی دانم در چه موقعیتی قرار می گرفتم زیرا به آن استراحت نیاز داشتم تا دوباره به خودم نگاه کنم، آتش را دوباره در شکمم روشن کنم و بفهمم چه مشکلی با من وجود دارد.” می گوید. «این یک نقطه عطف بود. من آن ویدیوها را تماشا کردم و فکر کردم: “هرگز نباید به خودم شک کنم.” هر روز تمرین را شروع کردم، برای دویدن می رفتم و مطمئن می شدم که یکی از بهترین ها هستم که بعد از قرنطینه به یونایتد بازمی گردم.”

ضربه ها همچنان می آمد اما حالا او توانست با آنها مقابله کند. لینگارد در نیمه اول فصل بعد به سختی برای یونایتد بازی کرد، اما زمانی که در ژانویه 2021 به وستهام قرضی گرفت، آتش گرفت و 9 گل لیگ برتر برای آنها به ثمر رساند، اگرچه برای کسب جایگاه در انگلیس کافی نبود. ترکیب برای قهرمانی اروپا او همچنین در فصل گذشته که تنها سه بازی را برای یونایتد شروع کرد، توانست قوی بماند و باشگاه مانع از دریافت قرضی در ژانویه به نیوکاسل شد.

اگر لینگارد حذف یورو خود را به عنوان «لحظه نزولی» توصیف می کند. انتظار داشتم با آن فرمی که در آن بودم پیش بروم. او پس از انتقال رایگان خود از یونایتد در ماه ژوئیه به اندازه کافی خوب در فارست شروع نکرده است، تنها اولین گل خود را به ثمر رساند و اولین پاس گل خود را در پیروزی چهارشنبه گذشته Carabao Cup مقابل تاتنهام به ثبت رساند. لینگارد، با این حال، به خودش بازگشته است و همچنین می تواند به شجاعتی که مادرش برای صحبت با صمیمیت در این مستند نشان داد، افتخار کند.

لینگارد می‌گوید: «تضمین می‌کنم که بسیاری از مردم دچار افسردگی خواهند شد، به‌ویژه در فوتبال، که از نظر ذهنی ورزش بسیار خسته‌کننده است. برای من، باز کردن و صحبت کردن در مورد آن بود. شما هرگز مورد قضاوت قرار نخواهید گرفت زیرا شما یک مرد هستید و در مورد سلامت روان و احساسات خود صحبت می کنید. تو برای آن نرم نیستی.»

ناگفته: داستان جسی لینگارد سه شنبه 15 نوامبر از شبکه چهار پخش می شود

• در بریتانیا، سامری‌ها می‌توانند با شماره 116 123 یا ایمیل jo@samaritans.org تماس بگیرند. می توانید با شماره 0300 123 3393 یا مراجعه به mind.org.uk با خیریه سلامت روان Mind تماس بگیرید.