تحقیقات نشان می دهد مهندسی ژنتیک می تواند برای کنترل جمعیت موش استفاده شود | اخبار استرالیا

به گفته محققان استرالیایی که اولین اثبات مفهوم محرک ژنی را در یک پستاندار ایجاد کرده اند، مهندسی ژنتیک در نهایت می تواند برای کنترل جمعیت موش های مهاجم استفاده شود.

در تحقیقات منتشر شده در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم، دانشمندان برای اولین بار نشان دادند که می توان از یک محرک ژنی برای القای ناباروری ماده در موش خانگی معمولی استفاده کرد.ماهیچه موش) یک گونه مهاجم در استرالیا

محقق ارشد این مطالعه، پروفسور پل توماس از دانشگاه آدلاید، گفت که تمرکز اولیه تیم به طور بالقوه استفاده از این فناوری در جزایر کوچک بود، که موانع جغرافیایی طبیعی را ایجاد می کرد و جوندگان مهاجم تهدیدی برای پرندگان دریایی لانه ساز هستند.

مدل‌سازی رایانه‌ای آنها نشان می‌دهد که حدود 20 سال طول می‌کشد تا 250 موش دستکاری شده ژنتیکی جمعیت جزیره‌ای 200000 موش را از بین ببرند.

محرک های ژنی به عنوان مکانیسم هایی برای سرکوب جمعیت ارگانیسم های خاص، مانند گونه های مهاجم و ناقلان بیماری پیشنهاد شده اند، اما هنوز در عمل پیاده سازی نشده اند.

در اکثر جانوران، یک نسخه ژن منفرد به احتمال 50 درصد به فرزندان ارگانیسم منتقل می شود، در الگویی که به عنوان وراثت مندلی شناخته می شود. اما محرک های ژنی متکی به “عناصر ژنتیکی خودخواه” طبیعی یا مصنوعی هستند که با نرخ های بسیار بالاتری به ارث می رسند.

این تیم با استفاده از ابزار ویرایش DNA کریسپر، اثبات مفهوم محرک ژن را در موش های آزمایشگاهی ایجاد کردند. آنها از یک ژن طبیعی که توسط موش های نر حمل می شد استفاده کردند که به 95 درصد فرزندان منتقل می شود.

توماس گفت: “کاری که ما انجام دادیم … این است که عنصر ژنتیکی به اصطلاح خودخواهانه را تغییر دهیم تا تغییر DNA ناباروری زنانه را نیز ایجاد کند.”

او گفت: «آنچه در یک سناریوی جزیره‌ای اتفاق می‌افتد این است که اگر تعداد کمی از این موش‌های محرک ژن را در جزیره قرار دهید… همچنین با انتشار این تغییر ژن ناباروری مواجه خواهید شد». “به محض اینکه این تغییر در جمعیت رخ داد، افرادی که آن را حمل می کنند شروع به تولید مثل با یکدیگر می کنند” – که منجر به سقوط جمعیت می شود.

توماس گفت که استفاده از محرک ژن در یک رهاسازی میدانی حداقل پنج سال دیگر باقی مانده است و تنها در صورتی ادامه خواهد یافت که آزمایشات بیشتر نشان دهد که می‌تواند به طور ایمن و بدون تأثیرات ناخواسته اجرا شود. او گفت که محرک ژنی نباید بر جمعیت جوندگان بومی تأثیر بگذارد زیرا در بین گونه ها منتقل نمی شود.

توماس گفت: «این واقعاً مهم است که ما فقط نسخه‌هایی از درایو را توسعه دهیم که دارای نوعی سوئیچ ایمنی داخلی هستند، به طوری که هیچ چشم‌اندازی برای پایان یافتن آن در جمعیت‌های بومی غیرهدف نداشته باشیم. محققان از سال 2017 در حال توسعه محرک ژن هستند.

این تحقیق از دولت استرالیای جنوبی و نیو ساوت ولز بودجه دریافت کرد. سوزان کلوز، معاون نخست‌وزیر استرالیای جنوبی، در بیانیه‌ای گفت: «این یافته‌های امیدوارکننده نشان می‌دهد که چگونه فناوری محرک ژنی ممکن است در مدیریت تأثیرات موش‌ها بر محیط، جامعه و بخش کشاورزی ما، تغییری در بازی ایجاد کند.»

استیو هنری، محقق و کارشناس موش در CSIRO، فناوری محرک ژنی را راهی اضافی در مجموعه تلاش‌ها برای کنترل جمعیت‌های موش توصیف کرد. “این در لبه برش فناوری است و بنابراین جدول زمانی برای استفاده به طور بالقوه طولانی است.”

هنری گفت که برای درک اینکه آیا می توان از آن در محیط کشاورزی استفاده کرد یا خیر، به تحقیقات بیشتری نیاز است. مشکلی که در حال حاضر با موش ها در سیستم های کشت داریم این است که تنها یک ابزار برای کنترل آنها وجود دارد و آن فسفید روی روی دانه است. به همین دلیل، ما باید در مورد نحوه استفاده از آن بسیار مراقب باشیم.»

توسعه محرک های ژنی بحث برانگیز است و برخی از دانشمندان استدلال می کنند که چارچوب های جهانی برای تنظیم یک فناوری دگرگون کننده با اثرات پیش بینی نشده بالقوه خطرناک مورد نیاز است.

گزارشی که توسط CSIRO در ماه ژوئن منتشر شد، نزدیک به 4000 استرالیایی را در مورد نگرش آنها نسبت به فناوری محرک ژن مورد بررسی قرار داد. دو سوم پاسخ دهندگان از توسعه آنها برای کنترل آفات حمایت می کردند یا قویاً حمایت می کردند، و مردم اگر احساس کنند گربه های وحشی مشکلی در منطقه خود هستند، احتمالاً حمایت می کنند.

محرک های ژنی در حشرات نیز پیشنهاد شده است، به عنوان مثال، برای هدف قرار دادن پشه های آنوفل، که ناقل مالاریا هستند.