پیوستن به گله: حرکت از توییتر به ماستودون چگونه است؟ | توییتر

ماستودون مثل اینترنت قدیمی است. «به Mastodon خوش آمدید، جایی که می‌توانید یک toot از hellsite.site به mas.to ارتقا دهید، اما به سیاست CW و بوت داکسرها توجه داشته باشید، در غیر این صورت ممکن است نمونه شما از بین برود» جمله‌ای است که در نهایت منطقی خواهد بود – اما بعید است که معنایی داشته باشد. در روز اول شما

استارت‌آپ‌های رسانه‌های اجتماعی ده پنی هستند، اما تعداد کمی از آن‌ها به اندازه شبکه ضدفرهنگی که میلیون‌ها کاربر جدید را در هفته گذشته با خروج ایلان ماسک از توییتر به‌وجود آورده، با افتخار از رقبا متمایز هستند.

Mastodon یک سایت نیست. در عوض، این یک پروتکل است، سیستمی از قوانین برای چرخش شبکه اجتماعی خودتان که می تواند با هر کد دیگری که از همان کد پیروی می کند نیز تعامل داشته باشد. برخی از این شبکه‌های اجتماعی بزرگ و عمومی هستند: Mastodon.social که توسط یوگن روچکو، توسعه‌دهنده نرم‌افزار آلمانی که برای اولین بار پروتکل Mastodon را ایجاد کرد، راه‌اندازی شد و دارای 169000 کاربر است. دیگران برعکس هستند: hellsite.site، که توسط کاربر Mastodon @goat راه اندازی شده است، دارای 440 عضو با افتخار “shitposting” و شعار “همجنس گرا باشید، جنایت کنید”.

در ظاهر، هر سایت Mastodon، یا «نمونه‌ای» آنطور که آنها شناخته می‌شوند، شبیه نسخه کمی بهینه‌سازی شده توییتر به نظر می‌رسد. کاربران پست‌هایی می‌سازند (که با محبت به آنها توت می‌گویند، نه توییت‌ها) که کوتاه هستند (اگرچه معمولاً 500 کاراکتر هستند، نه 280)، و می‌توان آن‌ها را دوباره به اشتراک گذاشت (“تقویت” نه “بازتوییت”) و به آنها پاسخ داد.

چند ویژگی اضافی وجود دارد، مانند گزینه هشدار محتوا (CW) که به شما امکان می‌دهد پست‌ها را در پشت یک هشدار پنهان کنید – به همان اندازه که برای اسپویل‌های فیلم یا بدحجابی مفید است و برای محتوای اعتراض‌آمیز یا مطالب ناراحت‌کننده.

اما نحوه عملکرد شبکه کاملاً متفاوت است. هر نمونه می تواند به هر نمونه دیگری پیوند دهد، و کاربران می توانند پوسترها را در نمونه های خود یا در سراسر “فدیورس” گسترده تر دنبال کنند. مدیران قوانین را در موارد خود تنظیم و اجرا می کنند. در یک بزرگتر، ممکن است یک شغل تمام وقت باشد، در حالی که در نمونه کوچکتر، کاری بیشتر از مدیریت یک چت گروهی واتس اپ با اندازه متوسط ​​نیست. و قوانین می توانند به هر اندازه که می خواهند سفت یا شل باشند. مثال اصلی ماستودون روچکو، برای مثال، «نژادپرستی، جنسیت‌گرایی، همجنس‌جنس‌هراسی، ترنس‌هراسی، بیگانه‌هراسی یا کاستیسم» و همچنین اشتراک‌گذاری «اطلاعات عمداً نادرست یا گمراه‌کننده» را ممنوع می‌کند.

اگر بخواهید، می‌توانید با قوانین ضعیف‌تر به نمونه دیگری بروید، اما به شما هشدار داده می‌شود: مدیران می‌توانند کاربران را ممنوع کنند، اما می‌توانند کل نمونه‌ها را نیز ممنوع کنند، و آنها را «دفدراسیون» کنند. هنگامی که شبکه اجتماعی دست راستی Gab در سال 2019 به پروتکل Mastodon تغییر مکان داد، یک میلیون کاربر را به همراه آورد و تقریباً توسط هر نمونه اصلی فوراً مخالفت شد و کاربران را در یک دنیای حبابی رها کرد که در آن می‌توانستند با یکدیگر صحبت کنند، اما با آنها تعامل نداشته باشند. شبکه اجتماعی گسترده تر

همانطور که Mastodon رشد می کند، آن تفاوت در هنجارها باعث اصطکاک می شود. Journa.host نمونه ای است که توسط سابق راه اندازی شده است اهل نیویورک کارمند آدام دیویدسون که سعی می کند نوعی تأیید برای این پلتفرم ارائه دهد، که فقط به روزنامه نگارانی اجازه ثبت نام می دهد که ثابت کنند همان چیزی هستند که می گویند هستند. اما به گفته یکی از ردیاب‌ها، تقریباً 50 نفر دیگر این نمونه را با دلایلی از «خطر حفظ حریم خصوصی» تا «مبلغان جریان اصلی» و «ژورنوس» ساده اعلام کردند.

این سرویس همچنین با افزایش میلیون‌ها کاربر در هفته، مشکلات فنی بیشتری را متحمل می‌شود: نمونه‌های بزرگ‌تر برای به‌روزرسانی پست‌ها در زمان واقعی تلاش می‌کنند، ادمین‌ها شاهد رشد عقب ماندگی‌های تعدیل هستند، و هزینه‌ها برای میزبان‌های داوطلبی که هرگز انتظار نداشتند افزایش یابد. جذب بخش قابل توجهی از ترافیک یک شبکه اجتماعی 44 میلیارد دلاری.

اما در پس همه اینها، وعده یک رویکرد پایه به رسانه های اجتماعی، که در آن جوامع خودشان تصمیم می گیرند که چه چیزی را تحمل کنند و چه نخواهند کرد، بدون اینکه میلیاردرهای لاغر و نازک خود را در رأس امور قرار دهند، کافی است تا آن را حفظ کنیم. کاربرانی که به اطراف می چسبند و در نهایت اصطلاحات لغت نیز معنا پیدا خواهند کرد.