سریع، بی رحمانه و احساس شادی: چگونه راگبی زنان بر نیوزیلند پیروز می شود | جام جهانی راگبی زنان 2021

مچند لحظه پس از اینکه سرخس سیاه جایگاه خود را در فینال جام جهانی راگبی تثبیت کرد، سوپر طرفدار و مفسر راگبی، آلیس سوپر ویدئویی از چهره اشک آلود خود را در شبکه های اجتماعی منتشر کرد. سوپر شکست خورد – نه فقط به این دلیل که آخرین دقیقه میخ‌جوش می‌توانست برای تیم زنان نیوزیلند به هر سمتی پیش برود، بلکه به این دلیل که برد سرخس سیاه نشان‌دهنده چیزی بسیار بزرگ‌تر بود.

من به خاطر برد زنان در راگبی گریه می کردم، زیرا می دانستم که باید سرخس سیاه را در فینال داشته باشیم. [the tournament] سوپر می‌گوید که تماشایی باشد و این فرصت را داشته باشد که بزرگترین نمایش شهر را به نمایش بگذارم.

این فقط به تیم مربوط نمی شود، بلکه درباره یک دسته از ما است که برای طولانی ترین زمان در حال پیوند زدن بوده ایم و این کار را در سایه انجام می دهیم… برای داشتن آن لحظه که همه می توانیم به آن افتخار کنیم و بگوییم: ببینید چقدر خوب هستیم. هستند.”

یک میلیون نیوزیلندی برای تماشای پیروزی 25-24 سرخس سیاه در نیمه نهایی آخر هفته گذشته حضور داشتند – پنج برابر تعداد کسانی که در فینال 2017 بین سرخس سیاه و انگلیس کوک کردند. صبح روز بعد، بزرگترین استادیوم کشور – ادن پارک اوکلند – به خوبی در راه فروش 40000 بلیط خود برای فینال مقابل رز سرخ انگلیس بود. تا چهارشنبه، این مسابقه را در مسیری قرار داد تا رکورد جهانی بیشترین جمعیت برای حضور در یک مسابقه راگبی زنان را بشکند.

بر اساس این اعداد، به راحتی می توان حدس زد که راگبی زنان در نیوزلند یک ورزش با حمایت خوب و پر بازدید است. اما علیرغم اینکه راگبی ورزش ملی است – و تیم های زنان کشور در زمین بازی بین المللی تسلط دارند (سرخس سیاه در پنج دوره از شش جام جهانی گذشته پیروز شده اند) – تلاش های زنان به رسمیت شناخته نشده، بودجه و حمایت کمتری صورت گرفته است.

راگبی نیوزلند امسال بازیکنان حرفه‌ای زن را به یک مدل استخدام تمام وقت تغییر داد، اما طبق گزارش خبرگزاری Stuff هنوز 73 درصد فاصله دستمزد بین تیم زنان و All Blacks وجود دارد. در همین حال، این تیم در صورت قهرمانی در جام جهانی، پاداشی دریافت نخواهد کرد، علیرغم اینکه به هر بازیکن All Blacks مبلغ 134000 دلار نیوزیلند برای قهرمانی در جام جهانی 2015 تعلق می گیرد – پاداشی که بیشتر از برخی از حقوق زنان است.

سوپر می‌گوید، علاقه اخیر و بی‌سابقه مردم باید به عنوان زنگ خطری برای “همه پسران قدیمی در اتاق هیئت مدیره” موسسات راگبی نیوزلند باشد.

بودجه ورزش مردان بر اساس پتانسیل تامین می شود، ورزش زنان بر اساس نتایج تامین می شود. خوب این نتیجه، فروش ادن پارک است.»

سارا هیرینی، بازیکن بلک فرنز و کاپیتان تیم هفت نفره، می‌گوید با تکیه بر حرکت فوق‌العاده تیم و حفظ این موضوع که توجه عمومی برای بازیکنان «همه چیز» خواهد بود.

او می‌گوید: «این چیزی است که ما برای مدت طولانی می‌خواستیم، و اکنون، من فکر می‌کنم، مردم فقط به مهمانی می‌آیند، که فوق‌العاده است».

“این فقط برای ما نیست – برای بازیکنان نسل بعدی است، برای سایر ورزش های زنانه است که هنوز این را می خواهند.”

“بازگرداندن شادی”

این تیم در حال جذب پایگاه هواداران جدیدی است: برخی که قبلاً هرگز با این ورزش درگیر نبوده‌اند و برخی دیگر که سخت‌گیر راگبی هستند، هیجان‌زده هستند تا ببینند این بازی در حال انجام «مدرسه قدیمی» – سریع، بی‌رحمانه و با احساس شادی است.

برای طرفدار در حال رشد، ارین هرینگتون، نیمه نهایی اولین باری بود که او یک بازی راگبی را بدون انتخاب تماشا کرد. از دوران مدرسه، منتقد آکادمیک و هنر مستقر در اوتاوتاهی/کرایست‌چرچ، فرهنگ راگبی مردانه و به طور کلی بیشتر ورزش مردان را «واقعاً بیگانه‌کننده» می‌دانست.

من می دانم که این نشان دهنده همه بازیکنان و هواداران نیست، اما تجربه من سمی بودن و جنسیت گرایی بوده است، که اغلب توسط الکل تقویت می شود، که با این تصور رایج که ورزش زنان به طور کلی ذاتاً پست است، بدتر شده است.

هرینگتون می گوید: دیدن این زنان باورنکردنی، با هر شکل و اندازه، جسمانی و قدرتمند بودن، و با چنین احساس شادی، به منزله یک مکاشفه کامل بود.

تونی بروس، استاد متخصص در جامعه شناسی ورزش در دانشگاه اوکلند، به عنوان بخشی از تلاش گسترده تر برای درک رابطه بین ملی گرایی و راگبی در نیوزیلند، روی این علاقه رو به رشد تحقیق کرده است.

سال‌هاست که بروس در مورد نگرش مردم به جام جهانی راگبی مردان نظرسنجی انجام می‌دهد، اما این اولین سالی است که او در مورد مسابقات زنان نظرسنجی می‌کند. فقط کمتر از 200 نفر این نظرسنجی را تا کنون تکمیل کرده‌اند و در حال حاضر مضامین قوی و تفاوت‌ها در نگرش نسبت به بازی‌های زنان مشهود است.

بروس می گوید: «همه در مورد سبک بازی سرخس سیاه و روحی که در آن بازی می کنند صحبت می کنند. “مردم متوجه می شوند که سبک آنها راگبی باز و دویدن است، راگبی هجومی است، آنها با توپ بازی می کنند نه داور، سرگرم کننده است و هیجان انگیز است.”

به طور کلی، توصیفات بازی زنان در مقایسه با نحوه نگرش عموم به سبک مردان مثبت بود که شامل «تقصیرهای زیاد، بازی برای داور نه توپ، و توقف های زیاد» بود.

افراد زیادی هستند که مدت طولانی راگبی مردانه را دنبال می کنند و از آن احساس ناامیدی می کنند. راگبی زنان به نوعی لذت بازی را دوباره به منصه ظهور می رساند.

بروس می گوید، روحیه ای که تیم زنان با آن به بازی نزدیک شد نیز متفاوت بود.

«مردم در مورد آن صحبت کرده اند [the team’s] اشتیاق، اینکه آنها معتبر هستند و با رسانه ها باز و واقعی هستند – هیچ صحبتی در شرکت وجود ندارد، آنها مایلند آسیب پذیر باشند.”

کیمیاگری خاصی از عوامل وجود دارد که جرقه انفجار علاقه را برمی انگیزد، اما بروس معتقد است که برخی از تحولات اخیر بیش از سایرین به آن دامن می زنند – پوشش تلویزیونی مناسب و حضور تیم هفت نفره راگبی زنان در المپیک (و کسب طلا). به نوبه خود، این به بازیکنان کاریزماتیکی مانند Ruby Tui فرصتی برای تقویت هواداران و ارتباط بین تیم و مردم داده است.

“احتمال برای تنظیم مجدد”

جنیفر کرتین، استاد سیاست و سیاست عمومی در دانشگاه اوکلند که در مورد مشارکت زنان با این ورزش تحقیق کرده است، می‌گوید که زنان مدت‌هاست که طرفداران و بازیکنان راگبی بوده‌اند. کرتین می‌گوید عکس‌هایی از زنانی وجود دارد که در دهه 1890 بازی می‌کردند، و علاوه بر تشویق از کنار، حمایت آنها شامل ساعت‌های بی‌شماری کار نامرئی است: جمع‌آوری کمک مالی، حمایت، و حمایت خانگی و عاطفی از بازیکنان.

“امید من در این جام جهانی این است که فراموش نکنیم – فراموشی جمعی – یا راگبی نیوزلند – در مورد این لحظه یا این سطح از حضور و اشتیاق برای بازی زنان وجود ندارد.”

کرتین امیدوار است که این جام جهانی راگبی به تیم کمک کند احترام و سرمایه گذاری که شایسته آن است را حفظ کند، در حالی که سوپر اضافه می کند که علاوه بر اینکه کار درستی است، شانس راگبی نیوزلند را برای “بازنشانی رابطه” نیز ارائه می دهد.

“راگبی زنان با همه چمدان های مردانه همراه نیست – مردانگی سمی به آن فرهنگ متصل است – اما این فضا در بازی زنان نیست.”

او می‌گوید که تقویت این دید و شکستن کلیشه‌ها در ورزش فیزیکی مهم است. من هیچ شباهتی با ریچی مک‌کاو ندارم [the former All Blacks captain]، بنابراین من هرگز از نظر عاطفی با او ارتباط برقرار نمی کنم.

بسیاری از مردم آنجا هستند که می گویند: من راگبی را دوست ندارم، اما راگبی زنان را دوست دارم و از نحوه بازی آنها خوشم می آید – خوب است، صادقانه است، و این به من یادآوری می کند که راگبی قبلا چه بوده است. .”