پاسخ ایران به اعتراضات مهسا امینی با ‘سرکوب قاطع’

به عنوان مال ایران بزرگترین اعتراضات ضد دولتی در سال های اخیر یورونیوز به پرسش اقتصاددان ادامه داد دارون آسموگولو در مورد اینکه رژیم هایی مانند تهران چگونه با قیام ها کنار می آیند.

آسموگولو گفت که ایران به اعتراضات – که با مرگ مهسا امینی پس از دستگیری او توسط پلیس اخلاق کشور به دلیل عدم رعایت حجاب مناسب و پوشیدن شلوار جین نازک انجام شد – با “سرکوب شدید” پاسخ داده است.

آیا ایران یک کشور شکست خورده است؟

آسموگولو به یورونیوز گفت: «من متخصص تاریخ ایران و مطمئناً درباره سیاست فعلی جمهوری اسلامی نیستم.

اما به نظر من، رژیم کنونی ایران رژیمی عمیقاً استخراج‌کننده و سرکوبگر بوده است. در چرا ملت ها شکست می خورندجیمز رابینسون و من رژیم‌های استخراجی را رژیم‌هایی تعریف می‌کنیم که منابع را از جمعیت خود استخراج می‌کنند تا نخبگان کوچکی را غنی کنند. این می تواند باشد [the] استخراج نفت یا سایر منابع طبیعی یا استخراج کلی از ارزش اقتصادی.

«بر اساس این تعریف، رژیم کنونی ایران یک رژیم استخراجی آشکار است.

«همچنین به نظر من بر اساس گزارش ها و تحقیقاتی که خوانده ام، دولت از قدرت خود برای غنی سازی نزدیکان رژیم استفاده کرده است.

“تاریخ مملو از رژیم‌های دیگر از این دست است، و بیشتر آنها در نهایت به دولت‌های شکست خورده تبدیل می‌شوند. نهادها از کار باز می‌ایستند و نخبگان هر روز درنده‌تر می‌شوند و نسبت به مصیبت مردم بی‌تفاوت می‌شوند. این مرحله‌ای است که اغلب خشونت و سرکوب بدتر ظاهر می‌شود.

بنابراین بله، من می ترسم که ایران به این سمت می رود.

ایران در دهه‌های اخیر در برابر همه درخواست‌های تغییر مسالمت‌آمیز مقاومت کرده است. آیا گزینه دیگری جز انقلاب باقی مانده است؟

“بله، این قرائت من از شواهد نیز خواهد بود. این نیز با تاریخ مطابقت دارد. اگر به تاریخ قرن نوزدهم نگاه کنید، موارد زیادی وجود دارد که در آن جنبش های اعتراضی باعث تغییر رژیم شده اند.

“هیچ یک از اینها آسان نبوده است، و در برخی موارد، تهدید به خشونت و خشونت واقعی رخ داده است. اما در کل، تغییر در بسیاری از موارد بدون انقلاب های خونین یا جنگ های داخلی رخ داده است.

با این حال، وقتی به رژیم‌های واقعاً سرکوبگر و استخراج‌کننده نگاه می‌کنید، مانند لیبی در زمان قذافی یا سوریه در زمان اسد، آنها به جنبش‌های اعتراضی با سرکوب گسترده پاسخ می‌دهند. این مورد در ایران نیز بوده است.

در واقع، ارزیابی من این است که جنبش‌های اعتراضی ایران بسیار صلح‌آمیزتر و نماینده جامعه مدنی نسبت به جنبش‌های لیبی یا سوریه بوده‌اند.

اما رژیم یک اینچ هم نداده است».

برخی در حال حاضر برای هدف قرار دادن نیروهای امنیتی ایران که به طرز وحشیانه ای با تظاهرکنندگان سرکوب کرده اند، استدلال می کنند. آیا این به معترضان کمک می کند تا به اهداف خود برسند؟

“در اینجا گزینه خوبی وجود ندارد. اگر رژیم ایران به استفاده از زور قاطع علیه معترضان ادامه دهد، چیز زیادی از اعتراضات بیرون نخواهد آمد و جان بیگناهان از دست خواهد رفت.

اما اگر معترضان در پاسخ، رادیکال شوند و شروع به استفاده از تاکتیک‌های خشونت‌آمیز کنند، احتمالاً به خشونت بیشتر رژیم و تلفات جانی و معیشتی بیشتر منجر خواهد شد.

من نمی‌خواهم کسی باشم که چنین انتخاب‌هایی می‌کند. غریزه من همیشه اعتراضات مسالمت‌آمیز است، با این امید که پس از مدتی، رژیم‌هایی که سرکوب خشونت‌آمیز معترضان را انجام می‌دهند، تمام مشروعیت خود را از دست بدهند و عناصر درون رژیم‌ها به فکر سازش باشند. اما این ممکن است در حال حاضر فقط یک تفکر امیدوارکننده در مورد ایران باشد.”

دلیل اصلی این بحران چیست؟

«فکر می‌کنم تاریخ‌دانان ایران و دانشمندان علوم سیاسی که در سیاست مدرن ایران تخصص دارند بهتر به این سؤال پاسخ دهند.

اما احساس من این است که چیزی در فرهنگ ملی کشور وجود ندارد که به چنین نتایجی منجر شود.

«در عوض، ایران در ایجاد نهادهای دموکراتیک در جهان در حال توسعه پیشرو بود که متأسفانه با حمایت آمریکا سرنگون شد و حتی بدتر از آن.

“آنچه پس از آن یک رژیم فاسد و سرکوبگر در زمان شاه بود، و هنگامی که این رژیم سرنگون شد، یک رژیم به همان اندازه سرکوبگر به جای آن ظهور کرد. دهه ها سرکوب و دولت غیر نماینده زمینه را برای فساد بدتر و بدتر و سرکوب هرچه بیشتر وحشیانه تر آماده می کند. .

“این خبر بد است.

“خبر خوب این است که چون این ویژگی اجتناب ناپذیر فرهنگ کشور نیست، می تواند تغییر کند. مدتی طول می کشد تا تغییر کند و اولین قدم ساختن موسسات بهتر است که همانطور که گفته ام آسان نیست. اما ممکن است اتفاق بیفتد و این دلیلی برای خوش بینی محتاطانه است.”

ایران به عنوان تولیدکننده بزرگ نفت چه نقشی در این بحران ایفا می کند؟

نفت کارها را پیچیده می کند. زمانی که به منابعی دسترسی پیدا کردید که می توانید بدون پیشرفت های تکنولوژیکی عمده و همکاری مردم از آنها بهره برداری کنید، رفتار درنده و فاسد آسان تر و امکان پذیرتر می شود. برخی از مردم این را به عنوان “نفرین منابع” توصیف کرده اند. درست نیست، نروژ نیز یک کشور نفتی است و میادین نفتی خود را تحت حاکمیت بسیار دموکراتیک توسعه داده است و از درآمدهای آن نه برای ثروتمند کردن نخبگان محدود یا نزدیکان رژیم، بلکه مردم نروژ استفاده کرده است. موسساتی که یک کشور دارد اهمیت زیادی دارد.

تهران هشدار داده است که بدون رژیم فعلی، ایران ممکن است به سوریه دیگری تبدیل شود. آیا این مورد است؟

“هر رژیم سرکوبگر بهانه می کند که اگر سرکوب کاهش یابد، جنگ داخلی و هرج و مرج رخ می دهد. اغلب اینها فقط همین هستند، بهانه هایی. اما این درست است که پس از سقوط یک رژیم سرکوبگر طولانی مدت، گاهی اوقات سال ها بی ثباتی رخ می دهد. “

اگر رژیم فعلی سقوط کند، یک دولت جدید چقدر سریع می تواند بحران های متعدد ایران را حل کند؟

«بله، بحران‌های پیش روی ایران شدید است. نه، من فکر نمی‌کنم که انتظار داشته باشیم که یک دولت جدید بتواند به طور معجزه آسایی آن‌ها را ظرف یک یا دو سال حل کند، واقع بینانه نیست.

مردم ایران متأسفانه سال‌ها سختی را متحمل خواهند شد.

اما نه، این بدان معنا نیست که ایران نمی تواند آینده بهتری با دولت بهتر و نهادهای قوی تر و فراگیرتر بسازد.

“در واقع، من متقاعد شده ام که می تواند.”

برخی از کشورهای اروپایی خواستار قطع روابط با تهران و اخراج سفرای ایران هستند. آیا این به جنبش اعتراضی کمک می کند؟

اتخاذ مواضع سخت‌گیرانه‌تر علیه رژیم، هزینه‌ها و منافعی را در پی دارد.