“این یک معجزه است که من اینجا هستم”: امداد رسانی در روستای آزاد شده در نزدیکی خرسون | اوکراین

نikolai Bohun نقطه ای را نشان داد که تاکسی تراکتور در زمین سیب زمینی او فرود آمد. نه چندان دور از لاشه فلزی آبی یک تایر غول پیکر بود. هر دو شیء ماه گذشته پس از فرود یک موشک اس-300 روسی بر روی ساختمان کشاورزی مجاور بر فراز جاده به پرواز درآمدند. این حمله در ساعت 3:15 بامداد رخ داد. بوهون گفت: “این یک معجزه است که من اینجا هستم.”

او و همسرش، لوبوف، در مالا اولکساندریوکا، روستایی در خط مقدم در استان کرسون جنوبی اوکراین زندگی می کنند. در ماه مارس، سربازان روسی با ایجاد پست های بازرسی و پارک کردن تانک های خود در پشت یک مدرسه، وارد عمل شدند. سربازان جمهوری خودخوانده مردم دونتسک (DNR) به محله زمانی آرام بوهون در خیابان مدرسه نقل مکان کردند.

ارتش اوکراین هر از چندگاهی به سمت اشغالگران روس موشک‌هایی شلیک می‌کرد. در تابستان، یک بمب دیوار بوهون و یک خانه بیرونی را خراب کرد. یکی دیگر در آلونک سقوط کرد و بیشتر جوجه هایش را کشت. پس از آن سگ او ناشنوا بود. بوهون تکه های موشک را جمع کرد و در کنار انبار گردو و به خود گذاشت. او گفت: “هنوز دارم ترکش را در تکه پیازم پیدا می کنم.”

روس ها مالا اولکساندریوکا را در 5 اکتبر ترک کردند و حدود 6 مایل (10 کیلومتر) در جاده حرکت کردند. اوایل این هفته صدای نبرد همه جا شنیده می شد. صدای خمپاره دائمی از توپخانه و خمپاره های اوکراینی در حال خروج بود. اواخر صبح سه‌شنبه، دو موشک روسی با صدای رعد و برق وحشتناکی بر روی سقف بوهون فریاد زدند. یکی در همان نزدیکی رفت. دیگری این کار را نکرد.

سپس در روز چهارشنبه، وزیر دفاع روسیه، سرگئی شویگو، اعلام کرد که ارتش خود را از شهر خرسون و شهرک های روستایی در امتداد ساحل غربی رودخانه دنیپرو خارج می کند. این یک شکست استراتژیک مهم برای مسکو بود، پس از تلاش ناموفق در بهار برای تسخیر کیف و ضدحمله اواخر تابستان اوکراین در خارکف. این خروج پنج هفته پس از آن صورت گرفت که پوتین این سرزمین را ضمیمه کرد و گفت که این سرزمین “برای همیشه” روسیه است.

از آن زمان نیروهای اوکراینی به تدریج جوامع نزدیک به خط مقدم موجود را آزاد کردند. در برخی نقاط، مردم محلی پرچم اوکراین را خودشان برافراشته‌اند.

پرسنل نظامی دشمن در حال جمع کردن وسایل و رفتن هستند. خط دفاعی جدید روسیه در امتداد کرانه شرقی دنیپرو در حال ایجاد است.

در ساعات اولیه بامداد جمعه، نیروهای اوکراینی نیروهای روسی را در حالی که قصد فرار داشتند، کوبیدند. به گفته کانال های محلی تلگرام، چندین انفجار در ایستگاه برق آبی کاخوفکا، نقطه عبور بر فراز دنیپرو در کنار شهر نوا کاخوفکا رخ داده است. وبلاگ نویسان ارتش روسیه پیشنهاد کردند که 20000 سرباز عملاً در خرسون و اطراف آن در ساحل راست به دام افتاده اند.

برخی می ترسند کرملین اکنون به دنبال تخریب شهر باشد و بندر را به ماریوپل دیگری تبدیل کند. اما بعداً هر اتفاقی که بیفتد، به نظر می رسد که جنگ به آرامی اما مطمئناً به نفع اوکراین می چرخد.

هالینا لوگووا، رئیس اداره نظامی شهر خرسون، گفت که کامیون ها و خودروهای زرهی روسی در حال عقب نشینی هستند. او با این حال تاکید کرد: «برخی از نیروها می مانند. ما باید مراقب باشیم. همه چیز زمان می برد.» او گفت که تقریباً 70,000 نفر از ساکنان شهر با دنیای خارج قطع شده بودند، بدون اتصال تلفنی به مدت یک هفته، منبع برق ناقص و داروی کمی.

در مالا اولکساندریوکا، بوهون گفت که اکنون بزرگترین آرزویش صلح است. او گفت: «خرسون اوکراین است، کریمه قابل بحث است. وی افزود که جنگ تلفات شخصی زیادی را به همراه داشته است. او با گریه گفت که نوه 23 ساله محبوبش ماکسیم در ماه آوریل هنگام نبرد با ارتش اوکراین در نزدیکی اودسا کشته شد. با نزدیک شدن به زمستان روستای او بدون برق، گاز و گرمایش مرکزی بود.

روس‌های در حال خروج یک آشفتگی حیرت‌انگیز را پشت سر گذاشته‌اند. در یک ایست بازرسی متروکه، سربازان پوتین یک سوراخ روباه را با استفاده از جعبه‌های مهمات سبز ساخته بودند. یک کیسه خواب، پاکت های سیگار دور ریخته و یک چکمه انفرادی بود. در همان نزدیکی یک سلاح ضد تانک و یک طبل نفتی که با نشان قرمز و سفید شرکت انرژی روسیه لوک اویل نشان داده شده بود، قرار داشت.

در برخی از روستاها حتی یک مغازه، داروخانه یا قهوه خانه باقی نمانده است. خانه ها و مشاغل پودر شده اند. جاده منتهی به خط مقدم رودخانه اینهولتس پر از نی های پیچ خورده و منظره ای زیبا پر از کلبه های بدون سقف و دکل های برق ضعیف را دنبال می کند. یک نفربر زرهی سوخته روسی در میدانی نشسته است، نه چندان دور از خودروی متروکه ای که با علامت “V” مشخص شده است، که نشانه تهاجم متزلزل پوتین است.

نادیا کوتولا، همسایه بوهون، گفت که او دهانه به جا مانده از حمله موشکی شبانه S-300 در ماه اکتبر را اندازه گیری کرده است – همان چیزی که روی تراکتور فرود آمد. این سوراخ 5 متر عمق داشت و درست آن سوی حصار چوبی او قابل مشاهده بود. او گفت دو سرباز DNR در خانه او زندگی می کردند. آنها رفتار خوبی داشتند و بسیار مذهبی بودند. آنها کتاب مقدس و یک بسته قهوه را پشت سر گذاشتند. همه آنها بد نبودند،” او پیشنهاد کرد.

سربازان گرسنه DNR در ماه مارس در Bohun را زدند و برای غذا گدایی کردند. گفتند پنج روز است که نان ندیده اند. «از آنها پرسیدم اینجا چه کار می‌کنند. گفتند: ما به دستورات عمل می کنیم. آنها به من گفتند: “اگر فرمانده ما نبود، تا الان به خانه رفته بودیم.” ما خوش شانس بودیم که آنها بدتر نبودند.»

جنگ برای حیوانات نیز یک فاجعه بوده است. پسر بوهون، آندری، معلم طراحی و کارگردان آماتور تئاتر، گفت که مین چندین گاو روستا را منفجر کرده است. سگ های گرسنه بیشتر اردک ها را خوردند. او گفت: «مثل چرنوبیل بود» و افزود که بلافاصله پس از اشغال گریخت. او گفت که در آن زمان، روس ها معتقد بودند که برای مدت نامعلومی خواهند ماند.

آندری مدرسه ابتدایی را نشان داد که سربازان هفت ماه در آن زندگی کرده بودند. تمام شیشه هایش شکسته بود. یک پرتابه از پشت بام بیرون زد. در پشت ساختمان یک بلوک دوش دست ساز وجود داشت. وسایل نقلیه رها شده و آثار شبح مانندی که توسط تانک ها به جا مانده بود. «فرزندانم اینجا درس می‌خواندند. سربازان از آن برای داشتن دیسکو با زنان استفاده می کردند. شما می توانید موسیقی را شنبه عصر بشنوید.

روس ها پایگاه دیگری در کاخ فرهنگ، در روستای همسایه Velyka Oleksandrivka ایجاد کردند. نیکولای گفت که پیش از این چندین اثر از جمله نمایشی به نام سولاریس پس از فیلم کارگردان روسی آندری تارکوفسکی در آنجا اجرا کرده است. وقتی جنگ شروع شد، دو پروژکتور را زیر لباس‌ها پنهان کرد. سربازان یکی را دزدیدند اما دیگری را پیدا نکردند.

آنها مجسمه شاعر ملی اوکراین، تاراس شوچنکو را محو کردند و ستونی شکسته بر جای گذاشتند. پس از رفتن آنها، مردم محلی متوجه شدند که کاخ به غار علاءالدین از وسایل خانه دزدیده شده تبدیل شده است. ماشین های لباسشویی روی هم انباشته شده بودند. یک زن دستگاه خود را پیدا کرد. او گواهی مالکیت ارائه کرد. نیکولای گفت پلیس اوکراین آن را به او پس داد.

در میان تسکین عقب‌نشینی مسکو، داستان‌هایی از وحشت و از دست دادن وجود داشت. دادستان های محلی گفتند که اجساد بیشتری را در این هفته از غیرنظامیان کشته شده توسط ارتش روسیه پیدا کرده اند. این همان الگوی تلخی بود که در سایر مناطق اشغالی از جمله حومه کیف بوچا مشاهده شد. مردم محلی گفتند که حداقل پنج نفر در روستای منطقه خرسون در آرخانهلسکه اعدام شدند. یکی مرد مستی بود که دستور توقف را نادیده گرفت.

بقیه – دو زوج متاهل – پس از مشاهده غارت خانه‌های شخصی توسط سربازان روسی هدف گلوله قرار گرفتند. لنا اسلوژینسایا گفت که آنها برادرش کولیا و همسرش تانیا را در 23 اوت به قتل رساندند. کولیا آنها را دید که از بالکن همسایه لباس ها را به پایین پرت کردند. شب هنگام وارد خانه او شدند و او را کشتند.

لوبوف کراوچنکو مهاجمان را زامبی توصیف کرد. آنها گفتند که آمده اند ما را آزاد کنند و ما آمریکایی هستیم و بندریوتسیاو با اشاره به رهبر ملی گرای مبارز اوکراینی استپان باندرا گفت. او افزود: آنها همه چیز را دزدیدند. لباس زنانه، تلویزیون و وسایل بچه گانه. آنها آن را در خودروهای زرهی خود قرار دادند.»

کراوچنکو گفت که روستای او 10 چرخش نظامی وحشیانه را تجربه کرده است. هر واحد جدید روسی تمام اقلام باقیمانده را به سرقت می برد و با آنها می رفت. وقتی پسران اوکراینی ما وارد شدند، گریه کردم. لحظه فوق العاده ای بود. مردم هنگام آمدن اشغالگران خانه های خود را ترک نمی کردند، زیرا ما اقوام برای نگهداری یا گاو برای تغذیه داشتیم. ما همه طرفدار اوکراین هستیم.»

نیکلای بوهون در خیابان مدرسه بازگشت، پس از ماه‌ها که پرچم‌ها و نقشه‌ها با سرعت سرگیجه‌آور تغییر کرده بودند، گفت که قصد ندارد جایی برود. گفت: «77 ساله هستم. قبرستان ته باغ من است. وقتی زمانش برسد، به آنجا می‌روم.»