مارلی پکر از انگلیس: “به محض اینکه از این خط عبور می کنم، یک سوئیچ وارد من می شود” | تیم اتحادیه راگبی زنان انگلیس

Eحتی تماشایی ترین فینال جام جهانی راگبی برای مطابقت با ارتفاعات رفیع که توسط پدربزرگ بی باک مارلی پکر در این هفته افزایش یافته است، تلاش خواهد کرد. کن پکر 85 ساله است، اما این باعث نشد که او از برج آسمان، بلندترین ساختمان نیوزلند، که فقط به چند کابل نازک متصل است، بپرد. اگر انگلیس همان روحیه سرسختانه و قابل انجام را در ادن پارک نشان دهد، بقیه از خودشان مراقبت خواهند کرد.

نوه جنگجوی او که برای سومین فینال متوالی جام جهانی خود را آماده می کرد، مانند بقیه حیرت زده و تحت تاثیر قرار گرفت. «ما نمی توانستیم آن را باور کنیم. آنها آمدند و گفتند هر کس بالای 75 سال سن دارد می تواند آزاد شود. برای عینکش یک چیز مخصوص به او دادند تا از سرش نیفتد و او رفت. او آن را دوست داشت. وقتی عصر بعد از ظهر از کنار آن رد شدیم، او به بالا نگاه می کرد و می گفت: “باورم نمی شود از آن پریدم.”

به خانواده پکر خوش آمدید که غیرممکن برایشان چیزی نیست. قبل از بازنشستگی، کن به ساخت هلیکوپتر در کارخانه Westland در Yeovil کمک کرد و می توان گفت که مارلی نقش مشابهی را برای انگلستان ایفا می کند، و متخصص در مهره ها و پیچ های غیر جذابی است که تیمش را به پرواز در می آورد. به‌عنوان یک حضور حیاتی، شکارچی غیرقانونی و انرژی‌دهنده همه‌جانبه، پکر در مورد اینکه آیا رزهای سرخ می‌توانند در صدر جهان قرار گیرند یا خیر، حرف بزرگی خواهد داشت.

تماشای تماس او که ظاهراً از عواقب آن غافل است، به این معناست که آیا او حتی احساس درد می کند یا خیر. پاسخ، عجیب، بله و خیر است. “من در خارج از زمین کمی آدم بداخلاق هستم. من یک سلبریتی هستم بدترین کابوس من خواهد بود. من خزنده های خزنده را دوست ندارم. سرد بودن را هم دوست ندارم. اما وقتی در زمین هستم کاملاً خوب هستم. به محض عبور از آن خط، یک سوئیچ داخل من می رود. من ممکن است کتک بخورم و کبود شوم و شما هنوز هم باید مرا بکشید.”

او همچنین تنها مادر این تیم گل سرخ است، با یک پسر دو ساله که به خانه بازگشته است. اگر 11500 مایل دور بودن به مدت شش هفته همیشه ساده نبوده است – «دلم برای او تنگ شده بود اما الان مستقیماً در خانه هستیم» – تماس‌های منظم آن‌ها تسلی بخش بوده است. امروز صبح او کتاب اژدهاش را بیرون آورده بود و رنگ اژدها را به من می گفت. او مرا مومی پیکل صدا می‌کند، اگرچه گاهی اوقات برای فیس‌تایم سخت است، زیرا او دوست دارد دکمه‌های قرمز را فشار دهد. باید به او بگویم، “الیور، تلفن را روی من نگذار.”

شاید به همان اندازه که پکر 33 ساله در آستانه برنده شدن هشتاد و نهمین بازی خود است و می داند که چگونه قبل از یک مسابقه بزرگ روشن و خاموش شود. آن دو فینال گذشته – یک برد، یک باخت – همچنین به او چیزهای زیادی در مورد استفاده از روز آموخت. “اولین بار [in 2014] من یک شلاق زن جوان بودم. من و الکس متیوز فقط برای گذراندن اوقات خوش آنجا بودیم … می توانم به یاد بیاورم که بعد از اعلام انتخاب برای فینال با هم دور اتاقمان می پریدیم. من شروع کردم و او روی نیمکت بود. اگر پنج هفته قبل از ما می‌پرسیدید، هرگز فکر نمی‌کردیم این اتفاق بیفتد.»

حتی بهتر از آن لحظه مورد علاقه دیگر او در آن تورنمنت، اندکی پس از روی نیمکت آمدن مقابل ایرلند در نیمه نهایی و انجام دو تلاش بود. پنج دقیقه قبل از سوت پایان، می دانستی که تیم بسیار خاصی است. چیزی کلیک کرده بود و من قبلاً در یک تیم چنین احساسی نداشتم. می‌دانستم که با حضور در فینال 2014 مقابل کانادا، هرگز آن را نمی‌بازیم.»

تجربه سال 2017 بسیار متفاوت بود، نیوزیلند در نیمه اول با نتیجه 17-10 به پیروزی رسید و 41-32 پیروز شد. ما 16 یا 17 بازی را بدون شکست در آن جام جهانی پشت سر گذاشتیم. فکر می‌کردیم در مکان بسیار خوبی هستیم و نیمه اول زمین عالی بود. اما نیوزلند می‌دانست که بازی انتخابی آنها پاشنه آشیل ماست. ما شروع کردیم به یک احساس خزنده که دارد از بین می رود – و سپس من را پیاده کردند و هیچ کنترلی بر هیچ چیز نداشتم. آیا در سال 2017 از جهات خاصی به اندازه کافی عمیق به خود نگاه می کردیم؟ در هر صورت، تیم بهتر در شب پیروز شد.»

با این حال، این بار، پکر و هم تیمی هایش چشمانشان را محکم به این جایزه دوخته اند. نیمه نهایی مقابل کانادا ممکن است گاهی اوقات پرتنش بوده باشد، اما تیم ملی انگلیس فکر می کند که تیمش در فینال شکست خواهد خورد. «شما مثل شانسی که داشتیم، یک برد پیروز پیدا نمی کنید. فقط باید مطمئن شویم که خودمان هستیم. من نگران نیوزلند نیستم. آنها چندین جام جهانی را برده اند و ما در حیاط پشتی آنها هستیم. اما من بخشی از تیمی بودم که قبلاً آنها را در اینجا شکست داده است. ما همچنین در محیط های خصمانه در فرانسه بازی کرده ایم، بنابراین می دانیم که چگونه است. ما فقط می دانیم که باید شروع خوبی داشته باشیم، جدول امتیازات را ثابت نگه داریم و در تمام جنبه های بازی خود فیزیکی باشیم.”

و وقتی اوضاع سخت شود، مثال پدربزرگ بلند پرواز او تنها انگیزه او نخواهد بود. من به اینجا نیامده ام تا سال 2017 را تکرار کنم. می خواهم با چیزی که در پنج سال گذشته برای آن تمرین کرده ام به خانه برگردم. برای من همه چیز یا هیچ است. 80 دقیقه است و فقط مهم این است که آیا با جام و مدال طلا به خانه می رویم یا بازنده به خانه می رویم. هیچ کس مقام دوم را به یاد نمی آورد.»