دورین لارنس عواطف عاطفی جویای عدالت برای پسرش استفن | استیون لارنس

دورین لارنس که از زمان کشته شدن پسرش در یک حمله نژادپرستانه در سال 1993 به طور خستگی ناپذیری برای عدالت و برابری مبارزه کرده است، برای اولین بار صراحتاً در مورد یافتن قدرت درونی خود پس از قتل وحشیانه ای که بریتانیا را تسخیر کرد صحبت کرد.

در دوره آموزشی استاد بی‌بی‌سی که در روز پنجشنبه منتشر شد، لیدی لارنس به این فکر می‌کند که در کانون توجه قرار گرفته و مجبور است علناً برای پسرش استفن، 18 ساله، که نزدیک به 30 سال پیش در حال انتظار برای اتوبوس در التهام، در جنوب لندن، با چاقو زخمی شد، عزاداری کند.

لارنس در یکی از قسمت‌ها می‌گوید: «مدتی طول کشید تا در صحبت کردن در مورد اتفاقی که برای استفن رخ داده بود، احساس راحتی کنم. “در ابتدا خیلی خام بود، خیلی زود بود که بتوانم افکارم را برای کسی پردازش کنم.”

لارنس که در دوره سه ساعته بی‌بی‌سی صحبت می‌کرد، از تصمیم تاخیری خود برای درمان، احساس سندروم فریبنده و احساس گناه که در شب قتل پسرش در آنجا نبوده است، خودداری می‌کند.

لارنس روز پنجشنبه در برنامه امروز رادیو 4 بی‌بی‌سی گفت: «مواقعی وجود دارد که فکر می‌کنید نمی‌توانید ادامه دهید، اما بعد فقط به کسی فکر می‌کنید که برایش می‌جنگید و به این واقعیت که استفن صدایی نداشت.» .

او گفت: «من باید صدای او باشم و درباره بی عدالتی صحبت کنم.

در سال‌های پس از قتل استفن، تحقیقات مکفرسون در سال 1999 به این نتیجه رسید که نژادپرستی نهادی به شکست پلیس متروپولیتن در آوردن مهاجمان به عدالت کمک کرده است. در سال 2012 دو مرد به نام های گری دابسون و دیوید نوریس به جرم قتل زندانی شدند.

لارنس بعداً یک همتای مادام العمر شد و یک OBE دریافت کرد. او با همسرش نویل، بنیاد خیریه استیون لارنس را تأسیس کرد که اکنون طرحی برای همه نامیده می شود، و هم عضو هیئت مدیره و شورای سازمان حقوق بشر لیبرتی است و هم حامی خیریه جنایات نفرت است. توقف نفرت بریتانیا.

او می‌گوید در حالی که از دست دادن پسرش چیزی نیست که لارنس بتواند به آن فکر نکند، اما با گذشت زمان درد کمتر شده است.

هنگامی که تودی از او پرسیده شد که چگونه توانسته است ادامه دهد، لارنس گفت که از دو منبع قدرت گرفته است: مبارزه برای عدالت برای استفن و الگوبرداری از رفتار خود از رفتار مادربزرگ جامائیکایی‌اش.

لارنس به یک ضرب المثل قدیمی جامائیکایی اشاره کرد که “ما دوست داریم اما تلاوه داریم” –

که او آن را برابر با ایستادن در برابر ناملایمات با وجود جثه کوچکش می دانست. او گفت که این موقعیتی بود که باید پس از قتل استفان به عهده می گرفت تا صحبت کند و عدالت را طلب کند. او گفت که در غیر این صورت نام او فراموش می شد.

او گفت: «می‌خواستم مطمئن شوم که نام او و آنچه که او برای آن ایستاده است و چگونه می‌توانیم به جوانان دیگر کمک کنیم، زیرا آنها حق زندگی دارند و استفان از آن محروم شد.

لارنس که برای حضور در پنل های وزارت کشور و خدمات پلیس انتخاب شده است، گفت که نژادپرستی که در نیروی پلیس امروز وجود داشت او را به مرگ پسرش بازگرداند.

او گفت: “او به عنوان یک انسان دیده نمی شد و ما نیز دیده نمی شدیم.”

او در یکی از قسمت‌های این دوره می‌گوید: «آنچه برای استفن اتفاق افتاد وحشتناک بود و من این آرزو را برای هیچ‌کس نمی‌کردم، اما وقتی به اتفاقاتی که برای استفن افتاد نگاه می‌کنم، فکر می‌کنم کمی با آن آرامش پیدا می‌کنم». . این همان چیزی است که کمک کرده است: نگاه کردن به نکات مثبت.