جذابیت عرفانی ثقلین مشتاق پاکستان را به پیروزی از طریق غریزه القا می کند | تیم کریکت پاکستان

«تیهارولد پینتر گفت: اشتباهی که آنها مرتکب می شوند این است که تلاش می کنند با بهترین ابزارها منبع زخم را تعیین و محاسبه کنند. او در مورد کریکت (آن زمان) صحبت نمی کرد، اما این کلمات هنوز با تماشای بازی پاکستان در این جام جهانی T20 به ذهن خطور می کند.

شش هفته پیش یا بیشتر، آنها در یک مسابقه بیست 20 در کراچی انگلیس را با ده ویکت شکست دادند. حال و هوای ورزشگاه بعد از بازی آن شب گیج کننده بود، حتی کمی هذیان. یک روز بعد، انگلیس در یک پیروزی 63 ران که 20 دقیقه پس از اینینگ دوم به پایان رسید، آنها را به شدت شکست داد و البته روحیه نیز تغییر کرد. ترش و ناامید شد.

اواخر آن شب، ثقلین مشتاق، سرمربی پاکستان، برای کنفرانس مطبوعاتی پس از بازی خود را روی صندلی نشاند، رسانه‌های مشتاق در مقابل او پخش شدند و آماده بودند تا او را در مورد چه‌ها، چراها، و چه‌ها تحت فشار قرار دهند. شکست مشتاق شروع کرد به صحبت کردن، صحبت کردن، و صحبت کردن، و با آرامش، در بهترین بخش 10 دقیقه متوالی، در یک مونولوگ طولانی و بدون وقفه به صحبت کردن ادامه داد. برخی از روزنامه‌نگاران در اتاق لبخند می‌زدند، برخی پوزخند می‌زدند، برخی فقط گیج بودند، مانند اکثر مطبوعات انگلیسی که همگی با ابروهای بالا به هم نگاه می‌کردند و نمی‌دانستند که او دقیقاً در مورد چیست.

شما می توانید مقداری از آن را از زبان بدن او دریافت کنید، اما بقیه واقعاً به ترجمه نیاز داشتند. پس از آن، یک سخنران مسلط اردو در گروه متوجه شد که واقعاً نمی تواند شروع به توضیح آن کند. به گفته او، همه اینها به سرنوشت مربوط می شود، اما نیاز به گوش دادن مکرر دارد تا حتی شروع به ترجمه دقیق شود. بعداً چیزی شبیه به “روز و شب، تابستان و زمستان، باران، همه آنها طبیعی هستند.” ورزش هم همینطور است. برد و باخت همیشه وجود خواهد داشت. ما باید آن را بپذیریم و انجام می دهیم. این قانون طبیعت است، در کنترل ما نیست، پس چه کار دیگری می توانیم بکنیم؟ کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که نیت داشته باشیم، برای بقیه فقط می‌توانیم دعا کنیم.»

که تغییری را نسبت به معمول ایجاد کرد “خب البته پسرها ناامید هستند اما ما یک شبه تبدیل به طرف بدی نشدیم”. مشتاق در رسانه‌ها به این موضوع اشاره‌های محبت آمیزی داشت و شاید برای سرمربی کمی پرمحتوا بود که بگوید این فقط کیسمت است. اما برای او نتیجه داده است. شش هفته بعد، تیم پاکستان او برای اولین بار از سال 2009 در فینال مسابقات جهانی T20 حضور دارد. آنها در مسابقات زمین خوردند و به طور تصادفی در این مسابقات شکست خوردند، آنها یک بازی را مقابل هند باختند که در آخرین اوور یک تماس بدون توپ را نشان داد، و در بازی دیگر یک بازی دیگر را شکست داد. در مقابل زیمبابوه زمانی که آنها به نحوی دو ران کمتر از کوچکترین مجموع دفاعی که در مسابقات داشته اند، به پایان رسیدند.

آنها فقط به این دلیل به نیمه نهایی رسیدند که هلند آفریقای جنوبی را شکست داد. دستیار مربی آنها متیو هیدن در صحبت های تیمش یکشنبه گذشته گفت: “ما فقط به دلیل یک معجزه اینجا هستیم.” او ادامه داد: «کریکت T20 یکی از آن بازی‌هایی است که می‌توانید بیش از حد تمرین کنید، بیش از حد فکر کنید و برای آن برنامه‌ریزی کنید. ما تعهد و باور داریم، سپس جادو آشکار می شود. هیدن در مورد اینکه چقدر به راهی که آنها یک روز مرخصی گرفته بودند افتخار می کرد. سپس به بازیکنان گفت که بروند “کریکت فراموشکار” بازی کنند زیرا “چه کسی اهمیت می دهد که در سه هفته گذشته چه اتفاقی افتاده است؟”

صرف نظر از این، چیزی بسیار جذاب در مورد این رنگ عرفانی در مربیگری پاکستان وجود دارد، به خصوص در قالبی از ورزش که چنان در اعداد و ارقام فرو رفته است که به نظر می رسد یک آمار جدید برای آخرین متغیر وجود دارد، گویی، بله، منبع زخم را می توان با بهترین ابزار، درصد شات کاذب، نقشه های زمین و احتمال برد تعیین و محاسبه کرد. در عوض یک تیم پاکستانی است که به طور غریزی تشویق به بازی می شود. بله، آنها بدون شک یک تحلیلگر عالی دارند که در پشت صحنه نیز برای آنها کار می کند، اما با این حال، در یک تورنمنت پر از پیچ و خم، رویکرد آنها به کریکت نتیجه می دهد.

این جادو در نیمه نهایی آنها مقابل نیوزلند وجود داشت. در همان اوور اول بود که فین آلن توپ اولیه شاهین شاه افریدی را به مدت چهار به زمین زد. آفریدی طوری لبخند زد که گویی می دانست بهتر از اوست، تصمیم گرفت دوباره همان تحویل را کاسه کند، این بار فقط کمی صاف تر، و آنقدر قانع کننده آلن را شکست داد که داور داور ماریس اراسموس احساس کرد باید او را بیرون بگذارد. اراسموس آن یکی را اشتباه گرفت، یک لبه داخلی وجود داشت، اما لبه بعدی نه، که دوباره همان توپ بود و آلن استون را مرده به دام انداخت. دوباره آنجا بود که بابر اعظم بعد از اینکه دوون کانوی او را رها کرد به بولینگ حمله کرد. با وجود تمام برنامه ریزی ها و آماده سازی ها، بازی همچنان به نحوه برخورد بازیکنان با خود در آن لحظات می پردازد.

آنها همیشه تیمی با درخشش هستند که بازی‌هایشان بر حسب مناسبت کم و زیاد می‌شود. این همان چیزی است که ثقلین می تواند آن را قانون طبیعت بنامد.