دیدگاه گاردین در مورد تامین مالی آب و هوا: یک گذار سبز نیاز به بودجه دارد | سرمقاله

مدور شدن از سوخت‌های فسیلی و انرژی‌های کم کربن تنها راه ایمن نگه داشتن سیاره ما برای نسل‌های آینده است. خوشبختانه این انتقال آغاز شده است، اما فاصله زیادی در پیش دارد. و انواع تغییرات مورد نیاز هزینه دارد. توسعه فناوری جدید همواره نیازمند سرمایه گذاری بوده است. این امر در مورد تولید انرژی‌های تجدیدپذیر و تغییرات بی‌شماری در شیوه زندگی که پس از دور شدن از زغال‌سنگ، نفت و گاز رخ می‌دهد، صدق می‌کند. خودروهای برقی و سایر وسایل حمل و نقل یکی از این نمونه ها هستند. بسته بندی برای جایگزینی پلاستیک (که از روغن به دست می آید) یکی دیگر از موارد است. همچنین برای محافظت از جوامع در برابر آسیب های ناشی از گرمایش جهانی که قبلاً رخ داده است، و کمک به آنها برای سازگاری با شرایط تغییر یافته، به منابع نیاز است.

گزارش جدید ارائه شده در اجلاس آب و هوا سازمان ملل متحد Cop27 می گوید که اگر کشورهای در حال توسعه تغییرات لازم را ایجاد کنند، تا سال 2030 به حدود 2 تریلیون دلار (1.75 تریلیون پوند) در سال نیاز است. یکی از نویسندگان، نیکلاس استرن، به نقش حیاتی بانک جهانی و همچنین دولت‌های غربی در هدایت مالی و کاهش هزینه سرمایه برای سرمایه‌گذاران اشاره کرد (بانک‌ها معمولاً به دلیل ریسک‌های درک شده، سود بیشتری از سرمایه‌گذاری در کشورهای فقیر دریافت می‌کنند). .

تعهدی که در سال 2009 مبنی بر تامین مالی 100 میلیارد دلاری سالانه از کشورهای ثروتمند به کشورهای فقیرتر داده شد، شکسته شد. اما کشورهای در حال توسعه برای اولین بار موفق شده اند ضرر و زیان را به دستور کار رسمی پلیس وارد کنند. تاکنون، پنج کشور اروپایی موافقت کرده‌اند که در صندوقی برای کمک به کشورهای آسیب‌پذیر در مدیریت اثرات مخرب گرمایش جهانی مشارکت کنند. این تعهدات استقبال می شود، اما ناکافی است.

سه روز اول کنفرانس شاهد سخنان تاولناکی از سوی رهبران کشورهای آسیب پذیر بود که می دانند Cop27 بهترین فرصت آنها برای شنیدن است. اما شرایط چیزی جز خوشبختی نیست، زیرا کار بعدی در مورد انتشار گازهای گلخانه ای که سال گذشته در گلاسکو وعده داده شده بود، عمدتاً انجام نشد. پیشرفت بیشتر در زمینه ضرر و زیان و سایر سازوکارها برای حمایت از انتقال سبز در کشورهایی که کمترین هزینه را دارند، بهترین نتیجه مذاکرات خواهد بود. تاکنون، بودجه از سازگاری و کاهش انتشار منحرف شده است – به این معنی که فقیرترین کشورها (با کمترین میزان انتشار) کمترین میزان را دریافت کرده اند.

انتشار کربن، و سیاره ای که به طور خطرناکی در حال گرم شدن است، محصول جانبی راه توسعه جهان ثروتمند است. از زمان صنعتی شدن، ما راه خود را به سوی ثروت سوزانده ایم. خوشبختانه، اکنون می دانیم که جایگزین هایی برای این الگوی مخرب وجود دارد. انرژی های تجدیدپذیر، همراه با تغییرات اجتماعی با هدف محدود کردن برخی از اشکال مصرف، در قلب این دفترچه قرار دارد.

هدایت مالی به سمت کشورهایی که به آن نیاز دارند، اگر بخواهند در این نسخه سبزتر توسعه پیشگام شوند، نمی تواند فوری تر باشد، همانطور که سیل اخیر در پاکستان به طرز غم انگیزی نشان داد. این یک الزام اخلاقی است، زیرا مردم و مکان‌هایی که بیشتر در معرض خطر اضطراری آب‌وهوایی هستند، کسانی هستند که کمترین تلاش را برای ایجاد آن انجام داده‌اند. اما این به نفع همه ما و در دنیای به هم پیوسته ما است که تا آنجا که می توانیم گرمایش جهانی را محدود کنیم. ما دهه‌ها را به دلیل رفتار بازدارنده منافع شخصی (عمدتاً صنایع و دولت‌های سوخت فسیلی) تلف کرده‌ایم، اما همچنین ایدئولوگ‌ها متقاعد شده‌اند که بازارها، بدون هدایت دولت‌ها، مسیر درستی را انتخاب خواهند کرد.

دولت ها می دانند که این اشتباه بود. اما هنوز کشورها و مؤسساتی که بیشترین منابع و بیشترین سهم را در قبال سیستم پولی بین‌المللی دارند، تردید دارند. اگر Cop27 بتواند اولویت های خود را تغییر دهد و آنها را وادار کند که مدل شکسته ای را که ما را به اینجا رسانده رد کنند، موفقیت آمیز خواهد بود. آنچه جهان بیش از هر چیز به آن نیاز دارد، مجموعه ای بسیار جاه طلبانه تر از ترتیبات مالی آب و هوا است.