برای درک افراط گرایی جدید، به تاریخ نگاه کنید

او گفت که ایالت هایی که سیاستمداران در آنها زودتر از موعد فرار کردند، مانند می سی سی پی و کارولینای جنوبی تورموند، نسبتاً سریع به جمهوری خواه تبدیل شدند. در مقابل، آرکانزاس، جایی که عملیات مدرن حزب جمهوری خواه توسط وینتروپ راکفلر لیبرال جمهوری خواه، برادر فرماندار نلسون راکفلر نیویورک، رهبری می شد، تا دهه ها بعد به کنترل جمهوری خواهان روی نیاورد.

بنابراین، همانطور که حزب ملی جمهوری خواه از سیاستمداران جدایی طلب سابق و رای دهندگانی که با خود به جمع آوردند استقبال کرد، حزب حاصل ادغام بین دستگاه قدیمی حزب و گروه جدید فراریان از جدایی طلب و مستبد جنوبی بود.

از دهه 1970، گروه‌های انجیلی به ایجاد روابط بین جنبش محافظه‌کار گسترده‌تر و رای‌دهندگان سفیدپوست جنوبی کمک کردند و تلاش‌های دولت فدرال برای جداسازی مدارس جنوب، که شامل سلب وضعیت معاف از مالیات آکادمی‌های مسیحی فقط سفیدپوست بود، به عنوان حمله به آن‌ها کمک کردند. آزادی مذهب مسیحیان انجیلی دانیل شلوزمن، دانشمند علوم سیاسی جانز هاپکینز و نویسنده کتاب «وقتی جنبش‌ها احزاب را لنگر می‌اندازند: صف‌بندی‌های انتخاباتی در»، گفت که این به جمهوری‌خواهان کمک کرد تا در انتخابات، به‌ویژه در جنوب پیروز شوند، و عملاً بخشی از قدرت تعیین دستور کار حزب را به جنبش انجیلی منتقل کرد. تاریخ امریکا.”

چگونه یک بلوک اقلیت قدرت اکثریت را به دست می آورد

همانطور که در ستون اخیرم درباره سوئد نوشتم، اکنون در بسیاری از کشورها معمول است که نامزدهای راست افراطی تقریباً 25 درصد از آرای مردم را به دست آورند. اما در بیشتر نظام‌ها این بدان معناست که آنها یا از قدرت کنار گذاشته شده‌اند یا فقط یکی از اعضای یک ائتلاف چند حزبی هستند. در مقابل، در ایالات متحده، چنین نامزدهایی می توانند کنترل یک حزب ملی و همراه با آن هر سه شاخه حکومت را به دست آورند.

همیشه مشخص نبود که اوضاع به این شکل پیش برود. احزاب آمریکایی همیشه ائتلاف های گسترده ای از منافع منطقه ای و ایدئولوژیک بوده اند و برای مدتی به نظر می رسید که رای دهندگان و سیاستمداران جنوبی نقشی مشابه در ائتلاف جمهوری خواه ایفا می کنند که قبلاً در ائتلاف دموکرات داشتند و از دستور کار جریان اصلی حمایت می کردند. حزب ملی حتی اگر ترجیحات محلی بسیار متفاوت به نظر می رسید.

اما این چیزی نیست که اتفاق افتاده است. زیبلات به من گفت که توسعه حزب به عنوان یک فرآیند دو مرحله ای عمل کرد. در گام اول، این مجموعه اقدامات استراتژیک فعالی بود که توسط رهبران سیاسی برای تشکیل این ائتلاف ها انجام شد. برای جمهوری خواهان محافظه کار که خود را با جمهوری خواهان جنوبی همسو کنند و یک حزب محافظه کار جمهوری خواه جنوبی ایجاد کنند. اما وقتی آن ائتلاف را ایجاد کردید، به نوعی در دام آن گرفتار می شوید. زیرا در مرحله دوم، رای دهندگان مهم هستند.»