چگونه کریکت پارک خودرو در لبنان به کارگران مهاجر سریلانکایی فرار می کند | کریکت

دبلیووقتی فرناندو سوگات در اواسط دهه 1990 وارد لبنان شد، کریکت یک ورزش زیرزمینی بود. به معنای واقعی کلمه. پس از یک سال زندگی در بیروت به عنوان یکی از 80000 کارگر مهاجر سریلانکایی کشور، هموطن او در یک سوپرمارکت او را به یک بازی دعوت کرد. سوگات می گوید: «من به دنبال جایی برای بازی بودم. “همچنین، من هیچ دوستی نداشتم.” او به آدرسی که به او داده شده بود مراجعه کرد و متوجه شد که بازیکنان در یک پارکینگ زیرزمینی کوچک زیر یک ساختمان آپارتمانی جمع شده بودند.

سوگات مردی است که به بداهه‌گویی عادت دارد. او می‌گوید: «در دوران کودکی ما برای بازی به فضای بازی بزرگ یا تجهیزات خوب نیاز نداشتیم. ما از توپ‌های پلاستیکی، پایه قدیمی یک برگ نارگیل برای خفاش استفاده کردیم.» در عرض 10 سال، او Nomads CC را تأسیس کرد که در پارکینگ اتومبیل روباز دیگری پشت یک کلیسای یسوعی بازی می کرد. سوگات کاپیتان، ستاره و سازمان دهنده فوق العاده بود.

در سال 2005 آنها یک تورنمنت برای کارگران مهاجر در شالوده های حفاری شده یک بلندمرتبه که هنوز ساخته نشده برگزار کردند. سفیر سریلانکا در این مراسم حضور داشت، اما این امر مانع از آن نشد که ارتش لبنان بازیکنان را با اسلحه محاصره کند و خواستار دیدن اوراق همه شود. از 500 نفر حاضر، 30 نفر به دلیل نداشتن مدارک صحیح بازداشت شدند. برای نجات دوستان و همکاران خود 35000 دلار برای جامعه هزینه داشت.

در حالی که توجه به جام جهانی فوتبال معطوف است و ورزش با کارگران مهاجر در قطر رفتار می کند، داستان بسیار کوچکتر کریکت در لبنان قابل تامل است. این نیز خوشبین است، اگرچه بدون آزمایش و شکست نبوده است. چند هفته پیش، کارگران مهاجر سریلانکایی پس از پنج سال ممنوعیت، کریکت را به خیابان‌های بیروت بازگشتند – و با انجام این کار، جشنی برای هر چیزی که ما می‌خواهیم و امیدواریم ورزش باشد، برگزار کردند.

مسابقات جام سفیر سریلانکا با 36 تیم که در پایان سپتامبر برگزار شد، پارکینگ پشت کلیسای یسوعی را به یک مکان جشنواره کوچک تبدیل کرد. دی‌جی‌ها و رقص، گروه موسیقی کالیپسو و انواع غرفه‌هایی که غذاهای خیابانی آسیای جنوبی می‌فروشند، وجود داشت. بیشتر بازیکنان کارگران مهاجر و تعدادی پناهنده سوری بودند. تیم‌هایی از سفارت‌های بریتانیا و استرالیا و سایرین از دمشق سفر کرده بودند و کمتر از چهار طرف نماینده نیروهای حافظ صلح هند و پاکستان بودند که در خط آبی در مرز اسرائیل خدمت می‌کنند.

در گذشته چنین گردهمایی های کریکت در بیروت برگزار شده بود، اگرچه هیچ کدام به این بزرگی نبودند. قوانین محلی به خوبی شناخته شده است: اگر توپ تنیس به دیوار پشت دروازه بان برخورد کند، خمیر بای می شود و به پایان می رسد. اگر به درختان پشت بازوی کاسه‌گر برود، می‌توانند بدون ترس از گرفتار شدن، تا زمانی که طول می‌کشد، بدوند. بازی های پنج اور تمام روز ادامه داشت. هنگامی که یک خبرنگار محلی از Sugath پرسید که معنای دیدن این همه مردم از بازی و همراهی یکدیگر چیست، او گریه کرد.

برای 26 سال، کریکت فعالیتی بوده است که زندگی سخت را بهبود می بخشد، هزاران مایل دورتر از خانواده او در سریلانکا. او 12 ساعت در روز، شش روز در هفته، برای یک انبار مبلمان کار می کند. کارفرما با او خوب رفتار می کند. زمانی که سوگات برای اولین بار وارد شد، او به عنوان یک نظافتچی کار می کرد و اکنون او PA رئیس است. این یک نمونه نادر از توسعه شخصی در سیستم استثمارگرانه کافالا است که در کشورهای حاشیه خلیج فارس اعمال می شود، که به کارفرمایان کنترل وضعیت مهاجرت کارمندان خود را می دهد.

اما بحران اقتصادی در لبنان ارزش درآمد ماهیانه سوگات را به نصف رسانده است و وقتی کار روزانه خود را تمام می کند به اتاق خدمتکاران کوچک زیرزمینی – تخت، توالت و گاز اجاق گاز تقریباً نزدیک به هم – باز می گردد، جایی که او نقش دوم را به عهده دارد. دربان ساختمان فداکاری های او به او این امکان را داده است که پول کافی برای ساختن خانه برای والدین، برادرش و خودش به خانه بفرستد. اما نور در پایان هر هفته کریکت است. او می‌گوید: «این کار زندگی من را در اینجا بسیار آسان‌تر می‌کند.

در سال 2017، صاحبان پارکینگ به طور ناگهانی و غیرمنتظره اجازه بازی کریکت را در آنجا رد کردند و تهدید کردند که هرکسی را که حاضر شود دستگیر می‌شود. با کمبود مکان های جایگزین، صحنه تهدید به پژمرده شدن و مرگ شد. پروژه جدید زنان در کمپ پناهندگان سوری، آلساما کریکت، به این معنی بود که بازی در لبنان ادامه پیدا می کرد – اما نه توسط کارگران مهاجر.

بازگرداندن مجوز استفاده از پارکینگ پنج سال طول کشید – و زمانی که بازی در نهایت بازگشت، برای اولین بار کارگران را با بازیکنان پناهنده گرد هم آورد. ویلیام دابسون، صاحب کتابفروشی بیروت از انگلستان که از بنیانگذاران مسابقات سپتامبر با سوگات بود، می‌گوید: «این دو جامعه متفاوت قبلاً هیچ تعاملی نداشته‌اند. اکنون این پناهجویان نوجوان که فقط سه سال است بازی می‌کنند، هر هفته می‌آیند تا از بچه‌های 50 ساله سریلانکایی یاد بگیرند.»

چهار تیم از بانوان در این مسابقات حضور داشتند، از جمله برخی از آنها که برای اولین بار بازی می کردند. سوگات گفت: «پس از آن متوجه شدیم که زنان چقدر برای بازی کریکت هیجان‌زده هستند. اکنون 10 تیم بانوان داریم که هر هفته تمرین می کنند. او به یاد می آورد که چگونه زنی به نام پرادیپ به او گفت: «شش روز از هفته من در لبنان هستم و هیچکس نیستم. یکشنبه من به کریکت می آیم و دوباره به سریلانکا برگشتم.

دابسون می‌گوید: «در انگلستان به راحتی می‌توان کریکت را بدیهی دانست. اما برای یک زن 50 ساله سریلانکایی که 30 سال است در بیروت زندگی می کند و دو سال است که خانواده خود را ندیده است، در کنار زنان دیگر در موقعیتی مشابه باشد و به چیزی از سرزمین مادری و دوران کودکی خود متصل شود. – این چیز دیگری است.» Sugath در حال حاضر برای یک تورنمنت بانوان در پایان نوامبر برنامه ریزی کرده است. او می‌گوید: «وقتی سر کار هستیم، هر یک از ما تا یکشنبه روز شماری می‌کنیم.