تجزیه و تحلیل یافته است که بازسازی جنگل که اعتبار کربنی چند میلیون دلاری به دست آورد منجر به درختان کمتری شد | انتشار گازهای گلخانه ای

با وجود کاهش کل پوشش درختان و بوته‌ها در این مناطق، پروژه‌هایی که برای احیای جنگل‌های دورافتاده استرالیا برای ذخیره دی‌اکسید کربن طراحی شده‌اند، میلیون‌ها اعتبار کربن – به ارزش صدها میلیون دلار – اعطا شده‌اند.

این آخرین ادعایی است که شک و تردیدهایی را در مورد یکپارچگی سیستم اعتبار کربن استرالیا که دولت فدرال و مشاغل آلاینده برای دستیابی به اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه ای به آن تکیه می کنند، ایجاد می کند.

تجزیه و تحلیل شش دانشگاهی، از جمله رئیس سابق یکپارچگی طرح اعتبار کربن، پروفسور اندرو مکینتاش، به بررسی سیستمی که توسط کریس بوون، وزیر تغییرات آب و هوایی سفارش داده شده بود، ارائه شده است.

اعتبارات کربن برای پروژه هایی صادر می شود که از روش های مورد تایید دولت برای ذخیره یا جلوگیری از انتشار گازهای گلخانه ای استفاده می کنند. یک اعتبار کربن به معنای یک تن دی اکسید کربن است. سپس اعتبارات را می توان به دولت یا مشاغل آلوده کننده فروخت که از آنها برای جبران انتشار گازهای گلخانه ای در محل استفاده می کنند.

مکینتاش، استاد حقوق و سیاست زیست محیطی در دانشگاه ملی استرالیا و رئیس سابق کمیته تضمین کاهش انتشار گازهای گلخانه ای دولت، گفت که این تجزیه و تحلیل شواهد قانع کننده ای از مشکلات گسترده در پروژه های احیای جنگل پیدا کرده است.

وی گفت: برخی از پروژه‌هایی که از روش بازآفرینی ناشی از انسان (HIR) استفاده می‌کردند، اعتبار کربن برای احیای جنگل‌های مدیریت‌شده در زمانی که این اتفاق نیفتاده بود، اعطا شده بود و برخی دیگر برای احیایی که به هر حال رخ می‌داد، زیرا عمدتاً به دلیل بارندگی بود.

محققان دانشگاه ANU و دانشگاه NSW گفتند که تقریباً در همه موارد متوجه شدند که رشد درختان از الگوی بارندگی یکسانی در مناطق پروژه اعتبار کربن مدیریت شده و در مناطق مجاور که برای جذب دی اکسید کربن مدیریت نشده بودند پیروی می کند.

این تیم 169 پروژه را مورد بررسی قرار داد که مجموعاً حدود 24 میلیون اعتبار بین سال‌های 2015 و 2021 دریافت کردند. آنها گفتند که 92 پروژه در نیو ساوت ولز 13.6 میلیون اعتبار کربن دریافت کردند، اما مساحت ترکیبی جنگل و پوشش گیاهی چوبی کم در مناطق آسیب‌دیده کمتر از 10000 هکتار بود. زمانی که پروژه ها برای اولین بار ثبت شدند. آنها گفتند که در کوئینزلند، 73 پروژه 9.9 میلیون اعتبار کربن دریافت کردند در حالی که پوشش جنگلی بیش از 50000 هکتار عقب افتاد.

مکینتاش، که قبلاً سیستم اعتبار کربن را به عنوان یک “تقلب” و یک تقلب در مالیات دهندگان و محیط زیست توصیف کرده بود، گفت که نتایج هشداردهنده است اما نباید تعجب آور باشد. او گفت که دهه‌ها تحقیق در مناظر عمدتاً خشک نشان داد که تغییر شیوه‌های چرای دام و حیوانات وحشی – روشی که در باززایی ناشی از انسان استفاده می‌شود – تأثیر نسبتا کمی بر پوشش درختان و درختچه‌ها داشته است.

او گفت که این تجزیه و تحلیل باید باعث شود «تعدادی در داخل دولت مشترک المنافع جست و جو کنند» و این مسئولیت بیشتر بر عهده تنظیم کننده انرژی پاک است که این طرح را مدیریت می کند.

او گفت: «شیوه ای که در آن رخ داده و اجازه داده شده است تا ادامه یابد، سؤالات مهمی را در مورد ظرفیت دولت استرالیا برای اجرای طرح هایی از این نوع ایجاد می کند.

ادعاهای مورد مناقشه

این ادعاها محور بررسی دولت از طرح اعتبار کربن به رهبری پروفسور یان چوب، دانشمند ارشد سابق ملی است. آنها توسط برخی از شرکت هایی که پروژه های مبتنی بر طبیعت را برای ذخیره کربن در پوشش گیاهی مدیریت می کنند، مورد مناقشه قرار می گیرند.

Climate Friendly، که تقریباً 20 سال پیش توسط دانشمندان سابق CSIRO راه اندازی شد و هدف آن کاهش 100 میلیون تنی کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تا سال 2025 است، گفت که دارای “حجم بزرگی از داده ها” است که نشان می دهد پروژه های قدیمی تر پوشش جنگل را پس از انجام چرا افزایش داده اند. تغییر کردند. این سازمان گفت که انتظار می‌رود داده‌های ماهواره‌ای نشان دهد که پوشش جنگلی در سایت‌های پروژه اخیر در سال جاری افزایش یافته است.

استدلال آن این است که بارندگی زیاد برای رشد مجدد قابل توجه ضروری است، اما بدون تغییر در شیوه های چرا اتفاق نمی افتاد. به گفته این سازمان، پروژه‌هایی که میزان چرای دام را در یک منطقه کاهش می‌دهند، تأثیری مشابه پروژه‌هایی که پاکسازی زمین را متوقف می‌کنند، بر رشد مجدد جنگل‌ها دارند.

Climate Friendly گفت که این با 81 اندازه‌گیری میدانی توسط CSIRO پشتیبانی می‌شود که نشان می‌دهد کربن بیشتری در درختان در حال بازسازی در سه سایت پروژه ذخیره شده است. این استدلال کرد که مدل مورد استفاده برای برآورد ادعاهای اعتبار کربن، معروف به FullCAM، ذاتا محافظه کارانه است.

مدیر اجرایی Climate Friendly، Skye Glenday، گفت که این شرکت معتقد است که باید آزادی بیشتری برای عمومی کردن داده‌های اعتبار کربن وجود داشته باشد.

اگر یک تن می‌خرید [of carbon abatement] شما می توانید مطمئن باشید که یک تن دریافت می کنید.

GreenCollar که خود را بزرگ‌ترین سرمایه‌گذار بازارهای زیست محیطی استرالیا معرفی می‌کند، گفته است که مطمئن است پروژه‌هایش برای رشد مجدد جنگل‌های بومی کاهش واقعی انتشار گازهای گلخانه‌ای را ایجاد می‌کنند، اما مسائل گسترده‌تری با اندازه‌گیری و حاکمیت وجود دارد.

همانطور که توسط آبان نیوز استرالیا گزارش شده است، GreenCollar ماه گذشته بیانیه مشترکی را با مکینتاش و همکارانش منتشر کرد که در آن “مشکلات اساسی” در اداره این طرح را توصیف کرد. این شرکت اعلام کرد که در چندین مورد با مکینتاش موافق نیست، اما موافقت کرد که این طرح برای بهبود اندازه‌گیری میزان دی اکسید کربن که از اتمسفر استخراج می‌شود و بهبود مدیریت سیستم تحت نظارت تنظیم‌کننده انرژی پاک، بازنگری شود.

جیمز شولتز، مدیر اجرایی GreenCollar، در بیانیه‌ای در پاسخ به آخرین مقاله مکینتاش، گفت که این شرکت مشتاق است با افراد و سازمان‌هایی کار کند که «به همان اندازه مشتاق دستیابی به بالاترین یکپارچگی سیستم کاهش کربن و بازاری هستند که استرالیا می‌تواند به آن دست یابد». او گفت که روش‌های اعتباردهی کربن “ایستا” نیستند.

او گفت: “آنها با پیشرفت دانش علمی و فنی تکامل می یابند.” در تمام پروژه‌هایی که ما مدیریت می‌کنیم، GreenCollar به نتایج واقعی، قابل اندازه‌گیری و قابل تأییدی اختصاص دارد که واقعاً نتایجی را برای محیط ما ارائه می‌کنند.

GreenCollar و Macintosh هر دو گفتند که رگولاتور نقش های زیادی دارد و به طور بالقوه دچار تضاد است. آنها خواستار آن شدند که برخی از اختیارات آن، از جمله تهیه روش هایی که بر اساس آن اعتبارات کربن ایجاد می شود، به سایر آژانس ها داده شود.

سازمان تنظیم مقررات انرژی پاک این انتقادات را رد کرده است. در بیانیه‌ای در ماه ژوئن، مکینتاش و همکارانش نتوانستند شواهد محکمی مبنی بر عدم یکپارچگی در سیستم ارائه دهند و تحلیل خود را بر اساس یک مجموعه داده ناقص استوار کردند. در پاسخ به آخرین مقاله، سخنگوی رگولاتوری گفت که از بررسی دولت استقبال می‌کند و خاطرنشان کرد که قرار است در پایان سال گزارش شود.

‘درخواست قضاوت’

چاب اذعان کرده است که دیدگاه گسترده ای وجود دارد که حاکمیت این طرح باید تغییر کند.

او در سخنانی در اجلاس کاهش انتشار گازهای گلخانه ای استرالیا در ماه گذشته، گفت: «نظری وجود دارد، بدون تقصیر خودش، که از تنظیم کننده خواسته شده است تا وظایف متعددی را انجام دهد که برخی افراد آن را به عنوان پتانسیل درگیری می دانند و ما باید به دنبال انجام آن باشیم. ساده کردن». او گفت که درخواست گسترده‌ای برای شفافیت بیشتر برای تأیید اعتبار داده‌ها وجود داشته است.

هیأت بازبینی درباره موارد ارسالی مکینتاش و همکارانش در مورد نیاز به تغییر در روش های استفاده شده برای ایجاد اعتبار نظری نداده است. برخی از تغییرات پیشنهادی دارای پشتیبانی صنعتی هستند. چندین شرکت که پروژه‌هایی را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای از محل‌های دفن زباله اجرا می‌کنند، از تجزیه و تحلیل مکینتاش و همکارانش حمایت کرده‌اند که نشان می‌دهد روشی که صنعت آنها را پوشش می‌دهد اعتبارات بی‌معنی ایجاد می‌کند و منجر به افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود.

چاب به کنفرانس گفت: «در جایی در طول خط، این گروه [the panel] باید در مورد اینکه وزن شواهد در کجاست، و اینکه آیا و چگونه می‌توانیم آن را بهبود ببخشیم، قضاوت کنیم تا موضوع اعتماد بهبود یابد و ارزش کل طرح افزایش یابد.»

چاب، مکینتاش و شرکت‌هایی که در این زمینه کار می‌کنند، همگی از استفاده از جایگزینی کربن برای کمک به کاهش انتشار حمایت می‌کنند، اما گفته‌اند که نباید بهانه‌ای برای آلاینده‌ها برای به تاخیر انداختن کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای باشد. چاب اخیراً گفته است که گازهای گلخانه ای بزرگ نباید قادر به استفاده از افست باشند تا از انجام کاری در مورد کاهش انتشار خود اجتناب کنند.

دیگران فراتر رفته اند. یک گزارش اخیر توسط موسسه استرالیا، یک اندیشکده مترقی، به نظر متخصصان اشاره کرد که جبران انتشار گازهای گلخانه ای باید آخرین راه حل باشد، تنها در بخش هایی که کاهش آن سخت است استفاده می شود و نباید در دسترس همه آلاینده ها باشد.

بیل هار، دانشمند آب و هوا و مدیر اجرایی Climate Analytics، گفت بسیاری از کارشناسان سیاست محیطی از تغییر بزرگتر در نحوه و زمان استفاده از اعتبارات حمایت می کنند. او گفت که این امر تا حدی ضروری بود زیرا شواهد نشان می‌داد که جذب کربن در درختان با کاهش انتشار سوخت‌های فسیلی یکسان نیست.

او در مکالمه نوشت، هر تن دی اکسید کربنی که از سوختن سوخت های فسیلی آزاد می شود، «دم بسیار بلندی» در جو دارد. حدود 40 درصد آن پس از یک قرن و 20 درصد پس از 10000 سال زنده می ماند.

در مقابل، طرح استرالیا اعتبارات کربن را کاهش دائمی در انتشار گازهای گلخانه ای در نظر می گیرد که بسته به پروژه بین 25 تا 100 سال طول بکشد. هار گفت که این به این معنی است که جبران‌ها باید «بسیار خوب باشند تا ارزشمند باشند».

او گفت: “اگر آنها واقعی، اضافی و دائمی نباشند – یا اگر برای ادامه انتشار سوخت های فسیلی استفاده شوند – به جای اینکه بهتر شوند، تغییرات آب و هوایی را بدتر می کنند.”