بحران مواد افیونی ویرجینیای غربی فراتر از سیاست حزبی است

چارلستون، W.Va. دکتر فرانک آنی ناامیدی را در بیمارستان خود می بیند، جایی که افراد 30 و 40 ساله پس از تزریق مواد افیونی با سوزن های کثیف با نارسایی اندام وارد بدن می شوند. جو سولومون آن را در چهره کسانی پیدا می کند که در سالن های ورزشی کلیسا و پارکینگ ها صف می کشند، جایی که او داروهای معکوس کننده مصرف بیش از حد مصرف می کند. شینا گریفیث در خیابان‌هایی که با ماشینی مملو از کیت‌های تست اچ‌آی‌وی و مواد ضدعفونی‌کننده برای ضدعفونی کردن سرنگ‌ها حرکت می‌کند، با آن مواجه می‌شود.

آنی جمهوری خواه، سولومون دموکرات و گریفیث مستقل است. هر سه برای عضویت در شورای شهر در پایتخت ویرجینیای غربی که زخمی از جنگ است، نامزد می شوند، جایی که تلفات ویرانگر بحران مواد افیونی فراتر از سیاست حزب است.

گریفیث، مربی ریکاوری که خودش با مصرف مواد مبارزه کرده است، می‌گوید: «درد کنترل‌نشده زیادی وجود دارد، و خسته‌کننده است». “اگر ما یک ایالت خداترس، یک کشور خداترس هستیم، خدا در شهر چارلستون کجاست؟”

بیش از یک سال پس از آنکه مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، چارلستون را به دلیل استفاده از داروی IV، صحنه «نگران‌کننده‌ترین شیوع HIV» در کشور اعلام کرد، این سه نامزد می‌گویند که به اندازه کافی تغییر نکرده است. تولید کنندگان و داروخانه هایی که به طور خاص برای درمان و بهبودی در راه هستند، آنها همچنین احساس فوریت می کنند که کارها را به صورت محلی درست انجام دهند، جایی که بیشتر اهمیت دارد.

اما مردم دودستگی دارند، حتی اگر در خطوط حزبی نباشد. برخلاف رهنمودهای CDC، مقامات ایالتی و محلی سال گذشته به جرم انگاری برنامه هایی رای دادند که به افرادی که مواد مخدر تزریق می کنند سرنگ های تمیزی برای جلوگیری از گسترش HIV و هپاتیت C می دهد. تجربه بی خانمانی برای دریافت درمان اختلال مصرف مواد – که در ابتدا توسط شهردار دموکرات شهر تایید شد – پس از شکایت مردم در مورد تأثیر بالقوه آن بر مدارس و مشاغل اطراف مطرح شد.

چارلستون که نسبت به بقیه ایالت ویرجینیای غربی لیبرال‌تر است، چندین میلیون دلار در صندوق‌های امدادی کووید برای حمایت از یک پناهگاه زنان سرمایه‌گذاری کرد، برنامه‌ای که به مردم کمک می‌کند به مسکن دائمی و یک کامیون غذا که توسط یک آشپزخانه محلی اداره می‌شود، دسترسی پیدا کنند. بیشتر این پول صرف طرح های توسعه اقتصادی شده است.

آنی گفت که شهر پس از افول صنعت زغال سنگ و درد همه گیر مواد افیونی بیشتر بر تلاش برای تغییر نام تجاری و بازسازی متمرکز شده است و هنوز به مسائل اساسی، از جمله نیازهای افرادی که مدت ها مورد استثمار قرار گرفته اند، رسیدگی نکرده است.

دانشمند پژوهشی متخصص در سلامت قلب و عروق در بیمارستان یادبود مرکز پزشکی منطقه چارلستون گفت: “ما در حال گذراندن یک دوره انتقالی بسیار ناراحت کننده در ویرجینیای غربی هستیم، اساساً برای روح ویرجینیای غربی.” این سطح از درد و بی اعتمادی چیز جدیدی نیست. سوال این است که اکنون در مورد آن چه می کنیم. آیا ما به طور مداوم آن را نادیده می گیریم یا سعی می کنیم فعال باشیم و در نهایت به علم اعتماد کنیم؟»

Solomon، یک مددکار اجتماعی آموزش دیده، با مشارکت غیرانتفاعی Solutions Oriented Addiction Response. او گفت که اعضای سازمانش در سال 2020 زمانی که شروع به برپایی چادر در پارکینگ های کلیسا و توزیع سرنگ های استریل کردند، احساس فوریت کردند.

برنامه های دسترسی به سرنگ روش های توصیه شده توسط CDC و از نظر علمی اثبات شده برای جلوگیری از انتقال بیماری هستند. در نمایشگاه‌های سلامت SOAR – واقع در بخشی از چارلستون با بالاترین درصد تماس‌های اورژانسی اوردوز – آنها آزمایش HIV را انجام دادند و نالوکسان، یک داروی معکوس‌کننده اوردوز را توزیع کردند. آنها همچنین به ارتباط افراد با منابع بازیابی کمک کردند.

اما برخی از مردم شهر محتاط بودند. آنها از زباله سوزن شکایت کردند و گفتند که این برنامه به افرادی که مواد مخدر مصرف می کنند اجازه می دهد به مصرف ادامه دهند. آنها گفتند که نمایشگاه های سلامت چالش های جدیدی مانند بی خانمانی و مسائل بهداشت روانی را به محله های مسکونی معرفی می کند.

جنیفر فار، یکی از دموکرات‌ها که در رقابتی مشابه با Solomon برای یکی از شش کرسی اصلی شرکت می‌کند، گفت که SOAR قبل از شروع سوزن‌زنی، زمان کافی را برای خرید جامعه و توضیح دادن آنچه انجام می‌داد صرف نکرد. فار که سیاه‌پوست است، گفت: این که سازمانی که اکثریت آن را سفید پوستان اداره می‌کنند، همچنین نمایشگاه‌های بهداشتی را در محله چارلستون با بیشترین تمرکز ساکنان سیاه‌پوست راه‌اندازی کرد.

فار که برادرش را در اثر مصرف بیش از حد از دست داد، گفت که این موضوع برای بسیاری از مردم شخصی است و او ترس آنها را درک می کند.

او گفت: “شما واقعا باید بروید و درهای همسایه ها را بکوبید و به آنها اطلاع دهید که دارید چه کار می کنید.”

قانونگذاران ایالتی با تصویب مقررات جدیدی که ارائه دهندگان سرنگ را ملزم می‌کردند مجوز داشته باشند و دریافت‌کنندگان سوزن شناسنامه دولتی را نشان دهند – چیزی که بسیاری از افراد بی‌سرپرست فاقد آن هستند – و هر سوزن را پس از استفاده بازگردانند، به این وضعیت پاسخ دادند.

شورای شهر با صدور حکمی، اجرای یک برنامه مبادله ای را که محدودیت ها را نقض می کند، یک جرم جنایی جنایی محسوب می کند و به ازای هر تخلف 500 تا 1000 دلار جریمه اضافه می کند.

SOAR تبادل سرنگ خود را تعطیل کرد. موارد جدید HIV همچنان گزارش می شود.

سولومون در تابستان گذشته که به مدت سه روز با یک کوله پشتی در شهر سفر می کرد، در سوپ آشپزخانه ها غذا می خورد و زیر پل ها و پارکینگ ها می خوابید، با ساکنان درباره تغییراتی که دوست دارند ببینند مصاحبه کرد. او گفت که بسیاری از مردم «فقط به کرامت اولیه و خدمات اولیه نیاز دارند»، چیزی که شهر فرصت نادری برای ارائه آن دارد.

سولومون گفت: “آنها هرگز در تاریخ پول در این شهر پول بیشتری نداشته اند، و شما می توانید این موضوع را بپذیرید که هرگز در تاریخ ننگ بیشتر از این وجود نداشته است.” “تا زمانی که شهر نگوید ما باید چشم اندازی برای شهر رحمت، برای شهر راه حل داشته باشیم، درد چقدر بد است؟”

آنی گفت که آرزو دارد هر مسئول شهری بتواند زمانی را در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان خود بگذراند.

او گفت: “گاهی اوقات احساس می شود که آنها در واقعیتی بسیار متفاوت از آنچه واقعاً در حال وقوع است زندگی می کنند، یا تصمیم می گیرند آن را نپذیرند.”

به عنوان یک جمهوری خواه، او سعی کرده است که بر بار مالی مراقبت از مردم تاکید کند، زمانی که اعتیاد برطرف نمی شود. از سال 2008 تا 2015، بیمارستان آنی بیش از 13 میلیون دلار برای درمان بیمارانی که از اندوکاردیت عفونی رنج می‌برند، از دست داد، یک التهاب قلبی تهدیدکننده حیات که در خارج از مصرف‌کنندگان داروی IV نسبتاً نادر است. بسیاری از آنها بیمه نیستند و مجبورند هفته ها در تخت بیمارستان بمانند.

او می‌خواهد شهر و سیستم بیمارستانی در برنامه کاهش آسیب به نیروها بپیوندند – چیزی که رهبری بیمارستان قبلاً به آن ابراز علاقه کرده بود. او گفت که بحث در مورد قانون محدود کردن مبادله سرنگ مملو از “تصورات غلط” و “تصورات قدیمی” در مورد کاهش آسیب و خدمات سرنگ

او گفت وقتی می شنود که مردم می گویند اطلاعات بیشتری در مورد اچ آی وی و سایر مسائل مربوط به مواد افیونی در شهر مورد نیاز است، او را ناامید می کند، زیرا او کسی است که این اطلاعات را جمع آوری می کند.

او گفت: «ما سال‌ها داده‌ها را در اختیار داشتیم. “فقط اراده ای وجود ندارد.”

گریفیث که در همان بیمارستان با آنی کار می کند، نحوه زندگی مردم را پس از ترک می بیند. او در حال رانندگی با نیسان ماکسیما، در چادرها، در خانه‌های متروکه، در کوچه‌ها به دنبال مردم می‌گردد و به آنها غذا، پتو و حمایت می‌دهد.

او گفت: “هر روز بیرون می روم و سعی می کنم به کسی کمک کنم تا کسی را نجات دهد، چیزی بگویم که نظرش را تغییر دهد و زندگی اش را نجات دهد و او را وادار به بهتر شدن کند.” و هر روز که این کار را می‌کنم، غرق می‌شوم، زیرا این یک چیز تکراری است.»

گریفیث که اکنون پس از سال‌ها مبارزه با مصرف مواد و بی‌خانمانی در حال بهبودی است، گفت اگر برنامه‌ای که سرنگ‌های تمیز ارائه می‌داد نبود احتمالاً مرده بود. وقتی او همه چیز را از دست داد، کارگری بود که در بورس سرنگ ملاقات کرده بود و به او کمک کرد تا درمان شود.

او گفت افرادی که سعی می کنند با جرم انگاری اعتیاد به مشکل رسیدگی کنند، آن را درک نمی کنند.

او گفت: “آنها نمی دانند که در خیابان بخوابند و بدانند که در آن شب کجا می خواهی غذا بخوری.” در حال مرگ بر اثر اعتیاد به مواد مخدر، پس اجازه دهید افرادی که به این موضوع اهمیت می دهند که شهر ما از چه چیزی در حال مرگ است، مشکل را حل کنند.