من سقوط سال 2008 را پیش بینی کردم – اینها تهدیدات جهانی هستند که اکنون می توانم ببینم | نوریل روبینی

در دهه‌های آینده، جهان با تهدیدات بزرگی روبه‌رو می‌شود که نه تنها اقتصاد جهانی و دارایی‌های مالی ما را به خطر می‌اندازد، بلکه صلح و رفاه را نیز به خطر می‌اندازد.

در دنیای سیاسی حزبی ما، جایی که ما قوطی را در جاده می‌کوبیم – ما نسبت به برنامه‌ریزی کوتاه‌مدت تعصب داریم و فکر کردن به آینده را به دیگران واگذار می‌کنیم – این تهدیدها چیز دیگری هستند. اگر رشد کنند، زندگی را برای مردم در سراسر جهان بدتر خواهند کرد. برای منافع عمومی ضروری است که این تهدیدها توسط رهبران ما نادیده گرفته نشوند، اما به رسمیت شناخته شوند، جدی گرفته شوند و سریعا با آنها مقابله شود.

برخی از این تهدیدات بزرگ اقتصادی هستند: شبح تورم و رکود همزمان. بحران بدهی مادر به دلیل اینکه نسبت بدهی های خصوصی و دولتی به بالاترین حد تاریخی رسیده است. جمعیت سالخورده ای که سیستم های بازنشستگی و مراقبت های بهداشتی ما را از بین می برد. در سالهای قبل از بحران مالی 2008، من به درستی پیش‌بینی کرد که چرخه‌های خطرناک رونق و رکود ما یک فروپاشی کامل اقتصادی را به همراه خواهد داشت. می ترسم بار دیگر با این چشم انداز روبرو شویم.

این بار بحران اقتصادی چگونه خواهد بود. یک رکود جهانی که شدید خواهد بود – نه کوتاه و کم عمق – زیرا نسبت بدهی های بالا و افزایش نرخ بهره باعث افزایش شدید مشکلات ارائه بدهی می شود. پیش‌فرض خانواده‌های زامبی، شرکت‌ها، موسسات مالی، دولت‌ها و کشورها به‌عنوان بانک‌های مرکزی مجبورند برای مبارزه با تورم نرخ‌های بهره را افزایش دهند – نه آن‌طور که در دهه‌های اخیر شاهد آن بودیم. اقتصادهای پیشرفته مانند بریتانیا پس از سیاست‌های اقتصادی و مالی فاجعه‌بار، مانند سیاست‌های کوتاه مدت دولت تراس، مانند بازارهای نوظهور قیمت‌گذاری می‌شوند. حباب‌های سهام خصوصی، دارایی، سرمایه‌های مخاطره‌آمیز و ارزهای دیجیتال اکنون که دوران پول ارزان به پایان رسیده است، می‌ترکند.

اما فراتر از اینها، دوران پرتلاطم ما با تهدیدات ژئوپلیتیکی گسترده تری برای شیوه زندگی ما مواجه می شود. واکنش جهانی علیه لیبرال دموکراسی و ظهور احزاب رادیکال و اقتدارگرای راست و چپ افراطی تا حدی ناشی از افزایش شدید درآمد و نابرابری ثروت است. کارگران احساس می کنند عقب مانده اند در حالی که نخبگان ثروت و قدرت به دست می آورند. این امر با از دست رفتن مشاغل بدتر خواهد شد، نه به دلیل تجارت و مهاجرت، بلکه به این دلیل که هوش مصنوعی، روباتیک و اتوماسیون منجر به بیکاری دائمی فناوری خواهد شد. اگر این موضوع کنترل نشود، مطمئناً شاهد به قدرت رسیدن رژیم‌های خطرناک‌تر، تهاجمی‌تر و پوپولیستی خواهیم بود.

به طور فوری، درگیری در اوکراین خطر تجدید جنگ سرد بین غرب و قدرت هایی مانند چین، روسیه یا کره شمالی را افزایش داده است. تنش فزاینده بین ایالات متحده و چین بر سر تایوان در ماه های اخیر به اوج خود رسیده است و ممکن است تشدید شود. خطر دائمی درگیری بین ایران و اسرائیل می‌تواند همه ما را بی‌ثبات کند.

و سپس مهم‌ترین و واقعی‌ترین تهدید بزرگ از همه وجود دارد: بحران جهانی آب و هوا، که اگر نادیده گرفته شود، فجایع اقتصادی و انسانی غیرقابل‌بازگشتی ایجاد خواهد کرد. البته از قبل درب منزل ماست. بلایای طبیعی تنها در سال جاری منجر به میلیون‌ها پناهجوی آب و هوایی شده است. خشکسالی و موج گرما سراسر هند و پاکستان، جنوب صحرای آفریقا و غرب ایالات متحده را فرا گرفته است. آنها فقط نشانه ای از چیزهای آینده هستند، با این حال قدرتمندان برای رسیدگی به آن کم کاری انجام می دهند – بیشتر صحبت ها، و در واقع بیشتر سرمایه گذاری ها، چیزی جز سبز شویی و آرزوی سبز نیست. این اقدام فوری و ملموسی نیست که ما به آن نیاز داریم.

اینها تنها برخی از نشانه های شوم کنونی از تهدیدات بسیار بدتر و خطرناک در دهه پیش رو هستند – تهدیدات بزرگی که من می بینم رهبران ما هر روز نادیده می گیرند، همانطور که باید روشن باشد که 75 سال گذشته آرامش نسبی اکنون در خطر است.

در اینجا یک مسیر ممکن برای دنیای آینده ما وجود دارد: این تهدیدها در یک حلقه ویرانگر تحقق یافته و از یکدیگر تغذیه می کنند، که منجر به هرج و مرج اقتصادی، بی ثباتی، فروپاشی و درگیری بدتر از آنچه قبلاً می دانیم، می شود. اما آینده ای دیگر، کمتر دیستوپیایی وجود دارد: آینده ای که در آن سیاستمداران داخلی و بین المللی بر روی سیاست ها و راه حل های درست همکاری می کنند تا تداوم – هر چند ناهموار – نیم قرن صلح و رفاه را تضمین کنند.

مهم است که رهبران ما از تهدیدات بزرگی مانند این آگاه باشند تا قبل از اینکه خیلی دیر شود بتوان به آنها رسیدگی کرد. تا زمانی که سیاست های ناکارآمد و قطبی شده و رقابت های متخاصم ژئوپلیتیکی مانع از همکاری بسیار مورد نیاز جهانی می شود، مسیر دیستوپیایی یک شرط محتمل تر به نظر می رسد.

نوریل روبینی، استاد بازنشسته در دانشکده بازرگانی استرن و نویسنده کتاب تهدیدهای بزرگ: ده روند خطرناکی که آینده ما را به خطر می اندازد و چگونه از آنها بقا کنیم.