“ما در جاده رها شدیم”: پناهجویان سرگردان در لندن از تجربه خود می گویند | مهاجرت و پناهندگی

افرادی که از مرکز هلدینگ مهاجرت منستون گرفته شده اند، ناراحتی خود را از سپرده شدن در اواخر شب در مرکز لندن، بدون محل اقامت، لباس مناسب یا پول توصیف کرده اند.

در بحبوحه اختلافات فزاینده در مورد شرایطی که در آن تعداد زیادی از مردم با اتوبوس از کمپ بسیار شلوغ خارج شدند، وزارت کشور اصرار دارد که تنها پناهجویانی را آزاد می کند که به کارکنان گفته اند خانواده یا دوستانی دارند که می توانند با آنها بمانند.

اما دو نفر از افغانستان به آبان نیوز گفتند که آنها را به لندن آوردند بدون اینکه تصور روشنی از محل اقامت داشته باشند. آنها صحنه هایی از سردرگمی عجولانه را توصیف می کنند که کارکنان آنها را قبل از رها شدن در ایستگاه راه آهن ویکتوریا به اتوبوس های مرکز نگهداری می بردند.

سخنان آنها را می توان ساعاتی پس از بازدید وزیر کشور، سوئلا براورمن، از مرکز در نزدیکی Ramsgate در روز پنجشنبه، در میان درخواست ها برای در نظر گرفتن موقعیت خود در مورد شرایط اردو، فاش کرد.

وکلای سازمان خیریه Detention Action و زنی که در Manston نگهداری می شود، نامه ای فوری به وزارت کشور ارسال کرده اند. این اولین اقدام علیه وزیر کشور به دلیل “رفتار غیرقانونی با افرادی است که در این مرکز نگهداری می شوند”.

در یک پیشرفت بیشتر، براورمن با درخواست‌هایی از سوی شهردار لندن، صادق خان، برای آغاز بررسی فوری چگونگی رها شدن ده‌ها نفر در پایتخت مواجه است.

یک پناهجوی جوان از افغانستان در میان این گروه 11 نفری بود که عصر سه شنبه در خیابان بیرون ایستگاه ویکتوریا رها شده بودند. او گفت که قبل از ترک اردوگاه در طی مصاحبه ای به کارکنان وزارت کشور گفته بود که هیچ اقوام یا آشنایی در بریتانیا ندارد.

او گفت: “آنها از من پرسیدند که آیا دوست یا خانواده ای دارم و من پاسخ دادم که کسی در انگلیس ندارم.” بعداً از سوی مقامات از او پرسیده شد که دوست دارید به کدام شهر بروید و او گفت که دوست دارد به لندن برود با این فرض که برایش اقامتگاه فراهم شود.

او در میان یک گروه حدود 40 نفری بود که روز سه شنبه با اتوبوس به مرکز لندن منتقل شدند. بسیاری از آنها توانستند راه خود را برای ماندن در کنار خانواده‌ها باز کنند، اما برخی از آنها در خیابان بیرون ایستگاه، با دمپایی و پتو برای گرم شدن رها شدند تا اینکه توسط داوطلبانی از Under One Sky که غذا را تحویل می‌دهند، به آنها کمک کردند. به افراد بی خانمان در خیابان های مرکز لندن.

مرد جوان که خواست نامش فاش نشود، گفت که از راننده اتوبوس پرسیده است که کجا باید برود که به ایستگاه ویکتوریا رسیدند. فکر می‌کردم قرار است یک هتل برای ما ساخته شود. گفت: هرجا خواستی برو، مسئولیت من نیست. به راننده گفتم آدرس و فامیل ندارم. او گفت: من نمی توانم برای شما کاری انجام دهم.

این پناهجو گفت که 15 سال دارد، اما وزارت کشور طی 25 روزی که در مرکز نگهداری مهاجرت منستون بوده و به عنوان 20 سال ثبت نام کرده است، سن او را ارزیابی کرده است. .

“من خیلی ترسیده بودم. من چیزی نخورده بودم ساعت نزدیک به 12 شب بود و کنار جاده مانده بودیم. خیلی از ما در اتوبوس بودیم که هیچ خانواده یا دوستی برای ماندن نداشتیم.»

داوطلبان Under One Sky با وزارت کشور تماس گرفتند و 11 پناهجو که جایی برای اقامت نداشتند، بعداً توسط یک تاکسی سوار شدند و به هتلی در نورویچ منتقل شدند.

او گفت که کارکنان وزارت کشور قبل از ترک کمپ، وسایل او را به او پس نداده بودند، بنابراین او تلفن همراه خود را نداشت و از حدود یک ماه پس از خروج از فرانسه و عبور با قایق به بریتانیا، قادر به تماس با خانواده اش نبود. او گفت که فکر می کند والدینش بسیار نگران او خواهند بود.

سخنگوی وزارت کشور گفت: «رفاه کسانی که تحت مراقبت ما هستند بسیار مهم است و پناهجویان تنها زمانی از منستون آزاد می‌شوند که ما اطمینان داشته باشیم که آنها محل اقامت دارند. هر پیشنهادی در غیر این صورت اشتباه است. ما به سرعت برای یافتن مسکن برای افراد به محض اطلاع به ما کار کردیم و اکنون از آنها حمایت می‌شود.»

اما یک پناهجوی دوم که او نیز اهل افغانستان است، گفت که در اتوبوسی که عصر شنبه از منستون به لندن فرستاده شده بود، حدود 15 نفر بودند که آنها نیز جایی برای ماندن نداشتند.

او گفت که فکر می کند ممکن است برخی از پناهجویان در طول روند عجولانه خارج کردن افراد از منستون گیج شده باشند. در طی یک مصاحبه رسمی – که از طریق یک مترجم انجام شد – با کارکنان وزارت کشور هفته گذشته از او پرسیده شد که آیا خانواده یا دوستانی دارد که می تواند با آنها بماند.

من گفتم شماره تلفن یکی از دوستانم را در لندن دارم. اوایل روز شنبه آنها به چادر من آمدند و شماره مچ بند من را صدا زدند و به من گفتند که سوار اتوبوس به لندن شوم. وقتی مردم سوار اتوبوس شدند مترجمی در دسترس نبود و برخی از مردم می پرسیدند که آیا آنها را به هتل می برند یا خیر. این پناهجو گفت: «آنها گفتند بله، اما شاید نفهمیدند چه می‌پرسیم».

این افسر سابق پلیس 20 ساله که خواست نامش فاش نشود، قبل از بازگشت طالبان به قدرت، با نیروهای بین المللی در افغانستان کار کرده بود. او گفت که سال گذشته پس از کشته شدن پدر و مادرش توسط طالبان کشور را ترک کرده است.

من از اینکه بدون کمک مانده بودم شوکه شدم. من سردم بود. گرسنه بودم و به این فکر می‌کردم که چطور آن را حل کنم.» او تلفن کار نمی کرد و از یکی از اطرافیان خواست که به او کمک کند تا با یکی از دوستانش که برای جمع آوری او آمده بود تماس بگیرد. او گفت حدود 15 نفر در اتوبوس جایی برای رفتن نداشتند و قصد داشتند شب را در ایستگاه اتوبوس ویکتوریا بگذرانند.

شرایط در منستون زمانی که او آنجا بود بسیار سخت بود. «حدود 170 یا 180 نفر در یک چادر می‌خوابیدند. هیچ تختی وجود نداشت، ما روی زمین می خوابیدیم. او و بسیاری دیگر در چادرش در روزهای قبل از اینکه با اتوبوس به لندن برود، جوش‌های خارش‌دار پیدا کرده بودند. او گفت که این ممکن است نتیجه عدم رعایت بهداشت در اردوگاه باشد.

«سه توالت وجود داشت که خیلی کثیف بودند. دو دوش بود، اما یکی کار نمی کرد، بنابراین با این همه جمعیت، دوش گرفتن سخت بود. لباسشویی نبود و یک هفته و نیمی که آنجا بودم نتوانستم لباس هایی را که پوشیده بودم بشورم. بیشتر مردم در بدن خود خارش بدی داشتند.»

او در حال حاضر در کف اتاقی می خوابد که یکی از دوستانش در خانه ای اجاره کرده است. من خوشحالم که در انگلیس هستم. اینجا احساس امنیت می کنم اما نمی‌دانم چقدر می‌توانم در کف اتاق دوستم زندگی کنم.»