دیدگاه گاردین در مورد سفر ریلی در شمال: سوار شدن به مردم | سرمقاله

“پermacrisis» که روز سه‌شنبه به‌عنوان کلمه سال دیکشنری کالینز انتخاب شد، توسط ناشر به‌عنوان «دوره طولانی بی‌ثباتی و ناامنی» تعریف شده است. نمی توان توصیف بهتری از تجربه فعلی مسافرانی که به اندازه کافی برای سفر ریلی به سمت، از و از سراسر شمال انگلستان تلاش می کنند، وجود ندارد.

برای ماه‌ها، داستان‌های ترسناک قطارهای لغو، تأخیر، کوتاه‌شده یا به‌طور خفه‌کننده‌ای شلوغ شده‌اند، در فضای آنلاین و در میان مسافران خسته‌ای که در سکوهای شمالی سرگردان شده‌اند، انباشته شده است. برنامه‌ریزی سفر در خطوط اصلی کاهش‌یافته سواحل غربی آوانتی به سفری به ناشناخته تبدیل شده است – آسیب‌پذیر در برابر اختلالات دیرهنگام و رزرو از قبل برای آخر هفته‌ها بسیار دشوار است. سفر در سراسر پنین، با TransPennine Express (TPE) یا شمالی، یک تجارت پرخطر است. در ماه اکتبر، TPE 44 سرویس را در یک روز لغو کرد. طبق آمار منتشر شده توسط اداره راه آهن و جاده، مسیرهای بین پرستون و بلکپول و از کارلایل به بارو-این-فورنس تقریباً یک سوم کاهش یافته است.

پیامدهای اقتصادی و اجتماعی این سطوح وخیم تحویل هفته گذشته توسط استیو روترام، شهردار متروی منطقه شهر لیورپول خلاصه شد. آقای روترام گفت: «هر کجا در شمال بروید، داستان یکسان است: از دست دادن قرارهای فوری، دیر رسیدن به محل کار و مدرسه، قطع خدمات عمومی حیاتی، دوری از دوستان و خانواده‌ها.» از نظر اقتصادی، منطقه تحت هرج و مرج قرار گرفته است، زیرا به ویژه شمال غرب به منطقه ای از خطر سفر تبدیل شده است. از نظر زیست محیطی، همه پیام های اشتباه ارسال می شوند زیرا مردم به جای آن خودرو را انتخاب می کنند.

شرکت های بهره بردار قطار مربوطه به شرایطی که خارج از کنترل آنهاست اشاره می کنند. برای مثال، کمبود شدید رانندگان تا حدی در نتیجه عقب ماندگی آموزشی مرتبط با کووید به وجود آمده است. اما به نظر می رسد عامل اساسی تر در بحران پرسنل، رابطه شکسته بین مدیریت سود محور و رانندگانی است که برای ادامه کار قطارها به آنها اضافه کار می کنند. در میان کاهش هزینه های گسترده تر که منجر به اعتصابات RMT شده است، آنها تصمیم گرفتند این کار را انجام ندهند. لفاظی های تهاجمی ضد اتحادیه از سوی دولت بیشتر به روحیه پایین کارکنان و عدم حسن نیت کمک کرده است. در مقابل، LNER، اپراتور دولتی خط اصلی ساحل شرقی، از فوریه گذشته یک جدول زمانی عادی را اجرا کرده است.

از آنجایی که تعداد شکایات به سطح رکورد می رسد، احساس می شود که به نقطه اوج رسیده است. برای سال‌های طولانی، کاربران راه‌آهن شمال در معرض سطوحی از سرمایه‌گذاری کم و خدمات نامرغوب بوده‌اند که در لندن و جنوب شرق غیرقابل تحمل ارزیابی می‌شد. نارضایتی گسترده‌ای از تصمیم دولت در سال گذشته برای لغو مسیر شرقی HS2 به یورکشایر و کنار گذاشتن طرح‌های خط جدید پرسرعت بین منچستر و لیدز، از طریق برادفورد، وجود داشت. اظهارات آخر هفته توسط مایکل گوو، وزیر امور خارجه منصوب مجدد برای ارتقاء سطح، به نظر می رسد که به این نکته اشاره می کند که بازی HS2 از بیرمنگام تا منچستر نیز ممکن است قربانی کاهش بودجه دولت شود. لفاظی «قدرت شمالی» که دولت‌های محافظه‌کار متوالی با رای‌دهندگان مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، به طرز شگفت‌انگیزی پوچ نشان داده است.

پنج شهردار از شش شهردار متروی شمال به طور مشترک از دولت ریشی سوناک خواسته اند تا برای رسیدگی به آسیب های جدی ناشی از بحران فعلی مداخله کند. اندی برنهام، شهردار منچستر بزرگ، خواستار بازگشت صنعت ریلی به مالکیت عمومی و واگذاری اختیارات برای اداره آن به مناطق شده است. پس از بسیاری از وعده‌های شکسته‌شده به شمال، این رویکردی است که می‌تواند شروع به رسیدگی به غفلت‌های تاریخی، هدف قرار دادن نیازهای محلی، ترمیم روابط صنعتی و ارائه پاسخگویی کند. متأسفانه، بدون انتخابات و تغییر دولت، کاربران راه آهن شمال تقریباً به جای انتظار به سفر خود ادامه خواهند داد.