گابریل ژسوس مهاجم کاملی نیست اما ممکن است برای آرسنال عالی باشد | انبار مهمات

افive-nil. اما پس از آن، منچسترسیتی در حال حاضر بسیار قوی به نظر می رسد. هنوز: پنج- صفر. اما آن مصدومیت بوکایو ساکا، چقدر می تواند ضربه ای باشد؟ به هر حال پنج بر صفر بود. اما آن موقعیت‌های ناتینگهام فارست، جسی لینگارد در جایی که گابریل ماگالاهس آن را مستقیماً به او پاس می‌دهد، شوت کرد، یک روز آن‌ها به ضرر شما تمام می‌شوند. و با این حال، جدول امتیازات را بررسی کنید، دختران و پسران: پنج تا صفر.

این هدیه ابدی طرفداران آرسنال است که بتوانند اضطراب احتمالی را در هر موقعیتی، هر چند مطلوب یا پیروزمندانه، شناسایی کنند. لذت به سادگی بدبختی است که به تعویق افتاده است. اکثر مردم به دنبال خرده های راحتی هستند. هواداران آرسنال به دنبال خرده های نگرانی هستند، لیست بازی ها را برای خطرات پیش رو اسکن می کنند، هر افق را برای ابرهای خاکستری اسکن می کنند. و بنابراین، حتی یک پیروزی معمول و افسارگسیخته 5-0 با کمی ناراحتی همراه است.

اولین نشانه زمانی بود که گابریل ژسوس در دقیقه 67 از روی دروازه دوید و جو ورال را به توپ زد و تنها با دین هندرسون برای شرکت تنها شد. تقریباً به طور غریزی می‌توانستید تورم حسرت را در اطراف امارات احساس کنید: بیا، او خیلی سخت کار کرده است، فقط بگذار یک هدف را انجام دهد. در عوض، عیسی لمس سنگینی انجام داد، توپ به بیرون رفت و یک ضربه ضعیف در نهایت مهار شد.

این هفتمین بازی بدون گل عیسی بود، بیانیه ای که در عین حقیقت، او را کاملاً از بین می برد. عیسی بدون شک بهترین بازیکن زمین بود. او دو پاس گل داد، گل سوم را برای ریس نلسون ایجاد کرد، هفت شوت به سمت دروازه داشت و بیش از هر بازیکن فارست ضربه‌ای را لمس کرد. آرسنال وقتی او حضور دارد تیمی بی اندازه بهتر و منسجم تر است. و بنابراین حتی مطرح کردن موضوع گلزنی در اینجا به معنای خطر افتادن در قلمرو تلفن رادیویی است تا بازیکنی را که به ندرت می تواند مشکل کمتری داشته باشد مشکل ساز شود.

اما یک جنبه واقعاً جالب در این بحث وجود دارد، و آن این است که آیا راهی برای اندازه‌گیری و ارزیابی مشارکت‌های پیشروان نخبه فراتر از ساده‌ترین و کلی‌ترین معیار همه آنها وجود دارد یا خیر. ژسوس دوران حرفه ای خود را در آرسنال با 5 گل از 15 بازی آغاز کرده است و تنها نکته قابل توجه در این مورد این است که چگونه با بقیه دوران حرفه ای خود ادامه می دهد. یک گل کمتر از هر سه بازی تقریباً همان چیزی است که عیسی هر کجا که می‌رود، میانگین گل می‌دهد، چه در پالمیراس (16 گل در 47 بازی لیگ) یا منچسترسیتی (58 گل در 159) یا در برزیل (19 گل در 56). هیچ هیولایی گلزنی در سطح هالند یا کین – با بهترین اراده در جهان – وجود ندارد. این چیزی است که شما دریافت می کنید.

البته، همانطور که هر کسی که بازی عیسی را دیده است، می تواند به شما بگوید، این تنها چیزی نیست که شما به دست می آورید. یکی از دلایلی که قضاوت درباره عیسی بر اساس عملکرد یک مهاجم معمولی ناعادلانه است، این است که ورودی او از یک مهاجم معمولی نیست. از 72 لمس او، فقط 16 ضربه در محوطه جریمه فارست انجام شد. سیزده در نیمه خودش بود. اکثریت قریب به اتفاق، در واقع، در بال چپ بودند، با یک خوشه کوچک دیگر در اطراف لبه چپ دایره مرکزی. او بیش از هر بازیکن دیگری در آرسنال تکل زد. عیسی در واقع یک هافبک عریض برنده توپ است که با کمی پول اضافی ضربه می زند.

یا گل اول آرسنال را مشاهده کنید، یک ارسال اولیه ساکا توسط گابریل مارتینلی با غریزه شکارچی در تیرک نزدیک. در همین حال، عیسی همچنان در خط لمسی سمت چپ قرار داشت و فضا را برای تاکهیرو تومیاسو ایجاد کرد. حتی زمانی که توپ به مرکز بازگردانده شد، عیسی از راه دور یک روده را در تلاش برای ورود به آن منطقه شکست نداد. آیا این از خودگذشتگی است یا صرفاً بی رحمی؟ همین الان تماس بگیرید تا نظر خود را بگویید.

عیسی فوتبال خود را در زمین‌های خاکی سائوپائولو، در میان پسران با اندازه‌های بسیار متفاوت، جایی که سطح آن توسط برآمدگی‌ها و دهانه‌ها پر شده بود، آموخت. پیش بینی کردن جایی که قرار بود توپ برود برای احمق ها بود. آنچه مهمتر از همه بود این بود واکنش نشان می دهد: چه کسی می توانست سریعتر با پرش ناهموار سازگار شود، چه کسی سرعت رسیدن به توپ شل را داشت، چه کسی قدرت و چابکی و حیله گری برای محافظت از آن در برابر رقبای شما داشت. و هنوز هم می بینید که در بازی عیسی، حرکت کوتاه به عقب و تلنگرهای سریع و برخوردهای کوچک: بازیکنی که در برخی سطوح هنوز کاملاً به کاری که توپ قرار است انجام دهد اعتماد ندارد، که هرگز به هنر مهاجم برای دیدن چهار حرکت پی نبرده است. جلوتر، زیرا او در دنیایی بزرگ شده است که فقط دنیای بعدی اهمیت دارد.

بنابراین عیسی مدرن چیزی شبیه به پارادوکس را به ما ارائه می‌کند: بازیکنی به قدری خوب که احتمالاً باید یک سوپراستار باشد، و در عین حال بازی‌اش اساساً در تضاد با کل مفهوم سوپراستار است. (آنخل دی ماریا نیز در این زمینه به یاد می‌آورد.) جای تعجب نیست که سال‌ها طول کشید تا مردم دقیقاً به آنچه که او در آنجا انجام می‌داد کار کنند: پیوند زدن و تعقیب، یافتن شکاف‌ها و یافتن سریع‌ترین آنها، بی‌صدا کردن بازیکنان اطرافش. کمی بهتر. آیا او مهاجم کاملی است؟ نه. اما او ممکن است در حال حاضر مرد عالی برای این تیم آرسنال باشد.