فولام شانس صعود به جمع شش تیم برتر را از دست داد زیرا اورتون و پیکفورد ثابت قدم هستند | لیگ برتر

هدف هرگز به دست نیامد. فولام پر از سرعت و اختراع بود، اما برای گذر از یک جردن پیکفورد شلوغ اما فرمانده نداشت. اورتون، با سازماندهی کانر کودی، که غالباً به همکارانش به خاطر حذف و بلاک کردن، به سبک NFL تبریک می‌فرستد، خط خود را حفظ کرد. آنها تحت رهبری فرانک لمپارد به مخالفان بسیار سرسخت تری تبدیل شده اند، با رکورد گلزنی در بالاترین سطح. گلزنی بسیار مشکل سازتر است و دومینیک کالورت-لوین هر چه بیشتر در انزوا بود با طولانی شدن 90 دقیقه او.

مارکو سیلوا 18 ماه ناامیدکننده و فراموش نشدنی را در اورتون گذراند و علیرغم دلایل منطقی که خود را قربانی یک باشگاه در جریان دائمی بداند، مجبور شده است که شهرت خود را در فولام بازسازی کند. تیم اورتون او به ندرت به این ابتکار عمل می کرد. روند مشابهی برای اختراع مجدد لمپارد در اورتون وجود دارد، جایی که برخلاف سیلوا، او طرفدارانی را به خود جلب کرده است، به گونه ای که اسلف پرتغالی او هرگز موفق به اورتونی شدن شده است. گروه خارج از خانه آنها با به صدا درآمدن سوت پایان از بازگشت به ارزش های “سگ های جنگ” به اندازه کافی خوشحال به نظر می رسید.

اورتون در 16 بازی از 23 بازی قبلی خارج از خانه خود در لیگ برتر شکست خورده بود، با تکیه بر فرم گودیسون پارک برای احترام در رده های پایین جدول، هر چند آنها سه امتیاز از سه رده آخر فاصله داشتند. فولام، پنج امتیاز جلوتر، این شانس را داشت که با دو برد آخر خود به صدر جدول اروپا صعود کند.

لمپارد به تیم اصلی که هفته گذشته کریستال پالاس را شکست داد، چسبیده بود، گل دومینیک کالورت-لوین در آنجا احتمالاً برای بردن انتخابی در پرواز انگلیس به دوحه خیلی دیر بود. در اینجا او اولین شروع متوالی باشگاهی را از ماه می انجام می‌داد و به کسانی که بیشتر از او جلوتر بودند، در محاسبه گرت ساوت‌گیت تکیه می‌کرد.

مارکو سیلوا برای Neeskens Kebano در کناره و عیسی دیوپ در دفاع، هری ویلسون و توسین آدارابیویو از پیروزی هفته گذشته در لیدز نیمکت نشین شدند.

کالورت-لوین، فراتر از تیم ریم در لحظات آغازین، تیزبینی مجدد را پیشنهاد کرد، اگرچه ویلیان فولام، کهنه کار اخیراً در فرم، چنین بود. این بازیکن برزیلی در یک رد و بدل توپ به بیرون رفت و آنتونی رابینسون را نیز دید که با عجله در حالی که آنتونی گوردون به شوت می‌پرداخت.

سپس برند لنو باید از دمارای گری سیو می کرد تا اینکه از جردن پیکفورد خواسته شد تا با ضربه ویلیان، ضربه سر الکساندر میتروویچ و سپس ضربه از راه دور هریسون رید، برخورد کند.

چنین چیزهای نفس‌گیر و هیجان‌انگیزی که در دمای غیرقابل فصل پاییزی به نمایش درآمدند، در نیمه اول ادامه یافتند، درهای پشتی کاملاً باز بودند. هنگامی که سانتر گری از کالورت-لوین و گوردون فراتر رفت، به نظر می رسید که نفرین مهاجم به مصدومیت بازگشته است، شانه او تیرک را شکسته بود، اما او اعلام کرد خوب است که ادامه دهد.

مهاجم حریف، الکساندر میتروویچ، خوش شانس بود که تنها با یک رزرو برای تمبر روی ادریسا گیه فرار کرد، تصمیمی که لمپارد را مجبور به بررسی ویدیویی کرد. صرب قبلاً کانر کودی را که نپریده بود طاق زده بود و به شدت مچاله شده بود. در اینجا نوعی تلافی وجود داشت و یک زرد مانع ادامه نبرد دویدن میتروویچ با کودی همیشگی نشد.

شانس ها در هر دو انتها ادامه یافت، ریم به بیرون سر زد، قبل از اینکه جیمز تارکوفسکی مستقیماً از یک کرنر به سمت لنو حرکت کند، آخرین سوسو زدن 45 نفر اول بود.

دومی با ادعای پنالتی آغاز شد و جان بروکس، داور، با دست از زمین خارج شد، زیرا ویلیان قبل از اینکه گوئی پایش را تپ کند، روی زمین می افتاد.

فولام به خلق اکثر موقعیت‌ها ادامه داد و اورتون تنها یک تهدید جزئی روی ضد حریف حفظ کرد. حتی اگر دفاع هر دو تیم کمی آرامش را پس از آن افتتاحیه وحشتناک بازیابی کرده بود، دفاع اورتون به شدت تحت آزمایش بود. میتروویچ به طور غیرمعمولی بی خودی را در هنگام انتخاب سانتر رابینسون انجام داد، قبل از اینکه بلافاصله غریزه حیرت انگیز خود را در ضربه زدن به دومین توپ بعدی با چرخاندن کامل کفش راست خود بازیابی کرد. سپس سانتر آندریاس پریرا شعله ور شد و مرد اصلی فولام زوزه ای غمگین به سمت خدایان فوتبال آمد.

در یک حمله نادر اورتون، در حالی که 20 دقیقه به پایان زمان باقی مانده بود، کالورت-لوین در واقع توپ را وارد دروازه کرد، اما در آفساید به او دست داد، عدم انتظار او شاید به زنگ زدگی او خیانت کند.

در عقب، کودی و همکاران همچنان مشغول بودند، تارکوفسکی شوت تام کرنی تعویضی را مهار کرد، پیکفورد از ویلیان ضربه پایینی را مهار کرد، اما هیچ راهی برای عبور از آن یافت نشد. در دقیقه پایانی میتروویچ در نوبت نتوانست ضربه خود را مهار کند.