فدرر و نادال: یک رقابت ورزشی بزرگ که ریشه در احترام متقابل دارد | راجر فدرر

پس از حرفه ای شدن در سال 1998، دوران حرفه ای راجر فدرر چهار دهه در صدر بازی مردان را در بر گرفت و طی آن او بازی را به سطوح جدیدی رساند.

در آن زمان، او نقش آندره آغاسی و پیت سامپراس را بازی کرده است. در زمین های خاکی بزرگی مانند گوستاوو کوئرتن و گیرمو کوریا گرفته شده است. به مارات صفین و لیتون هویت خیره شد. و معروفتر از همه، شاخ های قفل شده با رافائل نادال، نواک جوکوویچ و اندی موری. و او خیلی شکست خورده است.

این که بگوییم حرفه فدرر از بسیاری جهات با درگیری های او با نادال و جوکوویچ مشخص شده است، ناچیز نیست. در بین آنها، این سه نفر بر تنیس مردان تسلط داشتند، عناوین گرند اسلم را از بین می بردند و فضای کمی برای دیگران باقی می گذاشتند تا به آن نگاه کنند. آنها با هم الهام بخش یکدیگر به ارتفاعات بی نظیری هستند.

در حالی که نادال در سال 2003 اولین بازی گرند اسلم خود را در ویمبلدون انجام می داد، فدرر اولین عنوان گرند اسلم خود را به دست آورد و مارک فیلیپوسیس را در فینال شکست داد و اولین قهرمانی از هشت تاج ویمبلدون و 20 عنوان اسلم خود را به دست آورد. در حالی که او از قرعه کشی عبور می کرد، بدون اطلاع او، مردی که به بخشی جدایی ناپذیر از رقابت با نادال تبدیل می شد، در سکوها تماشا می کرد.

زمانی که فدرر در دور سوم مسابقه خود را در برابر مردی فیش در چهار ست برد – او ست سوم را رها کرد – تونی نادال، عموی و مربی رافا، بلافاصله تحت تأثیر قرار گرفت. و نه فقط با بازی سوئیس. او می‌گوید: «من مردی را دیدم که واقعاً خوب بازی می‌کرد و با تکنیک باورنکردنی بازی می‌کرد. من عاشق تنیس هستم و دوست دارم او چگونه بازی کند. من نه تنها جایی که توپ می رود، بلکه نحوه قرار دادن توپ را در آنجا دوست دارم. موهاش خیلی قشنگ بود اما کار او نیز.»

رافائل نادال که اولین عنوان گرند اسلم خود را در سال 2005 در رولان گاروس به دست آورد، با این حال این ضعف را در بازی فدرر مشاهده کرد. سوئیسی در سال 2004 سه اسلم را برده بود، اما در زمین، مخصوصاً در زمین خاکی، زدن صدها بک هند با یک دست از خط پایه چیزی بود که در آن زمان او برای آن آماده نبود.

تونی می‌گوید: «در سال‌های اول، جایی که ما تمرکز داشتیم این بود که توپ را در بالای دست او قرار دهیم. چون می دانستیم، در این زمان، فدرر برای بازی در بک هند و سپس با چرخش، مچ دست را کمی حرکت داد. [from Nadal]، او مشکلات بیشتری داشت.

بارها وقتی با رافائل صحبت کردم، گفتم فدرر خیلی هوشمندانه با شما بازی نمی کند. به نظر من، او به طور معمول بازگشت را برای ما آسان بازی کرد. او به اندازه کافی تهاجمی نبود.»

اگرچه فدرر برای مدتی برتری خود را در زمین های سخت و روی چمن حفظ کرد، اما نادال به سرعت می آمد. نادال پس از ست کردن او در فینال ویمبلدون 2006، او را به پنج ست در فینال سال بعد رساند و سپس در سال 2008، با کسب عنوان قهرمانی برای اولین بار پس از یک قهرمانی، به برد پنج ساله فدرر در ویمبلدون پایان داد. فینال حماسی، شامل دو شکست باران و که در تاریکی نزدیک به پایان رسید. برای فدرر، این یک باخت دلخراش بود. برای نادال و تونی، این یک پیشرفت بزرگ بود. تونی می گوید: «بهترین خاطره ویمبلدون 2008 است.

فدرر و نادال در مجموع 40 بار با یکدیگر بازی کردند که نادال 24 بر 16 پیش بود و در فینال ها 14 برد به 10 برد. نادال در دیدارهای اسلم خود 10-4 جلو افتاد (6-0 در رولان گاروس) و آنها حداقل دو بار در فینال سه اسلم از چهار اسلم به مصاف هم رفتند، در حالی که US Open تنها جایی بود که هرگز با هم روبرو نشدند. Righty v lefty, style v power; مسابقه آنها تمام عناصری را داشت که مردم دوست دارند.

تونی می گوید: «این رقابت همه چیز داشت. این بازیکنی بود که با تکنیک باورنکردنی، بسیار ظریف و دیگری با اشتیاق بازی می کرد، سبک های متفاوتی داشت. اما در پایان همیشه احترام بسیار خوبی وجود داشت. به نظر من این یکی از بزرگترین رقابت ها در تاریخ ورزش بود.

اگرچه نادال بازی‌های بیشتری را در مقابل جوکوویچ انجام داده است تا با فدرر، و اگرچه فدرر و جوکوویچ نیز بیشتر با هم روبرو می‌شوند، به نظر می‌رسد رقابت بین نادال و فدرر در داخل ورزش و برای هر دو بازیکن موقعیت فوق‌العاده‌ای دارد.

رافائل نادال موافق است. “یعنی ما چیزهای مهم زیادی را با هم به اشتراک گذاشتیم، نه؟” وقتی در ویمبلدون 2022 از او پرسیدیم، نادال گفت.[With] همه چیزهایی که به دست آوردیم، [it is] فکر کردن به نوعی مشکل است [of] تنیس در 15، 20 سال گذشته بدون اینکه به رقابتی که داریم فکر کنیم زیرا در هر استادیوم بزرگی بازی کرده ایم – نه در نیویورک، این تنها چیزی است که کمی مرا آزار می دهد، اینکه ما هرگز در نیویورک بازی نکردیم – اما در بقیه دنیا، ما دادگاه مشترک داشتیم و برای مهمترین چیزها می جنگیدیم.»

تنیس با رقابت های بزرگی همراه بوده است. تنها در 40 سال گذشته، ما مارتینا ناوراتیلووا-کریس اورت، جان مک‌انرو-بیورن بورگ، استفان ادبرگ-بوریس بکر، پیت سامپراس-آندره آغاسی را داشته‌ایم. بدون رقیب اصلی خود، آنها ممکن است هرگز به اوج هایی که رسیده بودند نرسند.

فدرر به راحتی اعتراف می کند که نادال باعث شده او بازی خود را تغییر دهد. او تنها کسی بود که سبک طبیعی اش به این معنی بود که بازی طبیعی خودش همیشه به اندازه کافی برای بردن خوب نبود. برای تونی نادال، این که فدرر چگونه همه چیز را تغییر داد، چیزی است که او را حتی بیشتر تحت تاثیر قرار می دهد.

در فینال اوپن استرالیا در سال 2017، فدرر که شش ماه از تور دور بود و پس از بهبودی پس از عمل جراحی زانو، پس از شکست در ست نهایی، اولین قهرمانی گرند اسلم خود را از سال 2012 به دست آورد. «همه چیز در سال 2017 تغییر کرد، زمانی که فدرر در اولین توپ شروع به زدن سریعتر توپ کرد [the return]تونی می گوید. فدرر گفت که نمی‌خواهد کسی باشد که در رالی‌های بیشتری بازی کند. در زمین های سخت، شکست دادن او برای رافائل بسیار دشوار بود، زیرا او خیلی سریع بازی می کرد. بدترین خاطره استرالیا 2017 بود زیرا رافائل در ست پنجم 3-1 پیروز شد.

در حالی که سبک بازی آنها متفاوت است، از بسیاری جهات فدرر و نادال کاملا شبیه هم هستند. تونی نادال می‌گوید: «آنها به مردم نشان دادند که می‌توان رقابت بسیار شدیدی داشت، اما در عین حال احترام خوبی هم داشت. و شما می توانید دوست حریف خود باشید. معمولاً این اتفاق نمی‌افتد، و با این دو نفر این اتفاق افتاد و آن هم شد [special]”

این یک عصاره ویرایش شده از The Roger Federer Effect: رقبا، دوستان، طرفداران و چگونگی تغییر زندگی آنها توسط استاد است که توسط Pitch در دوشنبه 31 اکتبر منتشر شد. برای حمایت از Guardian و Observer نسخه خود را در guardianbookshop.com سفارش دهید.