مبارزه خانواده کوئینزلند برای جلوگیری از تعیین تحصیل کودکان بر اساس ناتوانی توسط مدارس | کوئینزلند

تیلور لوید دارای فلج مغزی خفیف، اختلال بینایی، صرع، نیازهای پیچیده ارتباطی و اختلال فکری است که هیچ کدام او را تعریف نمی کنند.

این نوجوان 15 ساله اهل حومه شمالی بریزبن اجتماعی و بامزه است. او سوار شدن در قطار، تماشای برنامه های مسابقه و بازی کردن جوک های عملی را دوست دارد و چیزهای زیادی در مورد آب و هوا می داند.

مادر تیلور، هیزل، گفت: “او همیشه یک فرد بسیار خوشحال است.”

او فردی بسیار، بسیار بخشنده و دوست داشتنی است که هر کسی که ملاقات می کند کاملاً مورد توجه قرار می گیرد. او برای بسیاری از مردم شادی می آورد.»

اما، متأسفانه برای لویدز، توانایی تیلور در ایجاد شادی فرصت‌های آموزشی او را تعیین نمی‌کند. ناتوانی های او خواهد شد.

پس از تقریباً دو سال حمایت از تیلور برای ورود به دبیرستان محلی خود، هیزل گفت که مجبور شد تدریس پسرش را به دست خود بگیرد.

و او گفت که صدها، شاید هزاران داستان مانند داستان تیلور در سراسر کوئینزلند وجود دارد – اگرچه همان مسائل در سراسر کشور در حال پخش است.

لویدز در میان گروهی از خانواده‌های دانش‌آموزان دارای معلولیت و حامیان و متحدان آن‌ها خواهند بود که با هدف تغییر سیستم آموزشی تا سال 2030 در مقابل پارلمان کوئینزلند تظاهرات خواهند کرد.

این تظاهرات توسط گروه کوئینزلند برای آموزش فراگیر (QCIE) که هیزل برگزارکننده آن است، سازماندهی شده است. خواسته های QCIE عبارتند از: ایجاد یک سازمان مستقل شکایات. محدود کردن قدرت مدیران مدارس برای حذف دانش آموزان دارای معلولیت. و پایان فوری بودجه برای زیرساخت‌های مجزا، مانند مدارس ویژه یا ساختمان‌های ویژه.

هیزل گفت: «ما می‌خواهیم هر کودکی در مدارس محلی خود تجربه‌ای فراگیر داشته باشد. اما، متأسفانه، این مورد برای بسیاری از بچه‌های ما صادق نیست.»

کرستا ریچاردسون، رئیس اتحادیه معلمان کوئینزلند، گفت که هر دانش آموزی سزاوار آموزش و احترام با کیفیت است، «مثل معلمان ما».

او گفت: “برآوردن نیازهای دانش آموزان معلول و دانش آموزان با نیازهای پیچیده چالش برانگیز است و نیاز به یک رابطه کاری قوی بین مدارس، معلمان، والدین و مراقبان دارد.”

“در حالی که بودجه دولت ایالتی برای ناتوانی در مدارس در حال افزایش است، درک تأثیر کمبود معلم فعلی و نیاز فوری برای رسیدگی به آن در سطح ملی بسیار مهم است.”

هیزل گفت که کودکان دارای معلولیت هنوز از ثبت نام خودداری می کنند. برخی به مدارس استثنایی و برخی به مدارس دولتی در محله های دیگر ارجاع داده می شوند. سایرین با کاهش ساعات ثبت نام یا تعلیق “مدیریت” می شوند.

برخی از مدارس ممکن است حمایتی را برای شادی و موفقیت کودک فراهم نکنند، و باعث می شود که آنها چنان مضطرب شوند که والدین مجبور به تغییر مدرسه شوند یا به گفته هیزل، تعداد فزاینده ای به تحصیل در خانه روی آورند.

چیزی که هیزل به تیلور امیدوار نبود. او در مدرسه ابتدایی محلی خود تدریس می کرد، که بسیار تلاش کرد تا او را شامل شود. او گفت که رویکرد آن‌ها بی‌نقص نبود، اما حداقل تیلور بیشتر اوقات در اتاقی با همسالانش بود و می‌توانست ارتباط برقرار کند.

هیزل می‌خواهد که جامعه تیلور او را بشناسند – بدانند وقتی راحت و ایمن است و رفتار عادی دارد چگونه است، تا آنها تشخیص دهند که چه زمانی اوضاع خوب نیست. او از او می خواهد که انتظارات زیادی از یادگیری خود داشته باشد، و او می خواهد که بتواند با خواهرش مدیسون که رابطه خوبی با او دارد به مدرسه برود.

اما در پایان سال 2021، پس از تقریباً دو سال پشتکار، هیزل تصمیم گرفت تیلور را از دبیرستان محلی خود بیرون بکشد. علی‌رغم جلسات زیاد و تلاش‌های زیاد برای خارج کردن تیلور از آموزش ویژه و ورود به کلاس‌های معمولی، هیزل احساس کرد که مدرسه تمایلی به انجام «تغییرات سیستمی بزرگ» مورد نیاز برای فراگیر کردن آن ندارد.

هیزل گفت: «من می‌خواستم که او هم مانند هر بچه دیگری یک تجربه منظم داشته باشد. “متاسفانه، هیچ کدام از اینها به نتیجه نرسیده است.”

سخنگوی وزیر آموزش و پرورش گفت که دولت متعهد است که به خانواده ها حق انتخاب بین فرستادن کودکان واجد شرایط به یک مدرسه ویژه یا مدرسه دولتی محلی آنها را بدهد.

سخنگو گفت: “در واقع، اکثریت قریب به اتفاق کودکان دارای معلولیت در کوئینزلند – 95٪ – به مدرسه دولتی محلی خود می روند.”

از ژانویه 2023، کوئینزلند به یک مدل جدید منابع ناتوانی تغییر دهنده بازی تبدیل خواهد شد و منابع اختصاصی و پشتیبانی را برای 30000 دانش آموز معلول دیگر فراهم می کند.