خروج بوریس جانسون از رقابت رهبری حزب محافظه کار از تحقیر احتمالی جلوگیری می کند | بوریس جانسون

با وجود تمام لحن معمول بوریس جانسون در مورد جاه‌طلبی‌های رهبری‌اش، یک چیز کاملاً واضح است: او فقط در صورتی از رقابت سیاسی کناره‌گیری می‌کند که فکر کند نمی‌تواند در آن پیروز شود. و یکشنبه شب هم همینطور بود.

بیانیه نخست وزیر سابق که تصمیم او را برای عدم ایستادگی تأیید می کرد، کلاسیک این ژانر جانسون بود: پافشاری مساوی در مورد توانایی خود برای پیروزی، و تواضع وانمودی مبنی بر اینکه راه دیگری را به خاطر وحدت انتخاب می کند.

در واقع، بسیاری از ناظران – و بسیاری از نمایندگان محافظه‌کار – در مورد ادعای جانسون مبنی بر اینکه او حمایت 102 همکار پارلمانی را به دست آورده است، با توجه به اینکه کمتر از نیمی از این تعداد علناً چنین گفته‌اند، عمیقاً مشکوک هستند.

تردید مشابهی در مورد اصرار جانسون وجود خواهد داشت که به محض ورود به صندوق، به احتمال زیاد در رای اعضای حزب پیروز خواهد شد و سپس شانس خوبی برای پیروزی در انتخابات عمومی بعدی خواهد داشت.

اولین مورد غیرممکن نبود، به خصوص که ریشی سوناک، که اکنون تقریباً به احتمال زیاد نخست وزیر بعدی خواهد شد، همچنان از محبوبیت بسیار زیادی نزد اعضای محافظه کار باقی مانده است، برخی از آنها او را به دلیل تسریع سقوط جانسون در جولای با استعفا به عنوان سرزنش می کنند. صدراعظم

اما احتمالاً بهترین نتیجه‌ای که جانسون می‌توانست به آن امیدوار باشد، ظهور به عنوان رهبر حزبی بود که حدود دو سوم نمایندگان آن فکر می‌کردند که او برای این سمت مناسب نیست، حتی برخی تهدید می‌کردند که در صورت تصاحب مجدد او به کناره‌گیری یا استعفا می‌پردازند.

به مراتب تحقیر آمیزتر این است که به آستانه 100 نامزدی نرسیدیم. کسانی که جانسون را می شناسند، او را به عنوان سیاستمداری معرفی می کنند که حتی با معیارهای تجارت، با تحسین و تایید زندگی می کند. اگر او نمی تواند احساس نیاز کند، ترجیح می دهد که درگیر نباشد.

بنابراین، در سال 2016 بود که طرفداران برگزیت به عنوان دلیل تعیین کننده پیروزی رای خروج از اتحادیه اروپا از آن استقبال کردند، و جانسون به عنوان یکی از نامزدهای پیشرو برای جانشینی دیوید کامرون معرفی شد.

وقایع آن زمان حتی دراماتیک تر بودند، اما روایت مشابهی را دنبال کردند. درست قبل از اینکه جانسون رسماً مایکل گوو، متحد او و شریک Vote Leave را اعلام کند، اعلام کرد که معتقد است جانسون برای این کار مناسب نیست و او در عوض ایستاده است. جانسون که امیدهایش به شدت آسیب دیده بود، تسلیم شد.

روز یکشنبه، جانسون پیش‌بینی خود را مبنی بر اینکه در صورت تمایل می‌تواند برنده مسابقه باشد را دنبال کرد و افزود: «اما در روزهای آخر متأسفانه به این نتیجه رسیده‌ام که این کار درستی نیست.»

مانند 102 حامی فرضی، بسیاری از نمایندگان حزب محافظه کار یا دیگرانی که جانسون را از نزدیک مشاهده کرده اند، از آن جمله با خنده ای توخالی استقبال می کنند.

جانسون دوست دارد که جهان باور کند که او به خاطر وحدت حزب یا منافع ملی کنار می‌رود. اما اگر او واقعاً به این چیزها احترام می‌گذاشت، کمتر از سه ماه پس از استعفای بیش از 50 وزیر و تهدید به انجام تحقیقات رسمی در مورد اینکه آیا پارلمان را گمراه کرده است یا نه، پیشنهاد جدیدی برای تصدی پست نخست‌وزیری ارائه نمی‌کرد. سرش.

شاید تنها بخشی از اظهارات جانسون که صادقانه باشد، اگر نه لزوماً دقیق، این باشد که او می گوید: “من معتقدم که چیزهای زیادی برای ارائه دارم، اما می ترسم که اکنون زمان مناسبی نیست.”

جانسون به شدت معتقد است که به ناعادلانه مجبور شده است از آنجا بیرون برود و باید به او اجازه داده شود. او همچنین شاید بر این باور است که در دوران سیاسی به این تب و تاب، هنوز می‌تواند بازگردد.

اما در حالی که پیش‌بینی‌های قطعی خطرناک هستند، به نظر می‌رسد که این پیش‌بینی‌ها به خود آرامش بخش و حتی توهم‌آمیز است. جانسون از تعطیلات دیگری در طول جلسه پارلمان بازگشت و برخی از شرکای سابق با او در رسانه های اجتماعی به عنوان “رئیس” از او استقبال کردند.

اما تعداد زیادی نبود. در میان بیش از 140 حامی تایید شده سوناک، افرادی مانند سوئلا براورمن، کیمی بادنوک و استیو بیکر از جناح راست سابق حزب جانسونیت بودند.

جانسون حتی اگر هنوز کاملا متوجه این موضوع نشده باشد، اکنون مرد دیروز حزب محافظه کار است. برای قرض گرفتن کامرون که تونی بلر را محکوم کرد: او زمانی آینده بود.