فوتبال اتلاف وقت را به یک هنر پیچیده تبدیل کرده است | فوتبال

آبرای سرگرمی، یا در واقع سبک زندگی، اتلاف وقت کم ارزش است. انجام هیچ کاری نیاز به تخیل واقعی دارد. برای تولید چیزی نیاز به یک هسته اخلاقی قوی است. فرد بیکار، از جمله موارد دیگر، جراحی زیبایی غیر ضروری انجام نمی دهد یا آلبومی از جلدهای تاب منتشر نمی کند. شجاعانه ترین راه برای تجربه زمان از طریق انفعال است – اینکه کاملاً بی حرکت بمانید و دقیقه ها را روی صورت خود احساس کنید. اتلاف وقت در فوتبال، اما، محفوظ است.

مشکل اینجاست که در حالی که اتلاف وقت در زندگی روزمره از نظر ارتدوکس سرمایه داری ضعیف و مشکوک تلقی می شود، در فوتبال سطحی از پیچیدگی را به تمرین کنندگان خود می دهد. عمل عمدی کاهش سرعت بازی یا شکستن بازی در زمان پیشروی، نقطه مقابل ساده لوحی شناخته می شود. نام جدیدی به آن داده شده است، “مدیریت بازی”، که خرابکاری های کم حیله گری را به چیزی شایسته یک دیپلم کالج تبدیل می کند.

مدیریت بازی خوب در حال حاضر کیفیتی است که یک تیم موفق باید از آن برخوردار باشد. تعریف فرهنگ لغت اتلاف وقت – برای تولید هیچ سود یا صرف انرژی – در کاربرد آن در فوتبال صدق نمی کند. انرژی قابل توجهی برای ساکت نگه داشتن توپ صرف می شود و چه چیزی می تواند مهمتر از سه امتیاز باشد؟

بردن توپ به پرچم کرنر فوتبال معادل مراسم قرون وسطایی هدایت شیطان از دهکده، به بیابان است. برای وقاحت کم هوش، هدر دهنده زمان پرچم گوشه، جایی بین یک گاو در جاده و هر کسی که از شکلک گریه با خنده در رسانه های اجتماعی استفاده می کند، برای رد دیدگاه مخالف، اشغال می کند. نموداری که بی بی سی از موقعیت توپ در 10 دقیقه آخر فینال یورو 2022 نشان داده است، ادای احترامی است به این تمرین آزموده شده.

پرتاب در این داستان نیز فصلی طولانی دارد. تلاش شدید برای بازگرداندن توپ به بازی قبل از اینکه در نهایت شکست را بپذیرید و آن را به یک هم تیمی واگذار کنید، باید به قوانین بازی اضافه شود، زیرا این اتفاق اغلب رخ داده است. با پرتاب‌ها، همه می‌توانند به سرگرمی بپیوندند – پسر توپ تیم میزبان تحویل را به تأخیر می‌اندازد، یا جمعیتی که دور از دسترس بازیکن حریف دیوانه‌وار توپ می‌زنند، نزدیک به اشک‌های خشم ناتوان.

با این حال، تظاهر یا اغراق‌آمیز صدمه، جایی است که بیشترین آسیب زمانی وارد می‌شود. زمانی که مارک نوبل آندر هررا را که بداخلاق می‌کرد، برداشت و او را از زمین بیرون آورد، لحظه‌ای برای دوستداران توپ در بازی در همه جا بود. رضایت مجذوب هررا، در حالی که او مانند یک گونی زغال سنگ به خط تماس کشیده شده بود، نقش خود را در به یاد ماندنی ساختن صحنه ایفا کرد.

همان‌طور که هنرمندانی در بی‌امیدترین محیط‌ها یافت می‌شوند – ما به شاعران جنگ و نوازنده کیبورد در فرش‌های الهام‌بخش فکر می‌کنیم – کسانی هم هستند که کارهای فردی بزرگی را در پی نفرت‌انگیز اجرای ساعت‌ها تولید می‌کنند. ینس لمان، یکی از شهدای اولیه اتلاف وقت، در یک بازی در سال 2007 به دلیل روش منحصر به فردش در بازیابی توپ از پشت دروازه کارت زرد گرفت. لمان، در حالی که خود را شبیه مردی می‌کرد که عجله‌ای برای زدن ضربه‌ی دروازه داشت، به این فکر افتاد که توپ را در یک انبار تبلیغاتی پرتاب کند، توپ از پشت سر او برگشت و او را مجبور کرد، در یک چهره‌ای معتبر از سردرگمی بی‌گناه، قدم‌هایش را دوباره دنبال کند.

در یکی دیگر از مینیاتورهای نفیس، رایان گیگز و دیوید بکهام توسط داور به خاطر ایستادن همراه روی یک ضربه کرنر در زمانی که ثانیه‌های حیاتی به پایان رسید، مورد تذکر قرار گرفتند. هر دو به توپ، خارج از «D» اشاره کردند، که گیگز چند ثانیه پیش در حالی که هیچ کس توجهی به آن نداشت، آن را پر کرده بود. این نوع بینش است که یک عمل کینه توزانه و مذموم را به چیزی تبدیل می کند که همه می توانند از آن لذت ببرند. زیرا در دستان درست، اتلاف وقت به مفهومی مرکزی از مانیفست دادائیست نزدیک می شود. با رفتن به زمین فوتبال و تلاش برای بازی نکردن فوتبال، اتلاف وقت خلاق، پوچ بودن تلاش معنادار در فعالیتی را نشان می‌دهد که معنایی ندارد.

لمان کار خود را در زمینی هدایت می‌کرد که در آن دروازه‌بان‌های همکارش همیشه استعداد خاصی از خود نشان داده‌اند، چه مکثی برای زدن گل از روی کفش‌های روی تیرک قبل از ضربه گل، چه 20 ثانیه نگه داشتن توپ در حین تکان دادن. هم تیمی ها رو به جلو، یا با معرفی قانون چهار گام، سوء استفاده از حفره ای که در سه مرحله به دنبال آن با گذاشتن توپ روی زمین و برداشتن دوباره آن انجام می شد، یک کنجکاوی غیرممکن برای مجازات بود. مطالعه اصلاحیه‌های قانون چهار مرحله‌ای، این ایده را به دست می‌دهد که چگونه بلافاصله و با اشتیاق دروازه‌بان‌ها به نقطه شکست خم شدند.

اخیراً، ما Pickford Flop را داریم، یک فروپاشی احساسی روی توپ در تلاش برای متقاعد کردن داوران با حس قوی تئاتر که این، به‌طور دراماتیک، پایانی عالی را رقم خواهد زد.

آزاردهنده‌ترین جنبه این راکت – تعویض‌های دیرهنگام دوبل، به نوبت دادن به نوبت برای پایین آمدن با گرفتگی عضلات، تاخیر در ضربات آزاد با اشاره به مانعی که وجود ندارد برای شروع مجدد بازی – این است که همه با یک وادویی انجام می‌شوند. تعهدی که نشان می دهد ما نمی توانیم انگیزه عمیق تر مجرم را حدس بزنیم. اتلاف وقت در فوتبال به عنوان بخشی اجتناب ناپذیر از بازی ادغام شده است، درست همانطور که علائمی مانند “فستیوال پیاده روی 2022” اکنون در شهرهای ما بدون تردید ظاهر می شود.

با این حال، اگر مسئولان مسابقه زمان را پیگیری می کردند، هیچ یک از این دزدی های ژولیده اهمیتی نداشت. در عمل، توپ در اکثر بازی‌ها فقط در حدود 55 دقیقه در بازی است، و با این حال، زمان مصدومیت معمولاً به سه دقیقه یا در صورتی که توپ در هوا باشد کمی کمتر نگه داشته می‌شود. همان طور که سنکا فیلسوف رواقی از حفظ نوشت: «این به این معنا نیست که ما زمان کوتاهی داریم، بلکه بیشتر آن را در انحراف برای دست دادن با داور پس از تعویض تلف می کنیم.»