ماشین نعش کش را رها کنید، بچه ها را بیاورید، یک پیک نیک داشته باشید: نکات جایگزین برای تشییع جنازه | زندگی و سبک

اسهارفام میدو خیلی شبیه گورستان نیست. هیچ دیوار بلند، دروازه آهن فرفورژه یا درخت سرخدار وجود ندارد. مقبره یا سنگ قبرهای استادانه پیدا نخواهید کرد. هیچ نشانه ای از وحشت گوتیک وجود ندارد. گل‌های زیادی وجود دارد، اما نه از آن‌هایی که در سلفون پیچیده می‌شوند – این گل‌ها وحشی و زنده هستند. تمام مکان وحشی و زنده است، با زنبورهای وزوز و آواز پرندگان.

و با این حال این یک قبرستان یا، به عنوان این زمین غیر مقدس، به درستی یک محل دفن است. ده‌ها قبر، تپه‌های ساده با یک سنگ مسطح که فقط نام و تاریخ را نشان می‌دهد، به‌طور مساوی در ردیف‌ها قرار دارند. منظره – بر فراز دره دوون، رودخانه دارت که به سمت انتهای خود می پیچد – نفس گیر است. من بدم نمی آید که اینجا به پایان برسم.

من امروز اینجا هستم تا با روپرت کالندر ملاقات کنم، کسی که این مکان را چند سال پیش راه اندازی کرد و مدتی آن را اداره کرد. در واقع، این یک مصاحبه چند محله است: ما همچنین به آپارتمان او در بالای یک بستنی فروشی در نزدیکی Totnes و به محل کار او در حاشیه شهر می رویم. بعلاوه، زمانی است که ما در وسیله نقلیه کاری او، یک فورد گلکسی قدیمی می گذرانیم. با خواباندن صندلی‌های عقب، او می‌تواند تابوتی را در آنجا قرار دهد، به شرطی که خیلی آراسته نباشد (و نه: آنها معمولاً مقوایی یا حصیری هستند). امروز فقط چند جعبه خاکستر انسان در پشت وجود دارد که منتظر تحویل هستند.

کالندر خیلی شبیه یک مرده کش به نظر نمی رسد. بدون کت و شلوار تیره، بدون توهین یا ابراز تسلیت پیش فرض، بدون بدبختی آقای سووربری. او شلوار جین، ژاکت سبز رنگ و ژاکت کرک می‌پوشد که او را بیشتر شبیه یک هیپی سن خاص (52 ساله) یا یک مدرس دانشگاه می‌کند. او از نظر علمی و غنایی، بدون دردسر در میان فیلیپ لارکین، برایان انو و سیمپسون ها می لغزد. اکنون او کتابی نوشته است – بخشی خاطرات، بخشی علیه تجارت سنتی مراسم تشییع جنازه، بخشی مانیفست، بخشی فقط به مرگ و رویارویی با آن با دلسوزی و شجاعت فکر می کند. دوست داشتنی و متفکرانه است و ممکن است شما را وادار کند در مورد چند چیز تجدید نظر کنید.

با قدم زدن در اطراف چمنزار، خواندن اسامی روی نشانگرهای قبر، هلو در کنار خود، تمام چهره های افرادی را که دفن کرده است به یاد می آورد. مورچه پیترز در اینجا دفن شده است. یک پا، واقعا عجیب و غریب. او در یک کاروان زندگی می کرد.» کالندر با افرادی که دفن می‌کند و خانواده‌هایشان بسیار درگیر می‌شود، چیزی که تاثیر خود را می‌گیرد. او می گوید: «در کنار غم و اندوه شدید بودن سخت است.

کالندر نیز سوزاندن زیادی را انجام می دهد، اگرچه آنها کمتر سبز هستند. او می‌گوید که برای سوزاندن یک بدن تقریباً همان مقدار انرژی لازم است که برای تأمین انرژی یک فرد زنده برای سه ماه انرژی لازم است. سپس تمام CO وجود دارد₂دوده، فرمالدئید، حتی بخار جیوه که وارد جو می شود. دفن تأثیر کمتری بر محیط زیست دارد. تا زمانی که خیلی عمیق انجام نشود، یعنی; گورهای شارفام میدو همگی کم عمق هستند. او توضیح می‌دهد: «اگر فردی را شش فوت پایین دفن کنید، فعالیت باکتریایی کافی برای شکستن آنها وجود ندارد.

حرفه کالندر در 20 سالگی در حالی که مشغول تماشای تلویزیون در طول روز بود، در یک چشم انداز عجین به سراغش آمد. او در حال گشت و گذار در کانال، به برنامه ای برخورد کرد که در آن نویسنده نیکلاس آلبری حضور داشت، که مرکز مرگ طبیعی را تأسیس کرد، موسسه خیریه ای که مردم را از حقوق آنها در مراسم تشییع جنازه آگاه می کند و آنها را تشویق می کند تا بیشتر مشارکت کنند. من همین الان از روی مبل منجنیق شدم. کالندر می‌گوید: «اوه خدای من، من یک متعهد هستم.»

سفر حرفه ای در واقع خیلی زودتر شروع شده بود، اگرچه او در آن زمان متوجه آن نبود. او مراسم تشییع جنازه پدرش را که او را می پرستید و در هفت سالگی درگذشت، از دست داد، زیرا یکی به این نتیجه رسید که برای چنین پسر جوانی خیلی ناراحت کننده است. به مراسم ختم پدربزرگ و مادربزرگش هم نرفت. بلافاصله پس از مرگ پدرش، او را به مدرسه شبانه روزی فرستادند. این یک تجربه آسیب زا بود و سال ها بعد، هنوز بیشتر جلسات درمانی او را به خود اختصاص می دهد. در مقابل، او در تعطیلات مدرسه در معرض مهربانی و انسانیت قرار گرفت و مادرش را در حالی که در یک آسایشگاه کار می کرد، تماشا می کرد، جایی که مردن بخشی از زندگی است. مرگ، هر دو جنبه منفی و مثبت آن، در اوایل زندگی او وجود داشت.

مادر کالندر زمانی که او در 20 سالگی بود فوت کرد. او می گوید که ارتباط زیادی با تشییع جنازه او نداشت، زیرا هیچ نقشی نداشت. با این حال، تاله‌داران تأثیر گذاشتند. “من می گفتم: “این مردان عجیب و غریب چه کسانی هستند؟” معمولاً آنها مس سابق هستند. آنها اساساً استخدام شده اند تا با وقار به نظر برسند و هم قد باشند.” Callender طرفدار زیادی از حاملان نیست، و همچنین چند چیز دیگر در مورد مراسم تدفین سنتی و صنعت. ما بعداً به سراغ آنها خواهیم رفت

در آن زمان او در حال حرکت بود. او پول بسیار زیادی را به ارث برده بود که هدر داده بود. او صید مارماهی را به عنوان یک حرفه امتحان کرده بود، اما آن یکی نیز از بین رفت. او اساساً یک سنگ گردان امانتدار بود. و یک ریور: او بیشتر دهه 90 را صرف رفتن به ریوها و انجام هر کاری که مربوط به آنها بود گذراند. هر چند هیچ چیز اسراف کننده ای در مورد آن وجود ندارد. او می‌گوید: «واقعاً فکر می‌کنم اتفاق بسیار مهمی در مورد خانه اسید رخ داد. این به او در مورد “ارتباط” و “اصالت” آموخت، که او بعداً زمانی که در نهایت آن را پیدا کرد به حرفه خود آورد. او حتی غم و اندوه را با تجربه زمین خوردن مقایسه می کند – آنها همان احساس غیر واقعی بودن توهم را دارند.

“من برای افرادی که داغدار شده اند و زمین نخورده اند متاسفم، زیرا وقتی می روید چیزی کاملاً آشنا در مورد آن وجود دارد: “اوه، متوجه شدم.” زمان بسیار عجیب است، خنده های نامناسب وجود دارد، مردم به روش های مختلف واکنش نشان می دهند. و وقتی کسی که واقعاً دوستش دارید می میرد و پرندگان هنوز آواز می خوانند، مردم می خندند، این یک خشم است. شما می گویید: چه خبر است؟ آیا آنها نمی دانند چه اتفاقی افتاده است؟»

به نظر می رسد که مرگ کالندر را احاطه کرده است، نه فقط در محل کار بلکه در خانه. ما اکنون در آپارتمان کوچک او هستیم که مملو از اشیاء عجیب و غریب تصادفی است: تصاویر قدیسان، شاخه‌های گوسفند خشک شده، جمجمه‌ای پلاستیکی که او می‌گوید نشان‌دهنده روح هائیتی به نام پاپا گده است، تجسم جسد اولین انسانی که تا به حال ساخته شده است. بمیر Calender مذهبی نیست، اما او مراسم و جادو را دوست دارد. من فکر نمی کنم زندگی پس از مرگ وجود داشته باشد. ای کاش وجود داشت.» او می گوید. “بزرگترین امید من این روزها این است که زمان یک توهم است و ما متوجه می شویم که همه چیز یکباره اتفاق می افتد.”

پس از دیدن آلبری در تلویزیون، کالندر یک نسخه از راهنمای خود، کتاب راهنمای مرگ طبیعی، دریافت کرد. او متوجه شد که شما برای این که یک کارفرما باشید نیازی به مجوز یا هیچ مدرکی ندارید. شما حتی نیازی به استفاده از یک کشیش یا تشییع جنازه ندارید و می توانید اجساد را در زمینی غیر مقدس دفن کنید. بیشتر آیین و سنت تشییع جنازه ایجاد صنعت و کلیسا است.

بنابراین او این کار را انجام داد. او از یکی دیگر از پیشگامان جایگزین، مراسم تشییع جنازه سبز مشاوره گرفت، که او را با اولین جسدش آشنا کرد. او یک واحد تبرید، یک برانکارد و یک املاک قدیمی ولوو خرید که برای سال‌ها نعش‌کش او بود. و تمام شد – کالندر یک متعهد بود. اولین کسی که او دفن کرد یک پستچی سابق به نام بری بود.

کالندر در حین کار، تا حدی از اشتباهاتش یاد گرفت، اما عمدتاً از افرادی که همسران، شوهران و فرزندانشان را دفن می کرد. در کتاب او، روایت‌های آن مشاغل اول، لحظات کمدی را در خود دارند، اما در عین حال تکان‌دهنده و الهام‌بخش هستند. زنی بود که شوهرش به طور غیرمنتظره ای خودکشی کرد، اما به نوعی توانست به کالندر نشان دهد که این فرصتی را فراهم می کند. او اغلب در مراسم تشییع جنازه‌ای که ریاست آن را بر عهده دارد، سخنرانی می‌کند، و این در قلب چیزی است که او معتقد است و سعی می‌کند انجام دهد. او می نویسد: «مرگ چیزهای پیش پاافتاده را محو می کند، تمام پیش پاافتادگی های روزمره ی بی فکر ما را برای لحظه ای در سایه قرار می دهد. “اگر بتوانید آن فضا را فرمان دهید و نگه دارید، می توانید چیزی عظیم و در عین حال بسیار ساده بگویید که هیچ کس نمی تواند با آن مخالفت کند، در مورد اینکه زندگی کردن به چه معناست.”

‘اچسلام، رو،» او چند بار در خیابان بیرون سلام کرده است. Callender با بسیاری از مشتریان سابق خود دوست است و او در اطراف Totnes شناخته شده است. او می گوید: «من تقریباً همه را دفن کرده ام. ما در راه هستیم تا محل کار او را ببینیم.

در یادگیری طناب‌ها، کالندر از برخی از خانواده‌های قدیمی غرفه‌سازان کمک و حمایت کرد (مسیر معمول برای ورود به کار). اما او متوجه شد که چیزهای زیادی در مورد صنعت و مراسم تشییع جنازه دوست ندارد. آن حاملان، برای یک، همراه با شکوه، کالسکه و لیموزین ویکتوریایی. او ادامه می دهد: “من فکر می کنم محتوا مهم تر از چیزها است.” این یک دنیای ماکو است که تحت سلطه شرکت های بزرگ بی چهره، سنگرهای محافظه کاری است. او کوره های مرده سوز با تسمه نقاله را دوست ندارد. یک اسلات 20 دقیقه ای و سپس به قسمت بعدی می رسد.

او طرفدار تعبیرهایی مانند “یکی از افراد دوست داشتنی” و “درگذشت” نیست. او فکر می کند که مرگ را نباید ایربراش کرد. و واقعاً مومیایی کردن را دوست ندارد. اگر شرح او را در مورد آنچه شامل می شود بخوانید – ضربه زدن به اندام ها و مکیدن خون و روده ها، قبل از پمپاژ بدن پر از مواد شیمیایی – احتمالاً از آن خوشتان نمی آید. و همه اینها برای این است که کسی بتواند جوانتر و صورتی تر به نظر برسد و هیچ شباهتی به کسی که مرده نباشد.

ما اکنون در محل کار او هستیم، واحدی در کنار نانوایی در یک شهرک صنعتی در حاشیه شهر. این رمانتیک بسیار کمتر از Sharpham Meadow است. او تابوت‌هایی را که در مقوا و حصیری دسته‌دار عرضه می‌کند به من نشان می‌دهد تا بتوان راحت‌تر آن‌ها را حمل کرد، حتی اگر شما پلیس‌های سابق هم قد نباشید که هیچ ارتباطی با فرد داخل جعبه ندارید. او مردم را ترغیب می کند که خودشان رفتار کنند.

و برای Callender، این چیزی است که در مورد – درگیر شدن. بنابراین او فکر می کند که مراسم تشییع جنازه کامل چیست؟ او پاسخ می دهد: «افرادی که دوست داشتند آن شخص صادقانه صحبت کند. او به طور کلی همه چیز را پیش می برد و لحن را تنظیم می کند. “و سپس شخص دیگری صحبت خواهد کرد و امیدوارم که فقط به مکالمه ای تبدیل شود که می تواند اجرا شود و اجرا شود. تا زمانی که می رویم: “این کار را انجام دهیم؟ آیا آنها را دفن کنیم؟ سپس قبر را پر کنید و در بالای آن بنشینید و پس از آن پیک نیک کنید.

و کالندر می‌گوید، بچه‌ها را هم بیاورید. آنها باید آنجا باشند او باید در مراسم خاکسپاری پدرش می بود. ما هنوز هم مردم را وادار می‌کنیم که به راه بیفتند: من نمی‌دانم جانی را بیاورم. و من می گویم: “آیا او مادربزرگش را دوست داشت؟” و آنها می گویند: “او او را می پرستید – او واقعاً ناراحت است.” و من می گویم: “اگر او را نیاورید، اجازه دهید به شما بگویم، احتمال زیادی وجود دارد که او در نهایت به عنوان یک تدفین کننده تمام شود.”

چه چیزی باقی می ماند؟ زندگی، مرگ و هنر انسانی، اثر روپرت کالندر، توسط چلسی گرین منتشر شده است.