آیا بازی های پلی آف اصلاح شده MLB، فصل بیسبال را به تمسخر ناعادلانه تبدیل کرده است؟ | MLB

Do نتایج پلی آف 2022 را قبول دارید؟ این یک استعاره سیاسی مبهم نیست، این مکالمه ای است که در برخی محافل پس از سقوط سه تیمی که بیش از 100 بازی در فصل عادی را بردند، در دو دور اول پلی آف به تیم های پایین تر سقوط کردند. این یک بازی بی‌نظیر برای فرمت جدید بیسبال پس از فصل است که بسیاری از طرفداران، به ویژه آن تیم‌های حذف شده، اساساً ناعادلانه هستند.

با 101 برد نیویورک متس شروع شد، که حتی در سری لیگ دسته ملی هم راه نیافت. متس که مجبور به بازی با سن دیگو پادرس در یک سری سه بازی تازه تاسیس Wild Card شدند، موفق شدند تنها یک بازی پلی آف را ببرند. بریوز آتلانتا، با وجود اینکه پس از آن خداحافظی کرد فقط شکست دادن متس به عنوان قهرمانی NL East، خیلی بهتر نشد. آنها توانستند همان تعداد پیروزی پس از فصل متس را کسب کنند و در NLDS 3-1 به فیلادلفیا فیلیز باختند که 14 بازی کمتر از هر دو تیم در جدول رده بندی شرق NL به پایان رساند.

با این حال، حتی این شعله های آتش با وضعیت اسفناک لس آنجلس داجرز مقایسه نمی شود، که یک فصل معمولی 111-51 را به پایان رساند (چهارمین بالاترین مجموع در تاریخ MLB) که آنها را به عنوان رتبه اول در لیگ ملی قرار داد. در یک شنبه شب غرق باران نادر در سن دیگو، پادرس ها یک پیروزی خیره کننده از پشت سر را بر دشمنان بسیار مورد علاقه خود به دست آوردند تا پیروزی 3-1 NLDS را کامل کنند. این همان Padres است که 22 بازی را پشت سر داجرز در NL West به پایان رساند. تنها در چهار بازی پلی آف، پادرس یک شکاف بزرگ در فصل عادی را بی معنی کرد.

با توجه به این نتایج، اگر سه تیم از چهار تیم برتر آن (روی کاغذ) حتی به سری جهانی نزدیک هم نشوند، فصل معمولی چه فایده ای دارد؟ (هوستون آستروس، برای ثبت، به راحتی با سیاتل مارینرز خوشحال از حضور در آنجا کنار آمد.) اولین شکایات مستقیماً به فرمت توسعه یافته پس از فصل MLB بود، که اکنون شامل سه تیم Wild Card در هر لیگ، دو تیم است. که از میان آنها – فیلیز و پادرس – اکنون برای یک مکان در سری جهانی بازی خواهند کرد.

البته، کسانی که وضعیت اسفبار سیاتل مارینرز 2001 را به یاد دارند، می‌دانند که چنین نتایج ناعادلانه‌ای در قالب «برندگان سه بخش و یک تیم وایلد کارت واحد» در گذشته نزدیک نیز اتفاق افتاده است. آن مارینرز، به رهبری الکس رودریگز و ایچیرو سوزوکی، پس از 116 بر 46، رکورد پیروزی در یک فصل MLB را به تساوی رساندند. با باخت به نیویورک یانکیز در ALCS، آنها تنها تیم MLB شدند که 110+ بازی را بردند و در یک سری جهانی بازی نکردند تا اینکه البته داجرز حتی نتوانست در سری مسابقات قهرمانی امسال شرکت کند.

بنابراین، در اینجا سابقه ای وجود دارد. بدون احتساب سال 2020 که با کووید کوتاه شده است، آخرین تیم MLB با بهترین رکورد فصل معمولی که برنده سری جهانی شد، بوستون رد ساکس 2018 بود. قبل از آن، از سال 1969، یعنی شروع دوره لشکر، تنها 12 بار اتفاق افتاده بود.

بیایید این را با لیگ‌های NFL و NBA مقایسه کنیم، لیگ‌هایی که در آن یک بازیکن – چه یک بازیکن برجسته در فوتبال یا یک بازیکن مایکل جردن/لبرون جیمز در بسکتبال – می‌تواند یک عامل تعیین‌کننده در راه یک توپ‌زن اصلی (که معمولاً فقط هر بازی می‌کند) باشد. پنج بازی) یا بری باندز (که معروف است هرگز یک حلقه نبرده است) هرگز نمی تواند. از سال 1975، نفر اول NFC یا AFC موفق به کسب 25 بازی از 46 سوپربول شده است، اگرچه مقایسه پلی آف NFL تک حذفی با فصل پس از MLB دشوار است. در NBA، که مقایسه نزدیک‌تری است، نتایج کمتر تعیین‌کننده هستند: از فصل 00-1999، تنها هفت بازیکن شماره 1 در مجموع قهرمان شده‌اند.

شاید مناقشه بزرگتر نباید بر سر این باشد که چه کسی حذف شد، بلکه چه کسی ادامه داد. قبل از شنبه، دو تیمی که کمتر از 90 بازی را در یک فصل معمولی کوتاه‌تر برده بودند هرگز ادامه نداده بود برای روبرو شدن با یکدیگر در یک LCS. به نظر می رسد این اتفاق بلافاصله پس از گسترش پلی آف MLB اتفاقی نیست.

این ممکن است دلیل این انتقاد باشد: پادرس ها و فیلی ها، از یک زاویه دیده می شوند، به نظر می رسد ارزش پیشرفت ندارند. بر روی کاغذ، آنها تیم هایی هستند که نامزدهای واجد شرایط بیشتری را شکست می دهند، اما فقط در چارچوب یک حجم نمونه نسبتاً کوچک پنج بازی. به نقل از دیوید جی راث Defector’s، این منطقی نیست، «به نحوی که احتمالاً کسی را که می‌خواهد شایسته‌ترین تیم‌ها را در فصل بعد به شیوه‌ای منظم طی کنند، راضی کند.»

او خاطرنشان می کند که بازی های پلی آف اینگونه عمل نمی کنند. از زمانی که سری جهانی بین تیمی با بهترین رکورد در لیگ آمریکا و همتای آن در لیگ ملی تصمیم گیری نشده است. MLB هرگز به آن قالب برنمی گردد: این به معنای تعداد زیادی از طرفداران است که تا اواسط تابستان چیزی برای ریشه کن کردن وجود ندارد و – مهمتر از آن تا جایی که به مالکان مربوط می شود – به لطف همه آن بازی های فصل پخش نشده، پول زیادی روی میز باقی می ماند.

بنابراین، بازی های پلی آف MLB، صرف نظر از اینکه چگونه ساخته شوند، مانند زندگی خواهند بود: برای بسیاری از ما آشفته، آشفته و عمیقاً ناعادلانه. اگر راه حلی وجود داشته باشد، پاسخ ممکن است این باشد که ما در ذهنیتی که همه چیز را برنده می کند، فکر کنیم که بسیاری از سرگرمی ها را از ورزش گرفته است. در نهایت این ما هستیم که با اولویت دادن به قهرمانی بیش از هر چیز دیگر ارزش فصل عادی را بی ارزش کرده ایم. آن بردهای 111 داجرز فقط به این دلیل ناپدید نمی شوند که نتوانستند در مسابقات جهانی برنده شوند، حتی اگر طرفداران آنها بلافاصله پس از NLDS چنین احساسی داشته باشند.

شاید موفقیت در پلی آف را نباید تنها راه سنجش ارزش یک تیم در نظر گرفت. هیچ دلیل عینی وجود ندارد که فصل 2001 مارینرز را دستاوردی کمتر از کاردینال‌های سنت لوئیس 2006 بدانیم که در فصل عادی با نتیجه 83-78 پیش از رسیدن به یک پیروزی غیرقابل توضیح در سری جهانی پیش رفتند. فکر کردن به اینکه فقط حلقه ها مهم هستند این است که بگوییم 29 تیم از 30 تیم MLB هر سال شکست می خورند، این چشم انداز افسرده کننده ای است که در مورد هر چیزی وجود دارد، چه رسد به بازی هایی که مردم انجام می دهند.

وقت آن است که از این الگو خارج شوید. البته، مگر اینکه تیمی که به طور اتفاقی به دنبالش هستید، عنوانی را کسب کند. پس بدیهی است که آنها بهترین تیمی هستند که تا به حال جمع شده اند و هیچ کدام حق ندارند خلاف این را به شما بگویند.