بنزما و والورده رئال مادرید پیروزی شایسته‌ای را مقابل بارسلونا رقم زدند | لالیگا

درست زمانی که بارسلونا فکر کرد در این بازی و آنها نیز کمی زندگی باقی مانده است، رودریگو با چاقو سر خورد. با نتیجه 2-1 شکست خوردند و در آخرین دقیقه به دنبال گل تساوی که برای مدت طولانی غیرقابل قبول به نظر می رسید، تیم ژاوی هرناندز دوباره گرفتار شدند و مانند تمام بعد از ظهر در مرگ خود شریک بودند. گل‌های نیمه اول کریم بنزما و فده والورده به نظر می‌رسید که زود به پایان رسیده باشد، مادرید به پیروزی رسید، تا اینکه ضربه فران تورس در پنج دقیقه مانده به پایان فرصت را برای کاتالان‌ها فراهم کرد تا تکل اریک گارسیا آن را از بین ببرد.

سفر او به رودریگو باید توسط VAR اصلاح می شد، اما داور، سانچز مارتینز، به نقطه ای اشاره کرد که برزیلی از آنجا آورد. کلاسیک تا پایان این بازی با پیروزی رئال مادرید به پایان رسیده بود که واقعاً شگفت‌انگیز نبود. شگفتی این بود که به نقطه ای رسید که شک داشت. دقایق پایانی اینجا حداقل شاهد شورش یک تیم بارسلونا بودیم که مدت ها شکست خورده به نظر می رسید. همچنین باعث ناراحتی هواداران میزبان شد که بیشتر این مسابقه را در حالت راحتی سپری کرده بودند.

مادرید هرگز عجله به نظر نمی‌رسید اما زودتر از این بازی پیش بود. تونی کروس از عمق گام برداشت. نه دوی سرعت، دقیقاً، اما به اندازه کافی سریع – به ویژه به این دلیل که تعقیب کننده او سرخیو بوسکتس بود. کاپیتان بارسلونا از پشت، که نمی‌توانست جلو بیفتد، به کروس آویزان شد، او را به سمت او کشید و سعی کرد قبل از اینکه وینیسیوس جونیور را آزاد کند، او را روی زمین بکشد. او شکست خورد. وینیسیوس آزاد بود، در فضایی بزرگ پشت سرجی روبرتو. تمام راه را به داخل محوطه رفت، و از آنجا که مارک آندره تر اشتگن سریعاً بیرون آمد، خودش را به سرعت پخش کرد تا توپ را دفع کند و توپ آزاد شود. چهار مدافع بارسلونا در حال ورود بودند. کریم بنزما همه را شکست داد.

آسان به نظر می رسید، و نه برای آخرین بار. در آن مرحله، بارسلونا نمی‌توانست آن‌طور که می‌خواهد توپ را به دست بیاورد.

هنگامی که آنها شروع به کار کردند، به نظر نمی رسید که تهدید زیادی نیز به همراه داشته باشد. یک حرکت طولانی در 20 دقیقه یک پرتره را ارائه داد. بارسلونا مالکیت توپ را حفظ کرد، توپ را در اطراف بازی می کرد، اما این کار را کمی ترسو و بدون هیچ قصد واقعی انجام داد. مادرید وارد شد و منتظر ماند. حتی راه می رفتند. بارسلونا تا یک امتیاز پیشرفت کرد و سپس چرخید و دوباره برگشت. مادرید دوباره به آن‌ها نگاه می‌کرد که می‌روند، طوری ایستاده بود که انگار می‌پرسید: این تمام چیزی است که دارید؟

بله، تقریباً، به نظر می رسد. حرکتی منظم در سمت راست، پدری که رافینها را پیدا کرد، با رابرت لواندوفسکی که در تیرک دروازه به داخل لغزید و توپ را به نحوی از یک حیاط به بالای دروازه فرستاد، به پایان رسید. چندی بعد، یک پاس سریع از قطب، روبرتو را دور کرد. اما بیشتر توپ به آرامی و بدون پایان واقعی حرکت می کرد. پدری می چرخید و نمی دید هیچ کس در حال حرکت نیست، فضاهایی که باید اشغال می شد، یک هم تیمی با آنها برخورد می کرد و به سادگی در آنجا خالی دراز می کشید. نه زیرکی بود، نه برش، نه دید. فقط آسیب پذیری

اگر بارسلونا به دروازه مادرید نزدیکتر بود، درست همان جایی بود که مادرید آنها را می خواست. و به این ترتیب دومی آمد. این بازی با حرکت منظم پا از سوی بنزما آغاز شد و با یک توپ کوتاه به جلو ادامه یافت. گارسیا جهش کرد – احتمالاً هدفش همین بود – اما فقط آن را به سمت هدف خود فرستاد. وینیسیوس طبق نقشه به فضای پشت سر می دوید در حالی که بقیه برای پیوستن به او می دویدند. او آن را زیر گل میخ هایش برای اورلین توامنی غلتان کرد و او آن را به فرلاند مندی داد. مندی آن را به سمت فده والورده که در لبه منطقه بود اما کسی در آنجا نبود که او را اذیت کند، بازگرداند.

از آنجا، او می‌توانست با این ضربه مانند یک پنالتی رفتار کند، وقت خود را بگیرد، کرنر و پاهای کناری خود را به سختی و پایین تر از ترشتگن انتخاب کند.

تقریباً از همان ابتدای بازی، فرنکی دی یونگ تمام راه را دوید، آندری لونین آن را رد کرد، اما اگر این موضوع می‌توانست بارسلونا را بیدار کند، و هر چه لواندوفسکی می‌دوید و خودش را پیشنهاد می‌داد و توپ را می‌خواست، ناامیدتر می‌شد. در همین حال، مادرید راحت شده بود و می دانست که واقعاً به چیزهای بیشتری نیاز ندارد. هر چند وقتی بنزما فکر می‌کرد که او به عدد سه رسیده است، آنها می‌توانستند بدون بالا رفتن پرچم خط‌نما انجام دهند. باز هم، خیلی ساده بود: مورب وینیسیوس به فضا، فرانسوی را آزاد گذاشت تا داخل شود و به گوشه خم شود.

اگر ایرادی از مادرید وجود داشت، شاید این بود که آنها در مقابل حریف، رقیبی که برابر آنها نیست و می توانستند آسیب بیشتری ببینند، بیشتر به میدان نرفتند. با این حال، آنها لذت بردند سلامهمان‌طور که آن‌ها هر ساعت با توپ بازی می‌کردند، و شاید این ممکن بود بیشتر به بارسلونا آسیب برساند. کروس در اوایل کنترل را کنترل کرده بود. لوکا مودریچ اکنون بالاتر از اطرافیانش در حال پرواز بود. همانطور که بازی ادامه داشت، احساس غالب تیمی بود که فکر می‌کرد قبلاً این بازی را برده است و فقط می‌خواست اکنون بدون آسیب به پایان برسد.

و ممکن است این خطر بوده باشد. برای بارسلونا، عثمان دمبله به دویدن ادامه داد، اما بیشتر با مشکل مواجه شد. و زمانی که لواندوفسکی تقریباً به سمت دروازه‌ها حرکت کرد، تنها چیزی که به دست آورد، اوه‌های کنایه‌آمیز از برنابئو بود که لونین یک ضربه ساده را انجام داد. مدتی نگذشته بود که او یک ضربه ایستگاهی داشت که ممکن بود در 20 دقیقه مانده به پایان بازی به این نتیجه برسد، اما ضربه او را مستقیماً به دیوار کوبید. او سپس فکر کرد که باید یک پنالتی می گرفت که دنی کارواخال او را در محوطه باندل کرد، اما داور جواب منفی داد.

اکنون چیزی وجود داشت، چوآمنی برای متوقف کردن قطب بلافاصله وارد میدان شد و آنسو فاتی با ضربه ای از عرض فاصله گرفت. معرفی او، مانند معرفی گاوی و تورس، حداقل واکنش‌ها و شورش‌هایی را به همراه داشت. به ویژه گاوی. چالش او – و به نظر می‌رسید که او به تنهایی آنها را به انجام رساند – فاطی را در سمت چپ دور کرد و از کنار والورده عبور کرد و وارد محوطه شد. پاس او لواندوفسکی را دور زد اما تورس برای پایانی که کمتر کسی انتظارش را داشت در آنجا بود اما در نهایت یک برنده بود که همه داشتند.