محققان از استرالیا می‌خواهند که برچسب‌های غذایی را برای تخمین ورزش مورد نیاز برای «سوزاندن» اتخاذ کند | سلامتی

برچسب‌هایی روی مواد غذایی ناسالم مانند تخته‌های شکلات می‌تواند نشان دهد که برای از بین بردن کالری چقدر ورزش لازم است – توسط محققان به عنوان راهی برای مقابله با نرخ رو به رشد چاقی در استرالیا پیشنهاد شده است.

محققان انگلیسی که سیستم برچسب‌گذاری «معادل کالری فعالیت بدنی» (Pace) را ایجاد کرده‌اند که نشان می‌دهد چند دقیقه پیاده‌روی یا دویدن باعث سوختن غذا پس از خوردن می‌شود، هفته آینده تحقیقات خود را در کنفرانس چاقی در ملبورن ارائه خواهند کرد. با بیان اینکه نشان می دهد این برچسب افراد را تشویق می کند تا کالری کمتری در مقایسه با سایر سیستم ها مصرف کنند.

محققان می‌گویند سیستم Pace می‌تواند رتبه‌بندی ستاره سلامت استرالیا را تکمیل کند، که به مواد غذایی بسته‌بندی شده بر اساس ارزش غذایی آن رتبه‌بندی از نیم ستاره تا پنج ستاره می‌دهد.

آماندا دیلی، استاد پزشکی رفتاری در دانشگاه لافبورو در بریتانیا و یکی از محققین پشتیبان پیس، گفت که بسیاری از استرالیایی ها بیش از حد غذا می خورند و فعالیت بدنی کافی ندارند که باعث افزایش وزن آنها می شود.

ارقام اداره آمار استرالیا از سال 18-2017 نشان می دهد که 67 درصد از بزرگسالان دارای اضافه وزن یا چاق هستند که نسبت به 63.4 درصد در سال 15-2014 افزایش یافته است. اگر روند فعلی ادامه یابد، بیش از 18 میلیون استرالیایی تا سال 2030 دچار اضافه وزن یا چاقی خواهند شد.

دیلی گفت: “مردم تعداد کالری موجود در غذا را دست کم می گیرند و معنی کالری را نمی فهمند زیرا فقط یک عدد در بسته یا منوها است – هیچ مفهوم یا مفهومی برای این عدد وجود ندارد.”

برچسب گذاری سرعت “تعداد کالری موجود در غذا را به زمینه ای تبدیل می کند که درک آن و در نتیجه تصمیم گیری در مورد خرید یا خوردن غذا یا نوشیدنی را برای عموم آسان تر می کند.”

اما به گفته دنی رولندز، از بنیاد پروانه، یک موسسه خیریه که برای افرادی که از اختلالات خوردن و مشکلات تصویر بدنی آسیب دیده اند، حمایت می کند، این ایده می تواند به فرهنگ های رژیم غذایی «مشکلاتی» وارد شود.

او گفت هر چیزی که مردم را تشویق به تماشای، شمردن و سوزاندن آنچه می خورند، رابطه آنها را با غذا تغییر می دهد.

این تصور سیاه و سفید واقعی که آنچه می خوریم باید سوزانده شود [is] یک پیام بسیار مشکل‌ساز و خطرناک برای هر کسی در هر سنی، به‌ویژه جوانان و کسانی که در معرض ابتلا به اختلالات خوردن یا اختلال در خوردن هستند.»

ما به سوخت به طور کل نگر و غذا به طور کل نگر نگاه نمی کنیم. بله، برای سوخت رسانی به حرکت وجود دارد، اما برای سوخت تمام سیستم های انرژی ما نیز وجود دارد.”

مدیر اجرایی Body Confident Collective، دکتر زالی یاگر، گفت که از دیدن این برچسب‌گذاری در قفسه‌های استرالیا “وحشتناک” خواهد شد.

“[This is] یاگر گفت: نمونه دیگری از تلاش برای استفاده از شرم برای ایجاد انگیزه در رفتار سلامتی. در طول 20 سال گذشته کارساز نبوده و فکر نمی‌کنم اکنون هم کار کند.»

یاگر، که در زمینه تربیت بدنی و پیشگیری از اختلالات خوردن فعالیت می کند، گفت: مطالعات در مورد برچسب گذاری مواد غذایی و برنامه های پیام رسانی باید علاوه بر هر گونه پیامدهای سلامت جسمانی، چه احساسی را در شرکت کنندگان ایجاد می کند، و باید شامل “تحقیقات طولانی مدت برای دیدن اینکه آیا این برنامه ها باعث ایجاد آن می شود یا خیر” باشد. هر نوع غذا خوردن بی نظم».

دیلی موافقت کرد که در نظر گرفتن مزایا و مضرات هر مداخله ای مهم است، اما گفت که تحقیقات تا کنون در مورد برچسب گذاری Pace نشان داده است که منجر به ارتباط ناسالم با غذا نمی شود.

بیش از 60 درصد از جمعیت دارای اضافه وزن هستند، بسیاری از آنها به دلیل بیماری هایی که می توان با داشتن وزن سالم از آنها پیشگیری کرد، جان خود را از دست می دهند – و ما نیز در قبال همه این افراد مسئولیت داریم که به آنها کمک کنیم تا تصمیمات خوبی در مورد اینکه چه بخورند، بگیرند. دیلی گفت.

کاری که ما باید انجام دهیم این است که مطمئن شویم افرادی که دچار یک اختلال خوردن هستند کمک مورد نیاز خود را دریافت می کنند، نه اینکه بقیه افراد جامعه را از داشتن اطلاعاتی که ممکن است به آنها کمک کند وزن خود را مدیریت کنند و خطر مرگ آنها را کاهش دهد، متوقف نکنیم.

دانشیار کاترین بک هولر در دانشگاه دیکین گفت که برچسب زدن مواد غذایی مهم است، اما باید بخشی از یک رویکرد جامع باشد.

“اگر فقط برچسب گذاری مواد غذایی را به تنهایی انجام می دادید و روی برخی از این مسائل ساختاری تر سیستم غذایی ما مانند بازاریابی مواد غذایی و روشی که در آن کودکان هر روز با تبلیغات مواد غذایی بمباران می شوند تمرکز نمی کردید. [and] قیمت و مقرون به صرفه بودن غذاها، پس برچسب گذاری مواد غذایی تأثیر بسیار محدودی خواهد داشت و احتمالاً باعث نابرابری در سلامت می شود.

ما کسانی را می شناسیم که تحصیلات عالی دارند [and] در مقایسه با افرادی که در شرایط نامناسب تر هستند، احتمال بیشتری دارد که برچسب های مواد غذایی را بخوانند و به آنها پاسخ دهند.