لوئیز فیگو: “در بارسلونا همه چیز داشتم – انتقال به رئال مادرید تاثیر خود را گذاشت” | فوتبال

‘من اولین خوکچه هندی بود کهکشانی، اشاره ای به لبخندی که روی صورتش نشست. در اوج خود، لوئیز فیگو بهترین بازیکن جهان بود، البته گرانترین بازیکن جهان. در طول 20 سال، او بیش از 900 بازی انجام داد، 127 بازی ملی انجام داد، بیش از 150 گل به ثمر رساند و هشت قهرمانی لیگ، یک جام اروپا و توپ طلا را به دست آورد. او همچنین کشورش را به اولین فینال خود برد و پرتغال را وارد دوران جدیدی کرد. در واقع، او کل بازی را وارد یک دوره جدید کرد.

یک مورد وجود دارد که عصر ابرباشگاهی، فوتبال مدرن، با فیگو شروع می شود: یک پیشگام، یک خوکچه هندی خوکچه هندی حرف او بود و انتقالی که همه چیز را تغییر داد، انتقال 10 میلیارد پستا (60 میلیون یورو) او از بارسلونا به مادرید در سال 2000 مانند چیزی از یک فیلم هیجان انگیز، دائماً در حال تغییر، آنقدر شگفت انگیز، آنقدر دراماتیک و آنقدر بزرگ که گاهی اوقات به نظر می رسد تحت الشعاع قرار می گیرد. همه چیز دیگر او می‌گوید: «دوست دارم به کل دوران حرفه‌ای من ارزش بیشتری نسبت به یک قسمت که نشان‌دهنده یک سن باشد و بازار، فلسفه فوتبال را تغییر دهد، داده شود. داستان او در یک مستند نتفلیکس در مورد این حرکت. “این تاریخ بوده و هست.”

از این گذشته، اگر آنقدر بزرگ بود، به این دلیل است او بود. او اینجاست که در یک تراس در شمال شرقی مادرید، شهری که قصد نداشت به خانه‌اش تبدیل شود، نشسته است و درباره انتقال و یک عمر بازی قبل از میزبانی مادرید با بارسلونا در روز یکشنبه صحبت می‌کند. کلاسیک. درباره ظهور و سقوط بلندپروازانه ترین پروژه فوتبال. چرا دردناک ترین شب ملتش شاید بهترین شب او بود. و چقدر به پیوستن به لیورپول نزدیک شد. حتی پیشنهاد او برای ریاست فیفا. “این یک” بودتجربه’فیگو با پوزخند می گوید. شما می توانید یک کتاب در مورد آن بنویسید.

او می توانست تعداد زیادی از آنها را بنویسد، مملو از فتنه و همچنین الهام. شک این است که از کجا باید شروع کرد. بهترین لحظات او را بخواهید و وجود دارد پففف و یک مکث «خوشبختانه، تعداد زیادی وجود دارد. شما نمی توانید انتخاب کنید،” او می گوید. و بدترین؟ شاید شکست در فینال یورو 2004؟ او به سرعت پاسخ می دهد: “نه.” ما چیزی غیرقابل تصور و تکرار نشدنی را تجربه کردیم. من هرگز چنین اتفاق نظر، حمایت، شادی و شادی را در اطراف یک تیم ملی احساس نکرده بودم.

زمانی که با پرتغال شروع کردم، بازی کردیم که نباختیم. ما از آن مرحله به حضور در تورنمنت‌ها به عنوان برگزیده‌ها رفتیم، بنابراین اگرچه عناوینی را کسب نکردیم، اما بدنامی، احترام، موقعیت را به دست آوردیم و به نسل‌های بعدی کمک کردیم. شاید آن زمان فوتبال چیزی از ما گرفت اما سال ها بعد آن را پس داد. همه انتظار داشتند که ما قهرمان شویم و سپس در سال 2016، مقابل فرانسه در فرانسه، بدون بهترین بازیکن خود قهرمان شدی. می بینی؟»

به نوعی در آن زمان فیگو رفته بود، اما این ایده از پیشرفت، میراث، موضوعی تکراری است که در انتخاب لحظات کلیدی او که «درها» بودند منعکس شد: «پرتغال قهرمان جام جهانی زیر 20 سال در 1991 شد، که به ما اجازه داد وارد یک حرفه ای شویم. جهان اولین باری که خانه را ترک کردم، به مقصد بارسلونا. انتقال به مادرید رفتن به اینتر هر تغییری با عدم قطعیت همراه است، اما شما همیشه فکر می کنید که برای بهترین است.

عدم قطعیت یک کلمه است، اگر گاهی ناکافی باشد. و، برای بهترین? وقتی فیگو به مادرید پیوست، چندان مطمئن نبود. 22 سال از زمانی که او در سانتیاگو برنابئو ایستاده بود، پیراهن شماره 10 را در دست داشت و ظاهری شبیه یک مرد محکوم به تن داشت، دو دهه از زمانی که سر خوکی به سمت او پرتاب کردند. انتقال لرزه‌ای بود، سقوط فوق‌العاده، موفقیت مستند – ماجرای فیگو – گواهی بر تأثیر آن، جذابیت ماندگار. همچنین یکی از مواردی بود که فیگو دنبالش نبود. او می گوید: «کسی که تصمیم می گیرد من بروم یا نه، من هستم. استقبال هم نشد

در مستند، فیگو تقریباً قربانی دزدی مفصلی می شود که فلورنتینو پرز، نامزد ریاست جمهوری مادرید، کارگزار او خوزه ویگا و پائولو فوتره، که واسطه این انتقال بود، انجام شده است. سرنوشت او در دستان او نیست، او با یک قرارداد الزام آور قانونی مواجه است که ویگا به شدت وحشت زده امضا کرده بود که شامل یک بند جریمه 30 میلیون یورویی در صورت شکستن بود. او می‌گوید: «فقط من با رفتن به مادرید توانستم آنها را نجات دهم. او می‌گوید که در مواقعی به خاطر ندانستن نه گفتن پول پرداخت کرده است. چرا به ویگا نمی گویید گم شود؟ بعد از این همه آشفتگی او بود، نه مال تو.

فیگو می گوید: «بله، می دانم. اما این تنها راه حل آن بود. من در مورد موقعیت خودم بسیار آرام بودم، اگرچه در عین حال یک [duty of] مراقبت از کسانی که با من کار می کنند اما تصمیم، من گرفتن من مسئول آن هستم من اقدامات. تصمیم برای کنار گذاشتن آنها از این مسئولیت تنها با من است. و یک سال بعد کار با نماینده ام را متوقف کردم. به دلیل شرایطی که به وجود آمد. گفتم: باشه، بازم مسئولیت می گیرم. از این به بعد تو زندگی خودت را داری، من زندگی خودم را دارم.»

زندگی فیگو تغییر کرد. چیزهای زیادی از چیزهایی که او به دست آورده بود، به خصوص از نظر مالی – و او در مورد نیاز “ناراضی” به خودخواه بودن در دنیایی صحبت می کند که در آن “اگر موقعیتی ندارید، معامله گر هستید، جایی که اگر عملکردی ندارید.” ، تمام شد» – اما در حالی که او معطل نمی شود، چیزهای زیادی از دست داده است. خانه. یک آینده “دوستانی که من دیگر…”

او می ایستد. «شاید خوب بود چون فکر می‌کردم آن‌ها با هم دوست هستند و نه. متوجه می شوید. وقتی این اتفاق افتاد، دیگر نمی‌خواهند با شما ظاهر شوند، زیرا ظاهر آن چگونه است [in Barcelona]” یه آه میاد “این پیچیده است، اما من می فهمم. خب من نمیفهمم ولی برام مهم نیست در پایان، من یک مفهوم بسیار قوی از دوستی دارم، بنابراین شما را شگفت زده می کند. شما رنج می برید زیرا با افرادی که فکر می کنید واقعی هستند رابطه دارید و اینطور نمی شود.

من در بارسلونا همه چیز داشتم، اما شما فکر می کنید: اینطور نیست که به یک باشگاه درجه دو بروم. اگر مادرید نبود، شاید نمی رفتم. این یک چالش است، تصمیمی مبتنی بر احساس ارزشمند بودن، و من را متقاعد می کند که قرار است قطعه بسیار مهمی باشم. می توانست یک باشد لعنتی، یک کوک آپ بود، اما خدا را شکر اینطور نبود.

«این روزها، حفاظت بیشتری وجود دارد. انگار هر روز در حال برگزاری یک کنفرانس مطبوعاتی بودم. که ضررش را می گیرد. ما شروع به تور کردیم، یک ایده جدید، رقابت، فشار، قیمت وجود داشت.» نفرت هم همینطور “همه خدا را دوست ندارند، چگونه همه من را دوست خواهند داشت؟” او می گوید، اما فیلم بازگشت او به نیوکمپ هنوز تکان دهنده است. “تنها نگرانی من این بود که آیا چیزی از نظر فیزیکی اتفاق می افتد، یک دیوانه. اما برو فوتبال بازی کن؟ نه! در فوتبال دلیلی برای ترسیدن وجود ندارد.»

این سختی وجود دارد: گاهی اوقات فیگو می تواند غیرقابل نفوذ به نظر برسد. «این شخصیت من است. من با فشار کنار آمدم. مرا هوشیار نگه داشت من همیشه آن رقابت، آن “خون” را داشته ام: شما می خواهید برنده شوید، برنده شوید، برنده شوید.” در پایان سال، مادرید قهرمان شد، فیگو بازیکن برجسته لیگ. به زودی زین الدین زیدان و سپس رونالدو و سپس دیوید بکام به او پیوستند. فوتبال وارد بعد جدیدی می شد و او آن را شروع کرده بود. آیا او احساس مسئولیت خاص و ویژه می کرد؟

او می گوید: «برای پیروزی پرز در انتخابات. شاید من پیشگام یک پروژه جدید بودم، اما باشگاه نه. انتظاری وجود داشت. من ایده های رئیس جمهور را می دانستم. در آن مرحله ما زیاد صحبت کردیم. من قول او بودم، اونشان’. من همیشه نمی دانستم سازمان بهداشت جهانی می آمد اما من برنامه را می دانستم.»

کسی که باید همه چیز را درک می کرد ویسنته دل بوسکه بود که فیگو او را “یکی از بهترین افراد و مربیانی که من با آنها برخورد کردم” می خواند. مدیریت 25 ایگو سخت ترین کار دنیاست. در مورد تحمیل نیست، همه «ارغ، ارغ»، مثل یک بچه، فهمید. منیت ها وجود داشتند، همیشه منیت ها وجود دارند، اما حرفه ای های بزرگی بودند که می خواستند رقابت کنند، برنده شوند و به فضای یکدیگر احترام بگذارند. اگر همه می گویند، “نه، من بهترین جهان هستم، y.”یا فرار کن، این آشوب است. جو خوبی داشتیم.»

اما چیزی در حال تغییر بود، یک فرهنگ کامل، مادرید در قلمروی ناشناخته. دل بوسکه اخراج شد و موفقیت آنها را رها کرد. فیگو می‌گوید: «به نظر من دنیای جدیدی پیرامون فوتبال آغاز شد: تصویر، بازاریابی، تبلیغات، بلا، بلا، بلا. “شاید بخش حرفه ای، فوتبال، گاهی اوقات برای عناصر دیگری که در حال رشد بودند نادیده گرفته می شد. از آنجایی که ما پیشگام بودیم، شاید تصمیمات خارج از فوتبال گرفته می شد.

32 ساله که از تیم خارج شد، لیورپول آمد. فیگو اذعان می کند: «دوست داشتم بروم. «ما زیاد صحبت کردیم. یک هفته آنها می گویند “نه، صبر کنید، ما نمی توانیم همین الان این کار را انجام دهیم” و سپس با یک بازیکن قرارداد می گیرند. سپس، “چند روز دیگر صبر کنید، ابتدا باید این را مرتب کنیم” و آنها دیگری را امضا می کنند. فکر می کنم: “لعنتی، با من قاطی می کنی یا چی؟” اینتر ظاهر می شود، من به میلان می روم، ملاقات می کنم [the club president Massimo] موراتی و تصمیم بگیر. من عاشق اینتر بودم، دقیقا همان چیزی بود که نیاز داشتم.

چهار عنوان متوالی بعد، زمان تمام شد. چرا مربیگری تماس نگرفت؟ به خاطر آن منیت ها؟ فیگو می ترکد. “آره. چون من بازیکنان را خیلی خوب می شناسم! من می خواهم آن را امتحان کنم، می دانید. نمی دانم توانایی آن را داشته باشم یا نه. چالش من این است که ایده های فوتبالی ام را عملی کنم، ارتباط برقرار کنم و با مردم ارتباط برقرار کنم. من نشان را ندارم دوره مانند تحصیل پزشکی است: شش سال. بیا جنون

و من همیشه بیشتر به سمت بخش اجرایی، مجذوب تولید، کارآفرین بودن جذب شده ام. من آرام نمی نشینم. من دوست دارم افرادی با تجربه بازی در بازی حضور داشته باشند – اما فقط اگر توانایی دارند من کاملاً با “اسم” مخالفم.”

که به توضیح فیگو برای کاندیداتوری ریاست فیفا در سال 2015 کمک می کند. او پوزخند می زند: «داستان طولانی است. یوفا پیشنهاد کرد نامزد شود. می توانستم ببینم [Fifa] پر از فساد بود، یک مافیا. در کنفدراسیون اروپا، ما احساس کردیم که باید حرکت کنیم، حتی اگر واقعاً فرصتی وجود نداشته باشد – حداقل موضع گیری کنیم، موضع گیری کنیم.

“آنها مرا کمی داخل آتش انداختند، زیرا قبلاً دو نامزد وجود داشت. یکی از کمیته اجرایی یوفا، [Michael] از پراگ دیگری شاهزاده علی بود [bin Hussein]، که اولین کسی بود که ایستاد و داشت [the Uefa president Michel] حمایت پلاتینی یوفا سومی را پیشنهاد کرد: من. ‘خوب.’ من مثل بهانه آنها بودم که از بین آنها یکی را انتخاب نکنم، هر چند دستشان بسته بود. نامزدی خودم را ساختم، دیدم کارها چگونه کار می‌کند، یاد گرفتم که در داخل چگونه است – می‌توانی یک مستند بسازیم – و یک هفته قبل از انتخابات از زوریخ تماس گرفتند و مرا به جلسه‌ای دعوت کردند تا ببینم کدام نامزد ادامه خواهد داد. [with Uefa backing].

«همه ملاقات کردند. “درسته، چه کسی فکر می کند آنها باید ادامه دهند؟” و البته “من”، “من”، “من”. به هیچ توافقی نرسیدیم بعد از آن فدراسیون من تماس می گیرد. آنها و یوفا از من می خواهند که کنار بروم. در تئوری، آنها حامیان من بودند.»

فیگو مسخره می کند. من می گویم: من نمی روم. من نمی خواهم. گام. بازگشت. برای من مهم نیست که یک، دو، سه، چهار، پنج یا صفر رای داشته باشم. اما بدون حمایت کسانی که از من خواسته بودند در وهله اول بایستم، ترک تحصیل کردم. و خدا را شکر – شاید سرنوشت – چون هفته بعد، FBI به کنگره فیفا حمله می کند، نمی دانم چند نفر را به زندان می اندازد، آنها انتخابات را لغو می کنند. یک رسوایی و من فکر می کنم: ‘Pff، آفرین.'”

خوب حالا چی؟ آیا او می تواند راه دیگری داشته باشد؟ می‌خواهم با یوفا به کار ادامه دهم، اما شاید فعال‌تر و با مسئولیت‌پذیری بیشتر. اگر حمایت درست، حمایت واقعی داشته باشم و ببینم می‌توانم کمک کنم، کاری ارزشمند انجام دهم، فکر می‌کنم ظرفیت انجام کارهای خوب برای فوتبال را دارم. اگه جالب باشه و بتونم مفید باشم نمیگم نه. اما نمی دانم؛ من برنامه ریزی نمی کنم من هرگز زندگی ام را برنامه ریزی نکرده ام. این سرنوشت است. همه چیز اتفاق می‌افتد و بعد شما تصمیم می‌گیرید.»